ฉันกับแฟนคบหากันมาราวๆ1ปีกว่าแล้วเขาเป็นคนเอาใจใส่ แคร์คำพูดเราทุกอย่าง เป็นคนใจดี เข้ากับครอบครัวเราได้ทุกคนจนครอบครัวเรารักเขามาก จนเขาทำงานอยู่กับน้าของเขามีเวลาคุยกันจริงๆจังๆก็ประมาณบ่าย2-3คือถึงเวลาคุยเราก็คุย เล่าเรื่อราวต่างๆให้กันฟังเสมอ เมื่อก่อนเราเจอกันทุกอาทิตย์แทบจะขาดกันไม่ได้ แต่พอเริ่มช่วง7-8เดือนเรารู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิมจากที่คุยกันมากก็กลับน้อยลง เราเป็นคนไม่ชอบถามเซ้าซี้ ถ้าเราอดทนไม่ไหวตอนไหนเราถึงจะเปิดใจถาม เพราะถ้าไม่โอเคนิดหน่อยก็เอามาให้ทะเลาะกันมันดุงี่เง่าหรือเราคิดไปเองก็ไม่รู้ จากที่อยู่ห่างกันตอนนี้ก้มสอยู่ไกล้กัน รู้สึกว่ายิ่งไกล้ยิ่งห่างยิ่งไม่ได้เจอเราก็เข้าใจว่าช่วงเย็นเขาต้องเอาของไปลงกลับก็ดึกจะให้ไปๆมาๆมันกลำบากส่วนนี้เราเข้าใจแต่ทำไมยิ่งห่างถึงยิ่งไม่สนใจ มันเกิดขึ้นเบ่อยมากจนรู้สึกตัวเองไม่ค่อยพุดค่อยถามแล้วรู้สึกว่าเงียบมันดีกว่า แต่การเงียบมากไปมันก็ทำให้เราคิดมากคิดไปเอง เราทะเลาะกันหนักมากจนเราต้องเลิกกัน เราเลิกกันได้ครึ่งเดือนพ่อแม่เขาก็ติดต่อเรามาตลอด แล้วเขาก็ทักมาคุยแล้วช่วงนั้นเขาลากลับบ้านเขาเลยมารับเราไปอยู่บ้านเขาเราทั้งคู่ก็เหมือนเดิกทุกอย่างแต่การที่มาอยู่ที่นี่ใช่ว่าเขาคิดว่าเรากลับมาคบกัน เขายังคงแชร์โพตเกี่ยวกับคนโสดอยู่ตลอดเวลาจนเราเริ่มไม่แน่ใจกับความสัมพันธ์สักเท่าไหร่ ทำไมเรายังทนอยู่กับความสัมพันธ์แบบนี้กันนะ