ตอบหน่อยนะคะตอนนี้รู้สึกแย่มากจริงๆ
ต้องเกริ่นก่อนนะคะว่าเราถูกเลี้ยงมาค่อนอยู่ในกรอบ พ่อแม่ค่อนข้างหัวโบราณ
ตอนนี้เราขึ้นมหาลัยปี 3 แล้วค่ะ ตอนเรียนอยู่หอเรายังต้องกลับบ้านทุกสัปดาห์เพื่อมาช่วยยงานที่บ้าน ถ้าสัปดาห์ไหนไม่กลับแม่จะโทรมาถามแล้วว่ากลับบ้านมั้ย ถ้าช่วงไหนมีงานกลุ่มหรือมีสอบทำให้กลับบ้านไม่ได้นานๆ อาจจะ2-3สัปดาห์แม่จะต้องบ่นทุกครั้งว่าให้กลับมาช่วยงานที่บ้านบ้าง เราค่อนข้างไม่ค่อยมีอิสระในช่วงวัยรุ่นเท่าไหร่ ไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัว ทั้งที่เราก็โตแล้ว เรารู้สึกไม่ค่อยอยากกลับบ้านในบางเวลา ไม่ใช่เราอยากจะหนีเที่ยวนะคะเราไม่ชอบเข้าสังคมเลย ยิ่งที่ไหนมีคนเยอะเรายิ่งหลีกเลี่ยง เราชอบอยู่คนเดียวเราแค่อยากนอนพัก นอนฟังเพลง ได้นอนตื่นสายบ้าง อยู่ในห้องอยู่หออยู่กับตัวเอง มันมีความสุขจริงๆนะคะ จะว่าค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงเลยก็คงจะอย่างนั้น ตัวเราเองเราไม่กล้านอกลู่นอกเลยค่ะ เราจะคิดถึงพ่อแม่ตลอดเวลาจะคิดหรือทำอะไร อยากให้เขาเชื่อใจเราว่าเราจะไม่ทำให้ผิดหวัง
เวลาแม่สั่งให้กลับบ้าน เราก็เข้าใจนะคะว่า เขาคงเหนื่อยมากจริงๆเพราะต้องทำงานส่งเราเรียน ตอนนี้พ่อกับแม่ส่งเรียนอยู่4คนค่ะ เราเลยพยายามทำให้แม่สบายใจมากที่สุด ช่วยแม่เท่าที่ช่วยได้ พอช่วงไหนว่างเราก็จะพยายามหาเวลากลับบ้านเรื่อยๆ ส่วนนึงกลัวแม่บ่นว่าทำไมไม่กลับ
**เรารู้สึกแย่ทุกครั้งเวลากลับมาบ้าน เวลาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจแม่จะด่าจะแช่งทุกครั้ง แช่งว่าไม่เจริญบ้างละ แช่งว่าชีวิตจะ
บ้างละ เรารู้สึกว่า..คำด่ากับคำแช่งมันไม่สัมพันธ์กับความผิดเราเลย
เรายอมรับนะคะว่าผิด ผิดที่ทำอะไรล่าช้า แต่ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ทำเลย อย่างเช่นกวาดบ้าน คือต้องกวาดทันทีที่ใช้ ถ้าลุกขึ้นช้าคือจะด่าแล้ว ตอนนี้เราอายุ 21ปี ซึ่งถือว่าเราบรรลุนิติภาวะแล้วสาบานว่าความผิดในชีวิตเรามีแค่นี้จริงๆคือทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเวลาแม่ใช้งานบ้าน เราผิดมากใช่มั้ย เเม่เลี้ยงเราเหมือนเราอายุยัง15ปีอยู่เลย แฟนก็ไม่มีไม่ใช่เขาบังคับว่าห้ามนะคะแต่เราชอบชีวิตโสดเรื่องชู้สาวก็ไม่มี ไม่เคยหนีเที่ยว ไม่กินเหล้า คือเราชอบอยู่คนเดียวจริงๆ ยังคิดเลยว่าขนาดเราทำงานบ้านไม่ได้ดั่งใจยังแช่งเราขนาดนี้ ถ้าเราใจแตก หรือลาออกไม่เรียน หนีเที่ยวเป็นเด็กเกเร หรือติดเพื่อนติดเหล้าหรือทำตัวไม่ดีเขาจะไม่ฆ่าเราเลยหรอ ( เราอึดอัดจที่เป็นอยู่คือเป็นลูกที่ยังดีไม่พอใช่มั้ย )
