เราเกิดมาบนพื้นฐานที่ยากลำบาก ดิ้นรนทำงานตั้งแต่มัธยม จนตอนนี้เรียนจบ ทำงานมาสักพักแล้ว เรามีบ้าน เรามีรถ มีทุกอย่างที่อยากมี และใฝ่ฝันตั้งแต่เด็ก แต่ทุกอย่างที่ได้มามันคือหนี้ คือภาระที่ต้องรับผิดชอบ เรากับแฟนหารกันผ่อนทุกอย่างคนละครึ่ง จนวันนี้เราเหนื่อย เราเครียด ใช้เงินเดือนๆนึงหมดไปกับการผ่อนบ้าน ผ่อนรถ อย่างอื่นแทบไม่ได้จะใช้จะซื้อ ไม่ได้เที่ยว ไม่ได้ไปไหน ไม่ได้ซื้อของที่อยากซื้อ มาคิดๆคือ ไม่รู้จะสร้างหนี้ให้ตัวเองเหนื่อยทำไม ใครได้อยู่จุดๆนี้จะรู้ว่ามันเหนื่อยมาก เราเคยคิดว่าทำไม พ่อแม่ เค้าไม่สร้างไว้ให้เราเลย ทำไมต้องให้เราเหนื่อยขนาดนี้ เรามีพ่อ มีแม่ แต่แม่มีลูกติดมาด้วย4คน มี3คน ที่พ่อเราส่งเสียตั้งแต่เด็กๆ พ่อเราทุ่มเท ให้ลูกแม่หมด ซึ่งพ่อมีเราคนเดียว เรากลับรู้สึกว่า เราไม่เคยได้อะไรเลย แถมตอนเด็ก โดนลูกแม่ขโมยเงินบ้าง ขโมยของใช้ เราเป็นคนเดียวที่เรียนจบ เป็นคนเดียวที่ทำงานตั้งแต่ม.1 ม.2 ทุกอย่างที่อยากได้ทำงานหาเงินเองหมด และม.2เคยทำงานใช้หนี้ให้แม่ เพราะอายเพื่อนแถวบ้านที่มีคนมาทวงหนี้ เราจำความได้เราไม่เคยขอเงินพ่อแม่มาซื้อของฟุ่มเฟือยเลย หาเองหมด เราแค่คิดว่า ทำไมตั้งแต่เด็กๆจนโตมาเราไม่เคยได้อะไรเลยจากพ่อแม่ แม้แต่คำพูดดีๆเวลาเราเหนื่อย เราไม่เคยเลยที่จะนำความเดือดร้อนมาให้ เราเรียนจบมา พอมีเงินเก็บหน่อย พี่คนโน้นก็เดือดร้อน คนนี้ก็อยากได้นี้ ปัญหาของทุกคนในบ้าน เราต้องเป็นคนช่วยทุกอย่างให้ทุกอย่าง ถ้าเราไม่ช่วยไม่ให้แม่เราจะโกรธเราไม่พูดกับเราเลย2-3วัน เราเป็นน้องคนเล็กนะ เราต้องแบกทุกอย่างขนาดนี้เลยหรอ ทั้งที่พ่อเราเป็นคนช่วยเหลือพี่ๆเราทุกคน พอสองเดือนที่แล้วพ่อเราป่วยหนัก เข้าไอซียู เรารีบบินลงใต้มาเลย ลางานมาเป็นเดือนไม่รับเงินเดือนเลย ช่วงพ่อป่วย ไม่มีพี่ๆคนไหนมาช่วยซัพพอตค่าใช้จ่ายให้พ่อเราเลยสักบาท และทุกคนก็โทษเราว่าเรามาทำงานไกลๆ ไม่ดูแลพ่อ แต่เราส่งเงินทุกเดือน ดูแลทุกอย่าง เรากลายเป็นคนผิด พ่อรักษาตัวในไอซียู2-3สัปดาห์  เราหมดค่าใช้จ่ายบินไปบินมา ค่ารักษา ค่าหนี้ ต่างๆที่เราไม่เคยรู้ เงินเก็บเราหมดไปเกือบแสน แถมช่วงพ่อรักษาตัว พี่ชายยังมายืมเงินอีก ไม่ให้แม่ก็จะไม่พ่อใจอีก ต้องกลั้นใจให้ เราเต็มใจทำเพื่อครอบครัวทุกอย่างนะ แต่แค่คิดว่าทำไมไม่มีใครมองเห็นเราเลย พอพ่ออกจาก รพ เราอยู่ดูแล ทำกับข้าว อาบน้ำ ทำทุกอย่าง ทำอาหารขายเพราะอยากมีรายได้เพิ่ม เราเหนื่อยสุดๆ แต่เราเห็นพ่อดีขึ้นแข็งแรงเราก็มีความสุขแล้ว เรามองหน้าพ่อแล้วน้ำตาไหล คิดใจในว่า ถ้าไม่มีหนู พ่อจะอยู่ยังไง พอพ่อป่วยถึงรู้ว่าเวลามันเดินเร็วขนาดไหน ถ้าเราไม่อยู่ใครจะดูแลพ่อ และเราก็แอบน้อยใจ ที่เราไม่เคยได้อะไรเลย ทั้งที่พี่ๆเรา พ่อจัดงานแต่งให้ โอนที่ให้ ดาวส์รถให้ กู้หนี้มาให้ แต่เราเป็นลูกแท้ๆหาเองทุกอย่าง ทุกอย่างเลย และไม่เคยได้อะไรเลยสักอย่าง แม้แต่เงินสักพัน ตั้งแต่ทำงานได้ เรียนก็กู้เรียน เรียนจบก็ต้องใช้หนี้ มีครั้งนึงที่น้อยใจพ่อและแม่มากคือ เค้า2คนถูกหวยหลายหมื่น แต่ปิดไม่อยากให้เรารู้เพราะกลัวเราจะไม่ส่งเงินให้ เรานอยแบบฟูมฟายเลย ร้องไห้อยู่หลายวัน มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกยิ่งกว่าอกหัก มันจุก เราทุ่มเท ทุกอย่างเพื่ออยากให้เค้าสบาย สุดท้ายไม่มีใครเห็นค่าเลย ขอบคุณนะค่ะที่ฟังเราระบายมาถึงตรงนี้ ขอคำแนะนำแนวทาง กำลังใจหน่อยคะ ถ้าคิดว่าเราเป็นคนไม่ดีด่าเรา ดึงสติเราได้เลยนะค่ะ รับฟังทุกความคิดเห็นเลยคะ