สมัคร pantip เพื่อเข้ามาตอบ จขกท นี้โดยเฉพาะ และหวังที่สุดให้หนูได้อ่านเม้นนี้ก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรลงไป เล่าจากประสบการณ์ตัวเองที่ท้องในวัยเรียนเหมือนกัน แต่อายุต่างกันตอนตั้งท้องครั้งแรกสิ่งที่คิดขึ้นแว็บแรกคือความกลัว กลัวที่สุดคือกลัวพ่อกับแม่จะโกรธและทุบตี เพราะพ่อเป็นคนโมโหร้าย ดุ ฉุนเฉียว ถ้าโกรธขึ้นมาจะต้องโดนตีก่อนและอะไรอยู่ใกล้มือคือตีหมด ไม้ เชือก สายไฟ ไม้แขวนผ้า มือ แม้กระทั้งด้ามปืน เป็นอะไรที่ฝังใจมาก ว่าถ้าพลาดอะไรไปจะต้องโดนขนาดไหนกัน แล้ววันนั้นก็มาถึงจริงๆ วันที่ตัวเองตั้งท้อง ตอนนั้นเด็กพอสมควร และไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย ไม่รู้ว่าคุมกำเนิดยังไง ยาคุมเป็นยังไง ถุงยางเป็นแบบไหน ไม่มีความรู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าท้องกี่สัปดาห์ กี่เดือน ไม่รู้อะไรสักอย่าง รู้อย่างเดียวคือกูต้องเอาออก กูต้องรอด ต้องเรียนให้จบ ต้องไม่ให้ใครรู้ เลยตัดสินใจไปเอาเด็กในท้องออก แล้วกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมไม่มีเรื่องให้กังวล กลับมาเรียน เที่ยว ใช้ชีวิตปรกติ จนเวลาผ่านไป 1 ปี เรื่องเดิมๆก็เกิดขึ้นอีกแบบโง่ซ้ำโง่ซาก และกับแฟนคนเดิมเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้กินยาคุมกำเนิดอยู่แต่คิดว่าคงกินไม่ถูกวิธีหรืออาจลืมกิน ไม่แน่ใจและก็ไม่รู้ว่าพลาดตรงไหนถึงเกิดตั้งครรภ์อีก แต่คราวนี้มีความรู้สึกสองใจ ว่าจะเอาออกหรือจะเก็บไว้ เพราะไม่อยากทำครั้งที่สองแล้ว เพราะมันเจ็บและทรมานมากๆ เพราะเป็นการทำแท้งแบบผิดกฎมาย แต่ทำกับคลินิกหมอฝากครรภ์ที่แอบเปิดรับทำแท้งเพื่อนๆแนะนำกันมา มันทรมานมากเพราะทำสดๆไม่ฉีดยา ไม่วางยาสลบ ทรมานที่สุดในชีวิตที่จำความได้ เลยกลัวครั้งที่สอง จนเวลาล่วงเลยไปเริ่มมีอาการแพ้ท้อง แพ้หนักมากๆ จนแฟนสงสารทนไม่ไหวเลยต้องพาไปหาหมอ  แล้วจุดเปลี่ยนก็มาถึงหมอพาเข้าไปอัลตร้าซาวด์ ดูอายุครรภ์ หมอบอกคุณแม่เห็นไหมน้องมีอายุครรภ์ 8 สัปดาห์ น้องมีก้านสมอง มีหัวใจ พร้อมซูมหัวใจดวงน้อยๆที่กำลังเต้นตุบๆอยู่แว็บแรกที่คิดถึงคือ เขาไม่ใช่แค่ก้อนเลือดอย่างที่ใครๆบอกแต่เขามีหัวใจแล้วเขาเป็นมนุษย์คนนึงแล้ว แค่นั้นน้ำตาก็ไหลนองหน้าแล้วย้อนกับไปคิดว่าครั้งนั้นกูทำอะไรลงไป