เล่าความยาว อาจเป็นประโยชน์กับคนที่ไม่คิดว่าตัวเองจะเมาเรือ ในช่วงไปScuba
.
เรื่องมีอยู่ว่า  เมื่อประมาณต้นเดือนกรกฏาคม ไปดำน้ำที่ภูเก็ตเกาะราชา  ในช่วงทีเป็น Low season  
...
เกิ่นก่อน คืออันที่จริง ก็พอจะรู้ว่ามันเป็นช่วงที่มี มรสุม  ฝนตก เกือบทุกวันที่ใต้    ที่นี้ไอเราก็ไหนๆ ก็ได้ลงไปทำงานที่ภูเก็ตในช่วง โควิท ซะด้วย 
เสียเงินทำ Swop ไป 3,800 บาท  ที่ ร.พ พริ๊นกรุงเทพ  คือต้องโชว์เอกสารผ่านการตรวจโควิทที่ด่านเข้าภูเก็ต   เราก็เอาโอกาสที่มีเวลา แค่ 1 วันทำการให้คุ้ม   
ในระหว่างขับรถเข้าภูเก็ต เราก็ติดต่อหาที่ดำน้ำ   (จริงๆเราก็มีคนรู้จัก แต่อดเกรงใจ ครูๆ ที่รู้จักไม่ได้เพราะไปกะทันหัน)
บอกก่อนว่าเราก็เพิ่งจะจบ แอดวานส์  ได้ 2-3 เดือนเลยอยาก ลงน้ำเพราะกลัวลืม  Skill
..
จัดการหาเบอร์ครูดำน้ำภูเก็ตตั้งแต่อยุ่ที่บ้าน  จากกลุ่มในเฟสบุ๊ค ชวนกันไปไดรฟ์ ได้มา 3 โพสต์ก็เซฟๆ ไว้ในเครื่องไม่ได้อ่านหรือสนใจว่าครูจะเป็นใครดึกแล้ว  เราต้องเดินทางตี 04.00  ก็รีบๆเข้านอนตอน 00.30 น
.ในระหว่างทาง  ขับรถเอง ด้วย เราก็ติดต่อ  ตามเบอร์ ที่แคป จอมา 1 เบอร์ไม่รับสาย อีก 1 เบอร์ แจ้งว่า เรื่อ จะ ออกวันอาทิตย์ หน้า 
มาคนสุดท้าย แจ้งว่ามีเรือออกวันอังคาร ตรงกับวันที่เราว่าง พอดี..ก็เออ ไดัจังหวะจัง
..
ก็โทรติดต่อได้ราคาหละ 3,500 บาท (ก่อนค่าเรือขึ้นราคา) เราก็มีเตรียมอุปกรณ์ไปบ้าง  เอาที่ครูบ้าง   เราก็แจ้งว่า รถที่ขับไปเราต้องทิ้งไว้ให้น้องที่ไปทำงานได้ใช้  ครูก็บอก เดียวไปรับแต่ 7.00 น. เช้าเจอกันนะคะ(ครูเป็นผู้หญิง)  พอ 7.00 ปุ่บก็มารับ ...ตรงเวลามาก ครูบอกเดี่ยวจะต้องขับ ย้อนไป ท่าเรืออ่าวฉลอง  ครูอยู่แถวเซ็นทรัลภูเก็ต  ขับ ย้อนมารับที่ ร.ร.บีทู  (ครูใจดีเนอะ)
..
ระหว่างทาง ขอใส่บาตร อ่ะ ครูก็แวะให้ใส่โชคดีเจอพระ  ก็นั่งไปเรือยๆ จำไม่ได้ว่าคุยอะไรกันบ้าง พอถึงท่าเรือ ครูก็บอกว่าหิวไม๊  บนเรื่อมีอาหารนะ  ครูแจ้งครัวไว้ว่าเรากินไรไม่กินอะไร   เราก็กลัวจะเป็นของที่เรากินไม่ได้ คือเราไม่กิน สัตว์บก กินแต่ไข่กับสัตว์น้ำ  เลยขอไป 7-11 ครูก็เดินไปเป็นเพื่อน ได้ซื้อกล้วยหอม ไข่ตุ๋น ก็กินหมดก่อนที่เรือจะออกจากท่า 
..
