สวัสดีค่ะ เราจะมาเล่าประสบการณ์ที่ตัวเองเป็นคนขี้งอนมากกกกกกแบบที่เพื่อนงงได้ตลอดเวลาเลยค่ะ สมัยเรียนม.1ใหม่ๆตอนนั้นก็เพิ่มเปิดเทอมเจอเพื่อนใหม่งี้ใช่มั้ยคะ แต่เรามีเพื่อนสนิทที่ขึ้นรถตู้คันเดียวกัน เรียนห้องเดียวกัน นั่งข้างกัน(เรามาจากคนละรรนะคะแต่มสนิทตอนขึ้นรถตู้ด้วยกัน) ตอนนั้นเรารู้สึกดีมากที่ไม่มีเพื่อนเยอะคบกันอยู่สองคน แต่แบบสังคมมันใหญ่เนาะคือเพื่อนสนิทเราอยากมีกลุ่มเพื่อนที่ใหญ่ๆอ่ะค่ะคือนางก็พยายามสนิทกับคนอื่นบ้างเราก็อยากมีกลุ่มนะคะซึ่งเราสองคนก็ได้สนิทกับเพื่อนใหม่อีกคนค่ะแต่เพื่อนสนิทเราดันไปสนิทกับคนใหม่มากกว่า เราก็งอนเลยจร้า คืองอนได้ทุกวันจนเราแยกออกมาไปอยู่กับอีกกลุ่มหนึ่ง(เราไม่คุย ไม่มองหน้าเลย)สุดท้ายนางก็มาขอโทษเราเราก็แบบอ่ะๆให้อภัยก็ได้ ส่วนเพื่อนคนนั้นก็ไม่ได้อยู่ในแก๊งเราเลยนะคะ ต่อมาขึ้นม.2เรากลับมีกลุ่มใหญ่กว่า(8-9คนอ่ะค่ะ)คือเป็นพวกที่ทะเลาะกับแก๊งแล้วก็มารวมแก๊งกันแก๊งนี้โอเคค่ะแต่เราจะขี้งอนที่สุดในกลุ่มคือแบบงงกับตัวเองมากเรื่องเล็กน้อยก็งอน สุดท้ายเพื่อนในแก๊งคือไม่มีใครคุยกับเราเลยค่ะ (คือเขาวางแผนดัดนิสัยเรามั้ง)เราก็งงจังทำไมไม่มีใครง้อ555เด็กอ่ะเนาะ ที่นี้รู้ลเรางอนพวกมันอยู่นิ คือเพื่อนไม่เล่นไม่สนใจด้วยทุกคนงอนกลับที่เราหมด เราก็เลยไปขอโทษทุกคนสุดท้าย เขาก็บอกประมาณว่า "ถ้าขี้งอนแบบนี้คนอื่นเขาก็ทนไม่ไหวหรอกงอนน่ะงอนได้แต่ควรมีเหตุผล ไม่มีใครอยากเป็นคนง้อตลอดไปหรอกนะ" ประโยคประมาณนี้จนเราจำขึ้นใจเลยค่ะ เราเลยปรับนิสัยตัวเองจนตั้งแต่นั้นมาไม่เคยงอนใครอีกเลย จริงๆนะคะ แต่กลายเป็นเพื่อนคนอื่นขี้งอนแทน จนเก็บมาคิดว่าการงอนคนอื่นทำให้คนอื่นรู้สึกแบบนี้นี่เอง เรากลายเป็นคนไม่ชอบคนงี่เง่าขี้งอนขี้โกรธมากๆเลย อยากฝากทุกคนที่ชอบงอนนะคะ คนง้อเค้าเป็นกังวลมากจริงๆค่ะถ้าเป็นเพื่อนสนิทอย่างอนไร้เหตุผลนะคะ คุณอาจจะเสียเพื่อนเลยก็ได้