จริงอยู่ หลายคนอาจจะคิดแย้งขึ้นมาว่าต้องมีฝีมือ หน้าไม่ดีก็เป็นได้
แต่ปฏิเสธไม่ได้ การจะเป็นนักแสดงโดยเฉพาะในบทนำ หลักๆคือความสวยหล่อ หรือหน้าตาดีระดับหนึ่ง
คนที่หน้าตาไม่โดดเด่นมีโอกาสน้อยมากที่จะได้เป็นนักแสดง   บางคนอาจจะคิดว่าก็บทสมทบ หรือตัวประกอบ  แต่สักกี่คนจะเป็นได้ ก้าวไปถึงจุดนั้น และสุดท้ายบทหลากหลายก็คงน้อย ถ้าเทียบกับคนสวยหล่อ ไม่อยากเป็นนักแสดง คนก็ดึงมาให้เป็นจนได้

ขอละนักแสดงตลกไว้ในอีกกรณีหนึ่ง

"ความสบายตา"  อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่ง

"ความงาม"    เรามองว่าในการสร้างสื่อ หรือ งานศิลปะอย่าง ละคร ซีรี่ส์ ภาพยนตร์  ก็ต้องมีความงาม เช่น มุมกล้องสวย องค์ประกอบภาพสวย  เรื่องศิลปะเป็นเรื่องของความงาม  คงปฏิเสธกันยาก    เราลองนึกภาพคนหน้าตาไม่ดีมาแสดงอารมณ์ต่างๆ รัก เศร้า โกรธ เกลียด ก็อาจจะไม่ดึงดูด หรือไม่น่ามองนัก หรือไม่มีความงามในแบบที่ศิลปะต้องการ  เป็นผัสสะที่ผู้ชมจะต้องรู้สึกติดใจประทับใจ ต้องน่ามอง  (เปรียบเช่น ร้องเพลงก็ต้องเสียงเพราะ)

ตรงนี้ถ้ามองในเรื่อง "ผัสสะ" ก็อาจจะเข้าใจว่าทำไมศาสตร์ของภาพยนตร์จึงต้องอาศัยคนสวยคนหล่อ  เพื่อที่จะเป็น "จุดขาย"

เราเห็นหลายคนมากที่รักการแสดง อยากเป็นนักแสดง  แต่ได้แค่ฝัน  เพราะติดที่หน้าตา  สะท้อนสะเทือนใจพอสมควร  เพราะรู้สึกรักการแสดงเช่นกัน

แต่ต้องยอมรับความจริง  ว่าสวยหล่อต้องมาอันดับหนึ่ง (แม้บางคนจะนั่งเถียงกันอีกว่าพระเอกคนนั้นไม่หล่อ นางเอกคนนี้ไม่สวย)

บางคนอาจจะบอกว่า  หนังแบบพี่เจ้ยไง อภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล  ที่นักแสดงไม่ต้องสวยหล่อ แต่ว่า.. นักแสดงแนวนี้เขาก็ไม่ได้มีหนทางมากมายที่จะสานต่อในอาชีพมากนัก

แด่... คนหน้าตาธรรมดาทุกคนที่รักในการแสดง