ลูกสาวของผมอายุครบ 19 ปีพอดีในวันพรุ่งนี้ เรื่องที่ลูกสาวมาบอก ทำให้ผมต้องอึ้งและนิ่งไป และต้องสูดลมหายใจยาวๆเพื่อเรียกความรู้สึกตัวให้คืนกลับมา ผมไม่ถามอะไรต่อ ปล่อยให้ลูกสาวบอกถึงเหตุผล ผมไม่สงสัยในความสามารถของลูกสาว และเชื่อว่าเธอไปมีครอบครัวที่ดีได้แน่ๆ เพราะเธอหารายได้เองได้ตั้งมัธยมต้นแล้ว จบมัธยมปลายแล้ว เธอก็ศึกษาต่อที่ มสธ.ผมมั่นใจว่าถ้าลูกสาวเรียนต่อไปเรื่อยๆเธอจะสามารถเรียบปริญญาจบกี่ใบก็ได้ ลูกให้เหตุผลว่า หมดสมัยรอใบปริญญาแล้วพ่อ การเรียนในระบบมันช้าเกินไป เป็นหลุมพรางของการศึกษาสำหรับผู้ที่ยังไม่มีความฝันชัดเจน ผมก็เห็นด้วยมานานแล้ว การจะแยกไปมีครอบครัวของลูก ใจหนึ่งก็ปีติยินดีกับลูก อีกใจหนึ่งก็อดห่วงลูกไม่ได้ ลูกเป็นเด็กดีและทำงานเก่งก็จริง แต่วิชาใจของเธอยังอ่อนด้อยอยู่มาก กลัวว่าลูกมั่นใจกับชีวิตมากไปจนกลายเป็นประมาท อาจบาดเจ็บทางจิตใจได้ง่ายๆ แต่ผมก็สบายใจที่ว่าลูกมีปัญหาอะไรก็มาคุยกับผมเสมอ ได้ทั้งความยินดีและเป็นห่วงปนเศร้าพร้อมกันไปด้วย เวลาในการได้อยู่กับเทพธิดาน้อยที่น่ารัก ทำไมถึงสั้นนัก!