เพียงแค่อยากให้ตัวเองรอดจากความรู้สึกต่างๆจนต้องฆ่าคนๆนึงไป ซึ้งคนนั้นคือลูกแท้ๆ จากนั้นเลยตัดสินใจที่จะบอกทางบ้านเพื่อรักษาชีวิตลูกไว้และบอกกับแฟนว่าให้ตายก็จะไม่ทำแท้งอีกแล้ว แล้วตัดสินใจกลับบ้านพร้อมแฟนเพื่อบอกพ่อกับแม่ เป็นครั้งแรกเลยที่พ่อกับแม่เห็นหน้าแฟนแบบเห็นครั้งแรกปุ๊บท้องปั๊บเลย แบบไม่ต้องคิดอะไรเลย สิ่งแรกที่ทำเมื่อเจอหน้าพ่อกับแม่คือ เราและแฟนก้มลงกราบเท้าท่านแล้วสารภาพทุกอย่างว่าเราตั้งท้อง รู้ไหมสิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มของพ่อทั้งน้ำตา พ่อไม่เคยโกรธ ไม่เคยดุ ไม่เคยตี เหมือนที่คิดไว้เลย แม่ก็ไม่ว่าสักคำ เราทั้งสองคนบอกกับท่านว่าเราจะแต่งงาน เราจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิด จนเราได้แต่งงานมีครอบครัว คลอดลูกที่น่ารักมากๆออกมา ฟังดูมันแฮปปี้ใช่ไหมคะ แต่นี่เพิ่งแค่จุดเริ่มต้นของชีวิตคู่ เราคลอดลูกเสร็จก็กลับไปเรียน ลืมบอกว่าเรียนมหาลัยแล้วค่ะ เรียนไปเลี้ยงลูกไป แม่เราลงทุนเล็กๆให้ขายของชำในบ้านส่วนแฟนทำงานค่ะทำไปเรียนไป เพราะฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี เลยต้องเรียนภาคพิเศษเพื่อหางานทำ เวลาผ่านไปจนเราเรียนจบก็หาสมัครงาน แต่ไม่มีใครรับทำงานเลย เลยหันเห มาค้าขาย ขายทุกอย่าง เริ่มแรกขายหมูปิ้ง ขายกาแฟ ก๋วยเตี๋ยว เสื้อผ้ามือสอง ของเล่นเด็ก  โดยเฉพาะขายหมูปิ้งขายดีมากเหมือนดวงกำลังขึ้น ขายวันละ1000กว่าไม้ขายไปเตรียมของไปเสียบหมูทั้งวันจนหลังเสีย ขายไปขายมาได้ไม่นานอยู่ๆยอดขายก็เริ่มลดลง  โดนไล่ที่ สุดท้ายก็หาที่ขายไม่ได้จากนั้นก็ทำไปอีกหลายอาชีพ เงินที่เก็บมาลงทุนเท่าไรก็เจ๊งๆๆๆๆ จนไม่เหลือ ทำอะไรก็ขาดทุน หางานทำก็ไม่มีใครรับเพราะอายุเริ่มเยอะประสบการณ์ไม่มี เงินที่เริ่มมีก็หมด เริ่มเป็นหนี้ เริ่มขอยืมพ่อแม่มาใช้เอามาเป็นค่าใช้จ่ายในบ้สน สงสารลูกมีกินบ้างไม่มีบ้าง แล้วอยู่มาวันนึงวันที่เหนื่อยและท้อ วันที่ยากคิดฆ่าตัวตายหนีปัญหาให้จบๆไป อยู่ๆภาพทำแท้งมันผุดขึ้นมาในหัว ในความทรงจำลึกๆ ที่ถูกหลงลืมไปนาน ความรู้สึกผิด ความรู้สึกต่างๆนาๆถาโถมเข้ามา ภาพทำแท้งมันติดตาอีกครั้งนึกย้อนไปทุกอย่าง ทั้งหน้าที่การงานและร่างกายที่มีอาการเจ็บออดๆแอดๆมันคือเนื่องบังเอิญไหม หรือมันเป็นกรรทที่เราเคยทำไว้พอคิดๆไปอยู่นานก็ตัดสินใจเดินเข้าห้องพระ จากนั้นเราเริ่มหันมาพึ่งธรรมะ อ่านหนังสือเกี่ยวกับกฏแห่งกรรม เริ่มถือศีลเข้าวัดปฏิบัติธรรม จากนั้นก็เริ่มรู้ตัวเองว่าการทำแท้งมันบาปมากขนาดไหน มันเป็นกรรมที่ลบล้างออกไปไม่ได้เลยเป็นความรู้สึกผิดที่ติดตัว ติดอยู่ในใจตลอดเวลา แล้วมันส่งผลให้ชีวิตไม่มีความเจริญรุ่งเรือง ทำมาหากินอะไร ก็ติดขัด ไม่เคยสะดวกราบรื่น ดีที่สุดก็แค่ช่วงเวลานึงที่เหมือนกับบุญกุศลเก่าหรือกุศลใหม่ช่วยอุ้มชูไว้ พอหมดบุญเมื่อไร เหมือนทุกอย่างถาโถมเข้ามาจากวันนั้นจนถึงวันนี้ กว่า15ปีแล้วที่ทำแท้งมา ชีวิตไม่เคยมีความสุขเลย ได้แต่ลุ่มๆดอนๆ มีก็ไม่เคยนานสุดท้ายก็มลายหายหมดไป ทำมาหากินอะไรไม่เคยได้ดี ทุกวันนี้หมั่นทำบุญ ถือศีล สวดมนต์เพื่อขออโหสิกรรมกรรมเขา ให้เขาได้ไปเกิด ให้เขาได้หมดทุกข์ ทุกวันนี้ ยังรู้สึกผิดเสมอ แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม แต่สำหรับเรากับรู้สึกว่ายิ่งผ่านไปมากเท่าไรความทรงจำมันกลับมาชัดเจนมากขึ้นกว่าเดิมทุกๆวันจริงๆ สิ่งที่อยากเตือน จขกท คือ กรรมจากการทำแท้งมันบาปมากจริงๆ มันเป็นตราบาปติดตัวที่ลืมไม่ลงเลย ชีวิตเราจะทุกข์ยากลำบากทั้งกายทั้งใจ คือมันไม่ได้เกิดกับแค่เรา เราเห็นคนรอบข้างที่ทำมา ชีวิตแย่กันทุกคน บางคนไม่มีงานทำ ทำมาหากินอะไรก็โดนเอาเปรียบ ค้าขายขาดทุน เงินทองไม่เคยมีกินมีเก็บ บางคนต้องเลิกกับสามี ครอบครัวแตกแยก อันนี้ เฉพาะคนรอบตัวนะคะ อยากให้ จขกท คิดให้ดีๆ วันนี้มันอาจทุกข์ แต่อาจทุกข์แค่พักเดียว แต่ถ้าเราสร้างกรรมไว้กับใครสักคนแล้วมันอาจเจ็บและทุกข์ไปอีกแสนนานเลย ต้องขอโทษด้วยนะคะที่พิมพ์มายาวยืดเยื้อ แต่ไม่อยากให้ จขกท.ต้องรู้สึกเหมือนเราไปตลอดชีวิต ตอนนี้เรามีลูกสองคนแล้ว ชาย1คนอายุจะ 14 อีกคน 3 ขวบ สิ่งที่เราตั้งใจจะสอนลูกเลย คนโตนี่สอนแล้วสอนตลอดว่า ถ้าวันนึงพลาดเกิดทำใครท้องให้จำคำแม่ไว้ ว่าห้ามทำแท้งเด็ดขาด เราต้องหาทางออกให้ได้ แต่เป็นตายลูกกับแฟนต้องห้ามทำแท้ง แล้วเราก็จะสอนลูกสาวในวันข้างหน้าแบบนี้เหมือนกัน เพราะเราไม่อยากให้ลูกมีชีวิตลำบาก ไม่มีความเจริญร่ำรวยและสำคัญที่สุดคือไม่อยากให้ลูกต้องติดอยู่กับความรู้สึกผิดแบบนี้ไปจนวันสุดท้าย ....สุดท้ายขอภาวนาให้ จขกท ได้อ่านที่เราตั้งใจมาเล่าให้ฟังสักครั้ง เพื่อเป็นอุทาหรณ์นะคะ....