มีการตรวจเข้ม ท่าเรื่ออีกรอบ  และทุกคนต้องมีเเอป หมอชนะ  เราต้องโหลดไว้ด้วย เพื่อแสดงต่อเจ้าหน้าที่ท่าเรือ(ตัวบาร์โค้ดที่แอปต้อง ขึ้นสีเขียวด้วยนะ)  ระหว่างที่เดินไปขึ้นเรื่อก็มีฟ้าทะมึน เริ่มเห็นแต่ไกลๆ  เราก้ไม่ได้คิดอะไร  คงปรกติแหละ  ไม่งั้นคงไม่ออกเรือ  คิดว่าดีซะอีกไม่มีแดดเลย  ชอบมาก  ไม่ร้อน ตัวไม่ดำ  555 เป็นคนชอบดำน้ำแต่ ไม่ชอบให้ตัวดำ  
..
มาถึงเรือเราได้ขึ้นเรื่อลำใหญ่ เป็นเรื่อสำหรับ  Scuba โดยเฉพาะ ตัวท้องเรื่อจะแบนๆ  ขึ้นเรื่อหละเขาแจ้งเราก็ใส่ชูชีพทุกคนคะ  ก่อน เพราะจะมีคนมาตรวจ  ในเรื่อจะมีคนต่างชาติ  ครึ่งเรือเลย  เราก็เออดีเหมือนกันได้เจอเพื่อนใหม่ๆ  จะได้คุยแลกเปลี่ยนสถานที่ดำน้ำ  ทั่วโลกได้  น่าจะได้คุยนานเลย มีเวลาเดินทางไปเกาะราชาใหญ่ ประมาณ 1.30 ชม  
..
เรือออกจากท่าได้ สักพัก ครูก็ บีฟ เรื่อ  หลังจากนั้น เราก็เดินไปตักสลัดมากิน กินได้ไม่หมดจานดี ครูถามกินยาเมาเรือไม๊  เคยเมาหรือเปล่า  เราก็เออไม่เคยเมา  และไม่เคยกินยาเพราะก็ นอน  live board  มาหลายหน  ก็กินแค่คั้งเดียว 
แต่ครั้งนี้ครูถามเราก็กินซะหน่อย  กินแบบเออไม่น่าจะเมา  ก็คิดนะ เรานะสายแข็ง  นั่งรถ นั่งเครื่องบิน  โรลเลอรคัตเตอร์..ทำอะไรเราไม่ได้หรอก
....  ฝนเริ่มตก  ลมเริ่มพัด เย็นสบาย 
เหตุการณ์มันไม่ได้สบาย อย่างที่จะเป็น และอย่างที่คิด   พอเรือออกจากท่าได้ไม่ถึง 15 นาที สลัดที่ตักมากินไม่หมดจานดี  เราวางช้อน และบอกว่ารู้สึกว่าเวียนหัวมาก  เลยเอนเดี๋ยวนั้นทันที ยายังไม่ทันออกฤทธิ์เลยมั่ง   ครูก็ช่วยเก็บจานให้คงเห็นว่าเราไม่ไหวจริงๆ   นอนไปไม่น่าเกิน 10 นาที ทำไมเรารู้สึกจะอาเจียน  เลยลุกพรวด เซเข้าห้องน้ำ(โชคดี นั้งตรงหน้าห้องน้ำ) เข้าไป อาเจียน 1-2 รอบ นึกว่าจะหาย   อาการหนักขึ้น พะอืดพะอม อาเจียนต่อ  ออก 6-7 รอบเกลี้ยงท้อง สักพัก ปวดท้องถ่าย ด้วยออกบน ออกล่างเลย คร่าวนี้  ตายๆ ทรมานมากกกก
....
ผ่านไปสักพักใหญ่ออกน่าจะหมดเกลี้ยงแล้ว  ครูมาเคาะประตูห้องน้ำ ถามว่าโอเครไม๊  (เราก็คิดทำไมถามรู้เวลาจัง)   เหมือนจับยาม สามตา รู้ว่าน่าจะอาเจียน  ออกหมดแล้ว    5555 เราบอกโอเครคะ(ไม่รู้ว่าทำไมตอบไปแบบนั้น ก็ไม่มีคำจะบอกคิดไม่ออก)  
..
