**ย่อหน้านี้คือสาเหตุที่เราไม่อยากให้คนๆนั้นมาวุ่นวายเรา ถ้าใครขี้เกียจอ่านข้ามได้จ้า.....เรื่องมีอยู่ว่าเรามีเพื่อนร่วมงานคนนึงที่เคยทำงานร่วมกันมา3ปี เธอคนนี้เพื่อนๆในร้านไม่ค่อยชอบ เพราะเค้าเป็นคนที่ชอบเอาเปรียบคนอื่น และชอบทำให้คนอื่นอึดอัดใจและลำบากใจ ช่วยเหลือใครหรือทำอะไรก็หวังผลจากคนอื่นเสมอ เช่น น้องพนักงานคนนึงกลับบ้านและซื้อของมาฝากแต่ของฝากก็คละๆแบบกันมาไม่เหมือนกันและบังเอิญเธอคนนั้นหยุดในวันนั้น ทำให้คนอื่นเลือกอันสวยๆไปหมดแล้ว เธอคนนั้นก็จะไม่พอใจและจะดราม่าใส่น้องที่ซื้อมาฝากว่า "ทำไมเหลืออันไม่สวยให้พี่ล่ะ ใช่สิพี่ไม่สำคัญนิ น้องต้องซื้อน้ำมาเลี้ยงพี่เลยนะ" ซึ่งต้องเลี้ยงจริงๆไม่งั้นเธอคนนั้นก็จะทวงๆๆๆ แต่ในขณะที่ถ้าเธอกลับบ้านที่ ตจว. เธอจะไม่เคยซื้ออะไรมาฝากใครเลยทุกครั้ง และมักบอกกับทุกคนเสมอว่าไม่มีตังค์ แต่ทุกๆคนไม่มีใครว่านะ เพราะเดินทางมันใช่เงินเยอะจริง แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าทีตัวเองไม่มีของมาฝากใคร ยังไม่มีใครว่า แต่พอคนอื่นแล้วมากดดันมาดราม่าใส่คนอื่นมันใช่เรื่องหรอ ส่วนอีกเหตุการณ์คือกับเราโดยตรง คือตอนเรามาทำงานที่นี้ใหม่ๆ เราเป็นแคชเชียร์มีอยู่วันนึงตอนนั้นเป็นช่วงปลายเดือนและเงินนางในเครื่องแคชเชียร์นางหายไป500บาท นางก็ไปขอให้พี่ๆหัวหน้าช่วยออกเงินให้หน้อยเพราะนางไม่มี แต่ก็ไม่มีใครช่วย(เราหยุดพักร้อน3วัน) พอเรากลับมาทำงานในช่วงที่ต้องเช็คเงินในเครื่อง สรุปเงินเราหายไป500บาท มารู้ทีหลังว่านางขโมยไปเพราะพี่ที่ทำงานตรงนั้นบอกว่า นางบอกให้พี่เค้าเอากุญแจมาไขเครื่องคิดเงินเราตอนเราไปห้องน้ำ นางขอแลกเงินในเครื่องเราโดยที่นางเป็นแลกเองทั้งหมด พี่คนนั้นก็ส่งให้เพราะเค้าติดคุยธุระกับผจก.เขตและคงไม่คิดว่านางจะทำ และพอนางไม่อยู่พวกเราก็ดูกล้องวงจรปิดกัน ซึ่งนางขโมยจริงๆ คือนางเอาแบงค์500มาแลก1000ของเราไป ตอนแรกเราจะเอาเรื่อง แต่ด้วยความที่เราเป็นเด็กใหม่และเราก็สงสารไม่อยากให้นางโดนไล่ออก เราเลยเฉยๆไปแต่พี่ๆหัวหน้าคนอื่นก็ช่วยเราออกเงินจนนางก็ไปว่าพี่ๆหัวหน้าว่าลำเอียง ทีกับนางไม่เห็นมีใครช่วย และอีกมากมายที่นางทำให้เราไม่ชอบนาง จนกระทั่งนางออกจากงาน และก็ไม่ยอมหางานทำ ให้สามีเลี้ยงจนสุดท้ายตอนนี้สามีนางก็โดนบริษัทบีบออก