ผมกับแฟนคบกันมา9ปี ตลอด9ปีผมไม่เคยห่างแฟนนานขนาดนี้ แฟนผมเรียนพยาบาล ส่วนผมเองเรียนครู ปกติตอนเรียนก็จะเจอกันบ่อยเพราะผมอยู่หอ แต่พอเรียนจบกัน แฟนผมก็ได้ทำงานที่รพ แห่ง1(แฟนผมเรียน4ปี)​ซึ่งตอนที่แฟนผมทำงาน ผมก็ยังได้เจอแฟนเวลาแฟนหยุด หรือ แบบว่าไปรับมานอนด้วยที่หอแล้วเช้าไปส่งทำงาน พอผมเรียนจบ ผมก็กลับมาอยุ่บ้าน ปกติ(ยังไม่มีงานทำำ)​เวลาแฟนผมหยุดก้จะไปหาแฟนได้ แต่พอมาตอนนนี้ผมมีงานทำแล้วซึ่งงานที่ผมทำต้องนอนที่ออฟฟิต จันทร์-ศุกร์ หยุดเสา อาทิต แต่ส่วนมากแฟนผมจะหยุดวันธรรมดา เวลาไม่ตรงกัน ผมเลิกงานก็หกโมงเย็นกว่าผมจะขับรถไปหาแฟนกว่าจะถึงก็2-3ทุ้ม ที่ทำงานผมกับแฟนอยุ่ห่างกันประมาณ170โล(บางคนอาจจะมองว่าแค่นี้เอง หรือ บางคนอาจจะมองว่าผมไกลกว่านี้อีก)คืออย่างที่ผมตั้งหัวข้อกระตู้แหละครับผมไม่เคยห่างแฟนนาน​ผมแต่แปลกมากเนอะทำไมเวลาที่เรามีความสุขหรือได้อยุ่กับคนที่เรามันมักจะผ่านไปเร็วมากแต่พอทำงานกว่าจะถึงวันศุกร์มันนานมาก(หรือผมคิดไปเอง หรือผมมใจจดใจจ่ออยู่กับแฟน เลยทำให้เวลาทำงานผ่านไปช้า)​ ทุกวันนัผมก็ใช้วิธีคลอคุยกันหรือไลน์คุยกันแต่เนื่องด้วยเวลาผมกะแฟนไม่ตรงกัน ผมเลิกงาน5โมง แฟนผมเลิกเที่ยงคืน ลงเวรมาเค้ากะเหนื่อย แต่ผมเข้าใจครับ แต่ผมอยากคลอยากคุยกะเค้าทุกวันอยากจะสอบถามพี่ๆครับผมต้องทำไงครับ คือบางทีผมนั่งฟังเพลงแล้วร้องไห้ นั่งดูรูปในมือถือ ผมต้องทำไงครับ หรือ ผมยังไม่ชิน เพราะผมพึงเริ่มงานได้1 อาทิตย์