ทรมานมากอาการเมาเรือเนี่ย  เวียนหัว จะตายให้ได้   นั่งส้วมไปด้วยอาเจียนไปด้วย ถ่ายท้องไปด้วย    สักพักเราก็ทำความสะอาดห้องน้ำให้เขา   และก็เปิดประตูออกจากห้องน้ำเดินเซ เพลีย ๆ ไปนอน สายตาเหลียบไปเห็น ครูรีบเดินไปในห้องน้ำ  น่าจะไปตามตรวจดูความเรียบร้อย ให้    ครูถามเอาเกลือแร่ไม๊   เราก็เอาคะ พนักหน้าอย่างเดียว   ครูก็ไปหาเกลือแร่ให้เราดื่มกลัวเพลีย    ดื่มเกลือแร่ ได้เราก็นอนได้ไม่นาน  สักพักโอย เมาอีกแล้ว
..
ครั้งนี้นอนไม่ไหว ลุกมาขั้นนั่งสิ่งที่ไม่เคยเจอ กับตา คลื่นลูกเบิอเริ่ม....     เรือตะแคงไป- มา ตามคลื่น    โอ้แม่เจ้า แกว่ง ซ้ายที่ขวาที่  มิน่าเล่า  จากทีไม่ได้รู้เลยว่าทำไม่เราเมามายขนาดนี้   คือตั้งแต่ขึ้นเรือไม่ได้มองไปนอกหน้าต่างเลย ก็เคยมาบ่อยเลยไม่ได้ สนใจเวลาเรือวิ่ง
..
ลมแรง 13 นอท และคลื่นสูง 3 เมตร   กลางทะเลที่ไม่มีเกาะอะไรบัง    หน้ากลัวเราถามคนเรือ ต้องใส่ชูชีพไม๊  ดูเขาเหมือนปรกติไม่ได้ตอบอะไรเรา   ถามครูว่ามันอันตราบไม๊ครูบอกดูหน้าครู หน้าครูยังไม่ตึง ไม่ต้องกังวล ครูไม่เครียดเลย ...555  และถ้าเรือไปต่อไม่ได้จะวนกลับ  ...วินาทีนั้นก็เชื่อครูเพระาครูบอกว่าหนักกว่านี้ก็เจอมาแล้ว ...โอ้วว
..
ยังเมาอยุ่เวียนหัวอย่างเดียวเลย  สักพักครูบอกว่าไปนั่งท้ายเรือรับลมนอกห้อง   ข้างในห้อง อากาศไม่ถ่ายเท  เราก็เดินออกไป    เอิ่มมมม.. ส่ิงที่เห็น  นั้นพี่ฝรั่งตัว บักใหญ่ 3-4 คน นั่งเมาเรือ นั่งอยุ่ก่อนแล้ว  .. แอบขำแต่หัวเราะไม่ออก   (แล้วผุ้หญฺฺฺิงบอบบางอย่างเราจะเหลือเหรอ 555 )
...
ครูไม่ถามเราสักคำว่าดำน้ำไหวไม๊   จิตวิทยาดีแท้   ไม่พูดนำทางให้มีทางเลือก  สักพักบอกเดี๋ยวจะมาเปียผมให้   เดียวลงน้ำหละ  (เราก็เออคิดในใจตรูจะไหวไม๊ )  ครูไม่ถามตรูถามตัวเองก็ได้ ฟ่ะ 
... 
