ผมเชื่อว่าทุกคนย่อมมีปัญหาหรือช่วงเวลาที่ย่ำแย่  เช่นผมในตอนนี้ หน้ามือเป็นหลังตีนเลยก็ว่าได้  เหมื่อนตกในก้นเหวที่สุดแสนจะลึกและดินกลบปากเหวอีกที  เรื่องแย่ๆในช่วงปี64 ของผมมันเริ่มจาก ผมอายุ26ปี มีอาชีพขับรถบรรทุกพ่วง มีแฟนที่คบกันมา1ปี7เดือน (ยังไม่ได้แต่งงานนะครับ) ไม่ได้อาศัยอยู่ด้วยกัน เขาก็อาศัยอยู่กับพี่สาวเขาทำงานและเรียนไปด้วย ส่วนผมทำงานยุอีกที่ แต่ทุกเที่ยวที่วิ่งรถผ่านที่อยู่เธอผมก็จะแวะไปหากินข้าวทำนูนนี้นั้น และบ้างคืนผมก็จะพักอยู่กับเธอพอรุ่งเช้าก็ค่อยออกรถ เราตกลงกันว่า จะไปขอเธอไว้ก่อน พอเธอเรียนจบแล้วค่อยไปแต่ง เรา2คนวาดแบบแผนของครอบครัวได้สวยงามมากครับบ แต่พอเวลาผ่านไปเธอไม่ค่อยติดต่อมาเราเริ่มคุยกันน้อยลง และเจอกันน้อยลง และเธอก็ส่งข้อความที่มันแปลกไป อย่างเช่น เขาจะขอโทษบ่อยมากพอเวลาโทรไปหาเขาจะชอบร้องไห้พอผมถามเขาก็บอกว่าเหนื่อยไม่มีอะไร พอวางสายเขาก็จะชอบส่งข้อความมาบอกว่า ผมคือผุชายที่เขารักมากที่สุดในชีวิต แต่ผมก็ไม่คิดอะไรหรอกครับ ผมคิดแค่ว่าเธอคงเหนื่อยกับงานกับเรียนด้วย เพราะรักและครับผมถึงได้ไว้ไจเธอ  (ผมลืมบอกเขาทำงานจันทร์-เสาร์ ส่วนวันอาทิตไปเรียนนะครับ) พอถึงเดือนกุมภาพันธ์ แม่ผมได้โทรมาถามว่ายังครบกับแฟนอยู่หรือป่าวแต่ผมก็ไปตอบนะนะครับ ผมจึงถามเขาว่าทำไม  เเม่ผมจึงบอกว่า แฟนผมได้มีผุชายมาขอแต่งเพราะว่าเขาท้องได้2เดือนแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นมันเหมื่อนมีมีดที่ค่อยๆแทงเข้าใจผมอย่างช้าๆ หน้าผมเริ่มชาหูอือ ทุกอย่างมันปันป่วนไปหมด ผมรีบหักรถหลบข้างทางแล้วตั้งสติ แล้วค่อยบ่แม่ไปว่าผมเลิกคบกับเขาได้3เดือนแล้ว แม่ก็บอกว่าโอเค แล้วก็วางสายไป หลังจากนั้นผมเลยทักไปถามเขาว่า เธอจะแต่งงานเหรอเธอมีลูกเหรอ เขาก็ตอบว่าไม่  ผมเลยบอกเขาไปว่ารู้ความจริงหมดแล้ว เขาเลยบอกว่าขอโทษ  ผมจึงบอกเขาไปว่ามันโครตเจ็บเลยรู้ไหม แล้วผมก็ปิดเฟสไป เขาพยามที่จะติดต่อหาผมหลายครั่ง เขาพูดทุกอย่าง เขาอยากจะหนีมายุกับผมเขาไม่อยากยุแบบนี้แล้ว เขาร้องไห้ เขาเสียใจ เขาผิดและขอให้ผมให้อภัยเขา แต่ผมไม่คุย ผมลบเฟส ไลน์ เบอร์ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ ผมสับสน เจ็บซ้ำ ผมคิด คิดมาก คิดทุกอย่างที่เกียวกับเธอ คิดว่าแอบไปเอากันตอนไหน ผมเจ็บปวด ทรมาณ  จนบรรยายเป็นตัวหนังสือไม่ได้ หลังจากนั้น3เดือนเขาและผมก็เงียบหายไป (แต่ไม่มีวันไหนที่ผมเธอได้เลย) หลังจากนั้นปลายเดือนมิถุนายน ผมได้เจอเว็บไซด์เว็บหนึ่ง ที่เขาบอกว่าทำกำไรจากแพลมฟรอมไดวันล่ะ500-5000  ผมเลยสมัคร แอดมินเลยให้รายละเอียด ต้องเล่นตามที่แอดมินบอกทุกอย่างถ้าไม่ทำตามแอดจะไม่สามารถถอนเงินได้ การที่จะได้กำไรที่มากขึ้นมันขึ้นอยู่กับทุนของเรา ทุนเราเท่าไรเราก็จะได้กำไรที่20-30เปอร์้เซ็น  (เช่น  ฝากเงิน1000เราจะได้กำไรที่200-300บาท) ที่แรกมันก็ได้จริงครับ แต่พอหลังๆมาให้ร่วมกิจกรรมเพราะว่าเราจะได้กำไรที่มากขึ้ยแต่ต่องทำทุนถึง9000หรือสเต็ปที่3ถึงจะสามารถถอนได้ สเต็ป1 1000 สเต็ป2 3000 และสเต็ป3 9000 ผมก็หาเงินมาทำแต่พอถึงสเต็ปที่3 เสร็จเขาบอกว่าเราทำผิดกฎเขาไม่สามารถถอนเงินได้ เขาเรยบอกให้เล่นถึงสเต็ปที่4คือทุนที่30000 แล้วจะทำการถอนเงินได้ ผมก็หายืม เพือนแล้วญาติ พร้อมบอกเขาไปว่าอีกไม่เกิน1ชัวโมง(เงิน30000ยืม2คนนะครับ) เพือที่จะมาลงให้ได้ถอนเงินออกมา พอทำเสร็จ ยอดผมประมาณ8หมื่นกว่า เขาจึงบอกว่าคุณทำกำไรได้เยอะเกิน จึงต้องเสียภาษีที่30เปอร์เซ็นคือ27000ถึงจะต้องมำการถอนได้  ผมหายืมญาติอีกแต่ผมให้สัญญาว่าจะคืนภายในวันนี้ ทั้งๆที่แฟนเขาท้องนะครับเขามีเงินก้อนเมียเขาไปหาหมอแต่เขาให้ผมก่อน แต่พอจ่ายภาษีไปแล้วก็ยังถอนไม่ได้ ทางแอดมินแจ้งมาอีกว่าต้องจ่ายเพิ่มเป็น40เปอร์เซ็น เพราะ30เปอร์เซ็นเดือนนี้เต็มแล้ว ผมหน้ามืด ในใจตอนนั้นคืออยากได้เงินคืนมาก เพือจะหามาใช่ให้กับเขา เลยหาที่จะยืมเพิ่ม ตอนนั้นผมคิดแค่ว่าทำไงก็ได้ต้องหาเงินมาถอนเงินออกให้ได้  (40%คือ8700นะครับเพราะ30%ผมจ่ายไปแล้ว )สุดท้ายผมก็หายืมมาจนได้ให้สัญญาอีกเหมื่อนเดิมว่าจะคืนวันนี่ให้ได้ พอจ่ายเส็ดเขาก็แจ้งอีกตามเคยครับว่าต้องเล่นอีก2-3ครั้งถึงจะถอนได้  พอเล่นเสร็จก็ยังถอนไม่ได้อีกแอดมินแจ้งว่าผมทำผิดกฎ ถ้าอยากทำการถอนต้องฝากเงินเข้าไปเพิ่มอีก8700 เล่นอีก4-5ครั้งถึงจะทำการถอนได้ ผมสินหวังมาก ผมหมด ผมทำไรไม่ถูก เงินที่ยืมก็ไม่ได้คืนเขา ผมมืด8ด้าน ผมเครียดมาก ช่วงเวลานั้นผมคิดว่าถ้าตายไปแล้วก็ไม่ต้องคิดมากๆ ผมมองหาเชือกมองหาสายไฟมองหาน้ำคือคิดอย่างเดียวคือไม่อยากอยู่อยากหนี้ปัญหาด้วยการตาย แต่พอจะทำจริงๆ แว๊บแรกที่เข้ามาคือหน้าแม่ที่กำลังยิ้ม หน้าหลานที่กำลังเรียกน้าๆ หน้าครอบครัวที่อยู่ด้วยแล้วผมสบายใจ ผมนั้งลงกินพื้นผมร้องไห้แล้วก็วูบหลับไป ผมตืนขึ้นมาตอนเทียงคืน