***เราเรียนก็เครียดมากพออยู่แล้ว พ่อแม่ไม่เคยให้กำลังใจเราเลย ไม่เคยรับฟังความคิดเห็น ไม่เคยเข้าใจว่าเรารู้สึกยังไง เราเครียดแค่ไหนเขาไม่เคยรู้ เพราะเขาไม่เคยถามไม่เคยเลยสักครั้ง เรียนเป็นไงบ้าง โอเคมั้ย ไม่เคยมี กลับบ้านทุกครั้งถูกด่าถูกแช่ง มันบั่นทอนจิตใจมากๆ ครอบครัวควรเป็นเซฟโซนที่ดี ควรเป็นที่ที่เราสามารถปรึกษาหรือระบายความเครียด ควรเป็นที่ที่อบอุ่นที่สุดในโลกนี้
*** มันเป็นคำถามที่คาใจเรามากๆ เราทำผิดอะไรนักหนา เราทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ มันผิดมากๆใช่มั้ย แช่งกันขนาดนั้น นี่ลูกแม่นะไม่ใช่ลูกคนอื่น แม่ที่ไหนเขาจะแช่งลูกกัน. แช่งเพราะทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ ความผิดแค่นี้ มันเสียใจ มันน้อยใจ ทำไม่ไม่เหมือนแม่คนอื่น เราทำอะไรก็คิดถึงพ่อแม่ตลอด เราพยามดีขนาดนี่แล้ว อยู่หออยู่แต่ห้อง ไม่ทำอะไรนอกลู่นอกทาง มันยังดีไม่พอใช่มั้ย ลูกที่ดีคือต้องอยู่ในกรอบพ่อแม่ไปตลอดชีวิตจนตายเลยใช่มั้ย ....
เราเป็นลูกที่แย่มากใช่มั้ย
ต้องเกริ่นก่อนนะคะว่าเราถูกเลี้ยงมาค่อนอยู่ในกรอบ พ่อแม่ค่อนข้างหัวโบราณ
ตอนนี้เราขึ้นมหาลัยปี 3 แล้วค่ะ ตอนเรียนอยู่หอเรายังต้องกลับบ้านทุกสัปดาห์เพื่อมาช่วยยงานที่บ้าน ถ้าสัปดาห์ไหนไม่กลับแม่จะโทรมาถามแล้วว่ากลับบ้านมั้ย ถ้าช่วงไหนมีงานกลุ่มหรือมีสอบทำให้กลับบ้านไม่ได้นานๆ อาจจะ2-3สัปดาห์แม่จะต้องบ่นทุกครั้งว่าให้กลับมาช่วยงานที่บ้านบ้าง เราค่อนข้างไม่ค่อยมีอิสระในช่วงวัยรุ่นเท่าไหร่ ไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัว ทั้งที่เราก็โตแล้ว เรารู้สึกไม่ค่อยอยากกลับบ้านในบางเวลา ไม่ใช่เราอยากจะหนีเที่ยวนะคะเราไม่ชอบเข้าสังคมเลย ยิ่งที่ไหนมีคนเยอะเรายิ่งหลีกเลี่ยง เราชอบอยู่คนเดียวเราแค่อยากนอนพัก นอนฟังเพลง ได้นอนตื่นสายบ้าง อยู่ในห้องอยู่หออยู่กับตัวเอง มันมีความสุขจริงๆนะคะ จะว่าค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงเลยก็คงจะอย่างนั้น ตัวเราเองเราไม่กล้านอกลู่นอกเลยค่ะ เราจะคิดถึงพ่อแม่ตลอดเวลาจะคิดหรือทำอะไร อยากให้เขาเชื่อใจเราว่าเราจะไม่ทำให้ผิดหวัง
เวลาแม่สั่งให้กลับบ้าน เราก็เข้าใจนะคะว่า เขาคงเหนื่อยมากจริงๆเพราะต้องทำงานส่งเราเรียน ตอนนี้พ่อกับแม่ส่งเรียนอยู่4คนค่ะ เราเลยพยายามทำให้แม่สบายใจมากที่สุด ช่วยแม่เท่าที่ช่วยได้ พอช่วงไหนว่างเราก็จะพยายามหาเวลากลับบ้านเรื่อยๆ ส่วนนึงกลัวแม่บ่นว่าทำไมไม่กลับ
**เรารู้สึกแย่ทุกครั้งเวลากลับมาบ้าน เวลาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจแม่จะด่าจะแช่งทุกครั้ง แช่งว่าไม่เจริญบ้างละ แช่งว่าชีวิตจะ
เรายอมรับนะคะว่าผิด ผิดที่ทำอะไรล่าช้า แต่ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ทำเลย อย่างเช่นกวาดบ้าน คือต้องกวาดทันทีที่ใช้ ถ้าลุกขึ้นช้าคือจะด่าแล้ว ตอนนี้เราอายุ 21ปี ซึ่งถือว่าเราบรรลุนิติภาวะแล้วสาบานว่าความผิดในชีวิตเรามีแค่นี้จริงๆคือทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเวลาแม่ใช้งานบ้าน เราผิดมากใช่มั้ย เเม่เลี้ยงเราเหมือนเราอายุยัง15ปีอยู่เลย แฟนก็ไม่มีไม่ใช่เขาบังคับว่าห้ามนะคะแต่เราชอบชีวิตโสดเรื่องชู้สาวก็ไม่มี ไม่เคยหนีเที่ยว ไม่กินเหล้า คือเราชอบอยู่คนเดียวจริงๆ ยังคิดเลยว่าขนาดเราทำงานบ้านไม่ได้ดั่งใจยังแช่งเราขนาดนี้ ถ้าเราใจแตก หรือลาออกไม่เรียน หนีเที่ยวเป็นเด็กเกเร หรือติดเพื่อนติดเหล้าหรือทำตัวไม่ดีเขาจะไม่ฆ่าเราเลยหรอ ( เราอึดอัดจที่เป็นอยู่คือเป็นลูกที่ยังดีไม่พอใช่มั้ย )
***เราเรียนก็เครียดมากพออยู่แล้ว พ่อแม่ไม่เคยให้กำลังใจเราเลย ไม่เคยรับฟังความคิดเห็น ไม่เคยเข้าใจว่าเรารู้สึกยังไง เราเครียดแค่ไหนเขาไม่เคยรู้ เพราะเขาไม่เคยถามไม่เคยเลยสักครั้ง เรียนเป็นไงบ้าง โอเคมั้ย ไม่เคยมี กลับบ้านทุกครั้งถูกด่าถูกแช่ง มันบั่นทอนจิตใจมากๆ ครอบครัวควรเป็นเซฟโซนที่ดี ควรเป็นที่ที่เราสามารถปรึกษาหรือระบายความเครียด ควรเป็นที่ที่อบอุ่นที่สุดในโลกนี้
*** มันเป็นคำถามที่คาใจเรามากๆ เราทำผิดอะไรนักหนา เราทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ มันผิดมากๆใช่มั้ย แช่งกันขนาดนั้น นี่ลูกแม่นะไม่ใช่ลูกคนอื่น แม่ที่ไหนเขาจะแช่งลูกกัน. แช่งเพราะทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ ความผิดแค่นี้ มันเสียใจ มันน้อยใจ ทำไม่ไม่เหมือนแม่คนอื่น เราทำอะไรก็คิดถึงพ่อแม่ตลอด เราพยามดีขนาดนี่แล้ว อยู่หออยู่แต่ห้อง ไม่ทำอะไรนอกลู่นอกทาง มันยังดีไม่พอใช่มั้ย ลูกที่ดีคือต้องอยู่ในกรอบพ่อแม่ไปตลอดชีวิตจนตายเลยใช่มั้ย ....