นางก็ยังไม่หางานทำ 

นางไม่มีงานทำค่ะ นางบอกว่าอายุ35ปีแล้ววุติแค่ม.6 หางานทำยาก แต่จริงๆก่อนหน้านี้หลังจากออกจากงานเดิมนางก็ได้งานทำนะคะ แต่นางเห็นแก่ตัวเพื่อนร่วมงานไม่ชอบ นางเลยอยู่ไม่ได้  และนางชอบทักมายืมเงินเราบ่อย บ่อยมากๆ อาทิตย์ละ 3-5ครั้ง ครั้งละ200-300 บาท แต่ก็คืนตรงนะ แต่วันรุ่งขึ้นก็ยืมใหม่ หรือบางครั้งก็คืนตอนเช้า และมายืมตอนค่ำ  ไม่เคยทักมาถามสารทุกข์สุขดิบเลย ถึงทักมาถามก็ถามแค่2-3คำแล้วก็วนมายืมเงินต่อ  เราเองก็ไม่ได้ทำงานเพราะเรามีปัญหาสุขภาพ แฟนเราทำงานคนเดียว แบกค่าใช้จ่ายในบ้านและดูแลเราอย่างดีมาตลอด และครอบครัวเราเองก็ลำบากมากเป็นหนี้เป็นสิ้น  จะโดนยึดบ้านยึดรถตอนไหนไม่รู้ สามีเราทำคนเดียวก็พอมีกินมีใช้ไปวันๆ สุดท้ายเราแนะนำให้นางไปขี่รถส่งอาหาร เพราะไม่ต้องวุ่นวายกับใคร อิสระ และรายได้ก็พอประมาณ แต่นางก็ไม่ทำ นางบอกว่าไม่คุ้มและร้อน จนวันนึงวันเกิดแฟนเรา แฟนเราเลยพาเราไปกินหมูกะทะ(เป็นวันเดียวกับที่นางทักมายืมเงินเรา แล้วเราบอกว่าเราไม่มี) แล้วเราถ่ายรูปลงเฟสกับแฟนเรา นางเลยทักมาว่าไปกินหมูกะทะกันอร่อยมั้ย ขอยืมเงิน300สิ เดี๋ยว4ทุ่มคืน...เราเลยบอกว่าเราไม่มี นางก็อ่านแชทแต่ไม่ตอบ  นางก็หายไปเกือบเดือน แล้วก็กลับมายืมเงินใหม่เหมือนเดิม กลางวันทำเป็นทักมาถามเราเรื่องงานและทั่วๆไปเราก็คุยนะ พอตกเย็นก็ทักมายืมเงินเราเหมือนเดิม เราก็ปฏิเสธไปอีกว่าไม่มี ผ่านไป2วันก็ทักมาบอกว่าลูกไม่มีนมกิน(แต่ตัวเองไม่ยอมทำงาน) คือจะเอาให้ได้อ่ะ ขอยืมจนน่ารำคาญ ล่าสุดทักมาว่าไม่มีเงินกินข้าวเพราะเอาเงินไปจ่ายค่างวดรถยนต์แล้ว กลัวไม่มีรถยนต์ใช้  เรานี่โคตรเบื่อ และเหนื่อยใจมาก เราไม่อยากทำร้ายจิตใจใครด้วยการพูดแรงใส่นะ เราไม่อยากให้เค้าคิดว่าเพราะเค้าไม่มีตังไง เราถึงไม่คุยด้วย แต่จริงๆมันไม่ใช่ แต่มันเป็นเพราะนิสัยเค้าต่างหาก เราไม่รู้จะถามใคร เราไม่กล้าถามเพื่อนเราเพราะเรากลัวเพื่อนเราคิดมาก เพราะเพื่อนเราก็ยืมเงินเราบ่อยแบบนี้แหละ แต่คืนตรงตลอดและที่สำคัญคือเรากับเพื่อนเราสนิทกันมาก ถ้าเราช่วยเพื่อนเราได้เราก็ช่วยเสมอ แต่เพื่อนเราเป็นคนคิดมาก เราเลยไม่กล้าถามมัน ใครพอจะมีคำแนะนำหรือวิธีดีๆแนะนำบ้างมั้ยค่ะ ว่าจะทำยังไงให้นางคนนั้นหายไปจากเราเลยโดยที่ไม่ต้องผิดใจกันค่ะ