การเรียนก็พัง งานที่หาไว้ใช้จ่ายค่าเทอมก็ไม่มีเเถมครอบครัวยังไม่มีใครเข้าใจ ดูถูกซ้ำเเล้วซ้ำเล่าเค้าไม่เคยให้กำลังใจเราเลยเอาเเต่ด่าเอาเเต่ว่า ชอบพูดให้เราฟังว่าเราด้อยกว่าเด็กคนนั้นบ้าง เราไม่เข้าว่าเราผิดตรงไหน ผมเหนื่อยมากเคยคิดอยากตายเเต่พอนึกถึงความฝันที่อยากจะทำให้สำเร็จก็ทำไม่ลงมันมีเเค่ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่คอยปรอบใจเรา ผมควรจะทำยังไงดีจะทำให้ครอบครัวเข้าใจผมได้บ้าง