เล่าแบบพอเข้าใจก่อนนะครับ คือเราเกิดมาจากความผิดพลาดของพ่อแม่เรา เราเกิดมาเราไม่เคยได้รับความรักจากแม่เราเลย แม่เรายังเป็นวัยรุ่นอยู่เลยเที่ยวเล่นไม่เคยมาดูแลเราเลย มีแต่ยายและป้าที่คอยดูแลเรา เขาคงอายที่มีเรา พอเราพอรู้เรื่องได้ แม่ไม่ให้เราเรียกเขาว่าแม่ เขาให้เราเรียกชื่อเขาเฉยๆ เขาคงอายที่มีเรา มันเป็นปมมากๆ ยายดูแลเรามาตั้งแต่เล็กๆเลย เราเลยเรียกเขาว่าแม่มาตลอด พอเราเริ่มโตขึ้นตอนนี้เราอายุ 16 แล้ว แม่เราเป็นคนที่เราไม่สามารถคุยกับเขาได้เลย เพราะเขาไม่เคยเข้าใจเราเลยซักนิดเดียว เราเคยทะเลาะกับเขา เขาทำให้เราฝันร้ายแบบเวลาเราฝันถึงเขาเราตื่นมาเราตื่นมาพร้อมกับน้ำตาเราตลอด เรารู้สึกเกลียดแม่เรามากๆ ตอนเราทะเลาะกับเขา เราบอกว่าเขาคือฝันร้ายของเรา เขาขำ และไม่รับฟังกันเลยแม้แต่นิดเดียวเลย เขาขำเราแบบบ้าปะเนี่ยอารมแบบนี้อะ เขาไม่เคยรับฟังเราเลย เวลาเขาเครียด เขาจะชอบลงที่เรากับน้อง น้องเราก็เกิดมาจากความพลาดของแม่เหม่อนกัน แต่น้องได้รับความรักจากแม่ ทุกอย่าง น้องอยากได้อะไรแม่เราให้ แต่ในระหว่างนั้น เราไม่เคยได้อะไรจากเขาเลย เราพยายามทำให้เขาสนใจเราบ้างอะไรบ้าง แต่เขาไม่เลย น้องน้องมาตลอด เราน้อยใจจนเราแบบเราปลงไปแล้ว เราอยากย้ายออกมาจากแม่เราเร็วๆแต่เราพึ่ง16เอง ตอนนี้เขามีแฟน เขาไม่สนใจเราเลย เวลาเขาเป็นอะไรเขาจะมาลงกับเรากับน้องตลอด เราเหนื่อยมากๆ บ้านเราขายของด้วย เวลาเราไม่ลุกขึ้นไปทำงานหรือเราพักแปบนึง บางทีเราไม่ลุกไปทำงาน ้พราะเราทำการบ้านของเรา แต่เขาบ่น เราไม่ช่วยครั้งเดียว บ่นทั้งวัน บอกเราทำไมขี้เกียจขนาดนี้ มาช่วยกันทำงานบ้าง อะไรบ้าง แต่ในระหว่างนั้นน้องเราเล่นเกม แต่เขาไม่บ่นเลย แต่พอเราทำหนักมาก เขาใช้เรา ส่งของแดดก็ร้อน เขาไม่ชม ไม่อะไรเราเลยซักนิด เราเหนื่อย เราอยากรู้ว่าเราควรทำยังไงกับแม่เราที่ไม่เคยให้ความอบอุ่นกับเราเลย จนบางทีเราก็คิดว่าเรา เป็นโรคซึมเศร้าเพราะเขาด้วยซ้ำ