และครูก็เดินมานั่งคุยด้วย   
ครู ::  เจอนักเรียนมาเยอะ  อยู่บนเรือ เมาท่าจะไม่ไหว แบบนี้หลายคน  พอลงน้ำไหวยังกะเงือก  (ใจชื่นขึ้นมาทันที....แต่ยังเมาต่อ)

เหมือนจะดีได้ไม่นาน  ที่นั่งท้ายเรือ อาการอาเจียนมาอีกระลอก  หันไปขอถุงพลาสติก  อาเจียน ออกอีก 2-3 รอบ โอยย ๆๆ ตายๆ ร่างไม่ไหว  ไม่เอา ไม่ไหวแล้ว เมื่อไหร่เรือจะจอดถึงเกาะสักที   ครูก็เฉยไม่อะไร ค่อยดูแลใกล้ๆ 
 คือเราว่าถ้าเราบอกครูว่าไม่ไหวไม่ขอดำ ครูก็คงไม่ว่าอะไรคงตามใจ เพระาแกก็สักเกตุเราไม่ห่าง เลยจริงๆ  เดินเข้าเดินออก  มาอยู่ใกล้ๆ  มาค่อยรูปหลังให้เวลาอาเจียน (เออสบายขึ้นเวลามีคนมาลูบๆ ตอน เบ่งอ้วก 555  ) 
:: 
ครูไม่ได้ตระหนกกับอาการของเรา   เหมือนเคยเห็นเป็นปรกติ   จัดการกับเราแบบไม่ใช่คนป่วย  ไม่ได้มาเซ้าซี่ ถามอะไรไหวไม๊น้นนี้  เพราะถ้ามาถามเราก็คงไม่มีแรงจะตอบ    ตอนนั้นเราแค่นั่งรอเร่งเวลาว่าเมือไหร่จะถึงเกาะสักทีเรือจะได้จอดๆ  กรูจะตายแล้ว เวียนๆๆหัว    จะดำได้ไม่ได้ก็ดูตอนเรือจอดนี้แหละ
..
ถึงเกาะซะที  ครูมาเปียผมให้  จากนั้นแต่งชุดเตรียมลง   เราก้เดินเซๆ  อยากจะลองดูว่าลงน้ำจะหายจริงไม๊  ..แอบเสี่ยง กับร่างกายตัวเองจะรับไหวไม๊เนี่ย   
:
ไดรฟ์แรก .... พร้อม (ไม่พร้อม)   ต้องโดด..ตูม ...
เรา :::  ครูคะ  ขอลง ยังไม่ลึกนะคะ   บอกตรงๆว่าใจคอไม่ดีเลย  กลัวจะแย่  แล้วตอนปากคาปเรคจะ หายใจสะดวกไม๊ แอบกังวล จะแย่กว่า เดิ่ม ไม๊
พอลงไปได้ 2 เมตรเท่านั้น  ค่อยๆลงๆๆๆ    สบายตัวแหะ .. รู้สึกดีขึ้นมาก เกือบจะหายเมา แล้ว ีใจหายเมาแล้ว ....แต่ยังเพลียๆ หมดแรง จากการเบ่งอาเจียน  
.
ดำไปครูก็พาไปตรงนั้นตรงนี้  เก็บรูปเราไปเรื่อยๆ    ก็ดำปรกติ คือเรารู้สึกเป็นตัวเองมาก  ครูก็ไม่ได้กังวล และปล่อยเราลื่นไหลในน้ำเหมือนเรา ไม่ใช่คนเพิ่ง เมาเรือ
.
อยู่ในน้ำ  45 นาทีได้เวลขั้นหละ  เซฟตี้สตอป 5 เมตร 3 นาที  ครูก็เป่าซอสเซส
..ขึ้นถึงผิวน้ำ  เหตุการไม่คาดคิด    มันมาอีกแล้ววว   เวียนหัวเมาคลื่น  อาเจียนออกมาอีกรอบโอยย จะไม่มีอะไรจะออกแล้ว มีแต่น้ำมาจากไหนไม่รู้  อาเจียนตรงท้ายเรือมีแต่น้ำออกมาจากท้อง 
.
 คนเรือก็แสนดี ไม่บ่น อะไรสักคำ ก็ฉีดน้ำไหลๆ ลงทะเลเลี้ยงปลา (ไม่รู้ตาฝรั่งที่ขึ้นตามหลัง เรามาจะ...อิอิ) 
เราไม่ได้อาเจียนใส่  เรคคูเรเตอร์เขานะ    เราก็บอกครู  
คำที่ครูตอบกลับมา     หือ...ถึงอาเจียนก็ไม่เป็นไรคะ    มันเป่าลมออกได้ ... 