ผมเข้าไปดูโทรศัพท์อีกครั้ง มีsmsแจ้งเตือนว่าผมติดเชื้อโควิค ผลออกมาเป็นบวก (ก่อนหน้านี้ตอนเช้าประมาณ8โมง ผมได้ไปตรวจโควิคอยู่โรงพยาบาลนะครับ) ผมนอนไม่หลับกะวนกะวาย หนี้เขาก็ต้องหาใช้ งานก็จะไม่มีทำ้ต่องไปติดอยู่โรงบาลอีกไม่รู่วาะจะได้ออกเมือไร ผมนั่งคิดหาเงินมาคืนเขา เข้าหางาน หาที่กู้ออนไลน์ยังมาโดนเขาโกงให้โอนเงินไปก่อนอีก500 ผมหมดหนทาง ไม่ได้นอนถึงเช้า ข้าวไมาได้กิน1วันเต็ม ผมคิดหาๆๆๆๆๆ จนถึงเทียง เสียงรถพยาบาลก็มาจอดหน้าห้องผม(รถพยาบาลคือรถ2แถวนะครัย) ผมขึ้นรถด้วยความสิ้นหวังใจลอย ขาอ่อนลงหน้าทางขึ้นรถ หมอเปิดประตูออกมาดูผม เขาถามว่าเปิดอะไร เขาถามอยู่อย่างนั้นประนาที1ได้ แต่เขาไม่มาไกล้ผมนะครับ เพราะผมคือผู้ติดเชื้อ พอผมตั้งสติได้ผมก็เดินขึ้นรถ พอถึงโรงบาลผมกลับยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่ คือลูกพี่ลูกน้องที่ผมเคยไปออกรถให้ (คือรถที่ไปออกให้คือชือผมนะครับ) เขาบอกไม่ได้ส่งงวดรถมา2เดือนแล้ว เขาจะปล่อยรถจึงโทรมาถามผมว่าจะเอารถไว้ไหม ผมก็บอกไปว่าผมเอาไว้ไม่ได้หรอก งวดรถผมก็มี (ผมมีบิ๊กไบค์คัน1นะครับ)แถมมาติดโควิคอีกจะมีรายได้มาจากไหน จึงบอกเขาไปว่าปล่อยก็ปล่อยเถอะ  คืออารมณ์ตอนนั้นคือมันชาไปหมดแล้วอะครับ คือไม่รู้จะเสียใจให้กับเรื่องไหนแล้ว สมองเบลอไปหมด แล้วเขาก็วางไป  ทุกปัญหามารุมเร้าผมมากไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน ชีวิตย่ำแย่ บัดซบ  สุดเลย เหมื่ื่อนกับตกเหวแล้วมีคนเอาดินมาฝั่งทั้งเป็น กลืนไม่ได้คายไม่ออก ร้องก็ไม่ได้ ได้แต่รอสิ้นใจไปอย่างช้าๆ  หลังจากที่ผมกำลังสิ้นหวัง มีสาย1โทรเข้า สายนั้นผมได้ตั้งชือว่า "Mom" น้ำตาผมไหลพามออกมา แม่โทมาถามว่าเป็นบ้าง ไม่ต้องกลัวนะยังไงก็ผ่านมันไปได้ แม่อยู่กับลูกเสมอนะ อย่าคิดมาก ผมเพียงบอกแม่ว่าครับ แล้วก็บอกไปว่าหวัดลงจมูก ผมได้คุยกับหลาน ได้คุยกับตายายและคนในครอบครัวทุกคน คุยกันไปมากับให้ผมยิ้มได้และมีความหวังเลิกคิดที่จะทิ้งปัญหาแล้วเลิกเล่นเว็บเฮงซวยนั้นแล้วหันหน้าทำงานใช้หนี้แล้วแล้วเริ่มต้นใหม่ให้ได้.
ที่เขียนขึ้นมาไม่ให้ตอกย้ำหรือซ้ำเติมนะครับแค่อยากแชร์เรื่องราวที่ไม่รู้ว่าจะไประบายให้ใครฟัง 
ตอนที่เขียนกระทู้นี้ผมนอนอยู่โรงบาลได้8วันแล้วครับ ถ้าพวกคุณเจอปัญหาแบบนี้พวกคุณจะทำมันยังไงเหรอครับ ขอบคุณที่ทนอ่านมาถึงจุดนี้นะครับ ขอบคุณจริงๆ🥺