..
โห ...ซึ้ง น้ำตาแทบไหล  (น้ำจะหมดตัวแล้วน้ำตาเลยไม่ไหล)
..
เห้ย...เราเคยได้ยิน กับหู   ตอนออกทริป แสมสาร  มีครูเขาบ่นแรงมากตอนมีนักเรียนอาเจียนใส่เรคกูเรเตอร์เขา  (กลุ่มอื่น)  แต่กับครูคนนี้ บอกกับเราว่าไม่เป็นไร... รู้สึกดีจัง
..เก็บความสบายใจไว้  และลากสังขารไปเปลี่ยนชุดและนอน ทันที!   ครูเดินมาถามกินน้ำไม๊ดื่มน้ำ หรือกินอะไรสักหน่อยไม๊ จะได้ดีขึ้น  เราบอกไม่อาววว   นอนไปซะ 45 นาที
..
ไดรฟที่สอง :  ครูถาม :  ไหวไม๊ ??    ฮาาาา  แกล้งถามป่าวเนี่ย   555
เรา : พยักหน้าอย่างเดียว   แต่งตัว โดด .. ตูม มองหน้าครู  เรายกนิ้วโป้ง ชื้ลงน้ำทันที  เพระาอยู่ผิวน้ำ ตายแน่ๆ 
คร่าวนี้สบายตัวขึ้นเยอะเลย  
ตัวเราสบาย  เหมือนไม่มีอะเไรเกิดขึน   ได้รูปเยอะมาก ครู พาเราว่ายไปตรง ฝูงปลา    สวยงามมาก    ปลามากมาย  ว่ายวนๆ รอบตัวเรา  
ครูพาดำไปรอด นั้นนี้ และถ่ายรูป มุมต่างๆให้เยอะเลย   ลืมอาการเมาไปเลย   ได้เล่นกับปลา ปลา หิน ตัวเบ้อเริ่ม  เจอปลาหลากหลายชนิดมากๆ  เจอ นูดี้ ครูก็ชี้ๆให้ดู ถ่ายรูปกันสนุกสนาน   พอได้เวลาก็เช่นเดิม แต่รอบนี้ไม่อาเจียน  ขึ้นเรือ่ได้เเปลี่นยชุด นอน อย่างเดียว...   
ครูถามว่าจะกินอะไรไม๊เราบอกไม่เอาคะขอแค่น้ำเปล่าอย่างเดียว 
:
ไดรฟที่สาม :  ครูก็อธิบายจุดที่จะลง เราก็พนักหน้า คืออยุ่บนเรื่อจะเป็นจะตาย    แต่พอลงน้ำ เท่าน้น  จะสั่งให้เราทำอะไรทำได้ โหมดดด  มีแรง ไม่เมา ไม่มึน อะไรทั้งสิ้น    เลยได้รูปและวีดีโอมาเยอะ
..
 จบไดรฟ 3 ขึ้นเรื่อได้ เปลี่ยนชุดครู เอายาแก้เมาเรือให้กิน ถามเราว่าจะกินอะไรไม๊  เราบอกไม่เอา ครูบอกว่านอนยาวๆเลยคะ 
พอถึงบก เราก็บอกขอบคุณมากๆนะคะครู  ดูแลเราดีมาๆ ซึ่งใจมากเลย คะ และจะกลับไปเดย์ทริป กับครูอีกแน่นอนคะ   ก็คุยกันทีเราเมาเพราะเราพักผ่อนน้อยด้วย   และขับรถอีกจาก นนทบุรีมาภูเก็ต  การมาดำน้ำ ร่างการต้อง พักผ่อนคะ   ได้ประสบการณ์และมิตรภาพดีๆ  คะ 
.
.
แลกด้วยชีวิต ได้รู้มิตรภาพ  และน้ำใจครูที่ดี   ทุกสิ่งเกิดขึ้นล้วนดีเสมอ

ขอให้เครดิตครู จ๊ะเอ๋
 
สุกัญญา ธนะเจริญธรรม
#มาเดย์ทริปที่ภูเก็ตกันไม๊
#Ja_aEdiving
#mvfreedomdolphin
#0854145562
 

ครู