สวัสดีค่ะ เราชื่ออาย ปี63นี้เราอายุ 22 ปี เราอยากตั้งกระทู้เพื่อแชร์ประสบการณ์และให้กำลังใจกับคนที่เผชิญกับบางอย่างคล้ายกับเรา
เราประสบอุบัติเหตุเมื่อสองปีที่แล้ว ทำให้กระดูกสันหลังหัก t11-l3 แต่โชคดีมากที่หัวไม่แทกพื้น ไม่งั้นคงตายไปแล้ว และกระดูกเท้าแตกใส่เฝือก สภาพเราคือหมอแจ้งว่าพิกาครึ่งล่าง ขาอ่อนแรงสองข้าง เรารับการรักษาด้วยการผ่าตัดดามเหล็ก หมอท่านแรกพูดกับแม่เราว่า เราเดินไม่ได้แล้ว ถึงจะเดินได้ ก็ไม่เหมือนเดิม ตอนผ่าจริงๆ ได้ผ่ากับหมออีกท่านนึง
ในช่วงแรกหลังการผ่าตัด เราได้แค่นอน ฉี่โดยสายสวนปัสสาวะ และไม่ถ่ายเกือบสองอาทิตย์ ระหว่างนั้น หมอจ่ายยาระบายทั้งน้ำ และเม็ด รวมถึงสวนทวารอยู่ตลอด เรามีเพียงอาการปวดท้องถ่าย แต่ไม่ถ่ายสักที จนเกือบสองอาทิตย์ก็ถ่ายออกมาเอง เยอะมากๆ กินข้าวลำบากแต่ก็กินได้ทุกอย่าง กินลำบากเพราะเรานอนกิน หลังจากผ่าประมาณ 1 อาทิตย์ แผลแห้งสนิท เก็บลวดเย็บแผลแล้ว คุณหมอให้เรารับการกายภาพบำบัด เริ่มจากฝึกพลิกตัวแบบท่อนซุง โดยญาติช่วยเพื่อกันแผลกดทับ พอคล่องตัวให้เริ่มพลิกด้วยตัวเอง เราอาศัยแรงจากมือดึงขาเอา
ขั้นต่อมา เริ่มฝึกกายภาพขา งอและเหยียดขาโดยให้ญาติช่วย แม้ว่าเราออกเเรงแต่ไม่ขยับแรง หมอบอกให้เราตั้งใจออกแรง นึกว่ามันขยับ เราต้องสู้ พอเราเริ่มชันเข่าได้ เราพลิกตัวเองได้ เราก็ฝึกนั่ง หังจากนอนมานาน ช่วงแรกนั่นได้แค่แปปเดียว จะมีอาการเวียนหัวตาลายหน้ามืด ไม่มีแรงพยุงตัวเองให้นั่งเองได้ต้องพิงตลอด ก็ฝึกนั่งวันละนาที สองนาที จนสามารถนั่งคุยได้ พอเริ่มนั่งได้เอง ก็เริ่มแกว่งขา โดยนั่งหย่อนขาข้างเตียงแกว่งไปมาๆเท่าที่ทำได้ แม้ว่าข้างซ้ายเราใส่เฝือกเนื่อจากกระดูกเท้าแตก และหมอให้เราฝึกนั่งรถเข็น ฝึกใช้รถเข็น รักษาตัวอยู่โรงพยาบาล 1 เดือนก็ออกมาอยู่บ้าน แต่ยังคงกายภาพโดยให้ญาติช่วย พอผ่านมาอีก 2เดือน เราได้ตัดเฝือก เราก็พอดูแลตัวเองได้บ้างนั่งเอง เข็นรถเข็นเอง แต่ยังใส่สายสวนปัสสาวะอยู่เพราะยังฉี่ไม่ออก แต่ถ่ายได้ อาศัยใส่แพมเพิส ประจำเดือนก็มาปกติ 4-5 เดือนหลังจากผ่าตัด เราถอดสายฉี่เราเริ่มยืนได้โดนต้องมีคนช่วยพยุง เริ่มเกาะสิ่งรอบตัว ลักษณะเหมือนเด็กตั้งไข่ เริ่มเดิน พอยืนนานๆได้ ยืนเองได้ เราเริ่มใช้ไม้ค้ำสี่ขาฝึกเดินอีกประมาณเกือบสองเดือน ...
และในที่สุดเราก็สามารถใช้ชีวิตได้ปกติ
อาจจะมีติดขัดบ้าง เหนื่อยง่าย ขับถ่ายยาก ต้องค่อยๆเดิน ระหว่างการใช้ชีวิตกับคนอื่นๆ
แต่เราสามารถไปเรียนได้ นั่งนานๆได้
อาบน้ำสระผมเองได้
เราอยากเป็นกำลังใจให้คนที่เจ็บเหมือนเรา .. มีหวังนะ แม้เราจะไม่เห็นความหวังนั้น แต่อย่าหมดหวัง
เรารู้ว่าอาการบาดเจ็บของไขสันหลังมันเดากันยาก เสียหายมาก หรือฟื้นตัวยากของคนไข้แต่ละคนมันต่างกัน เราอาจจะมีหลายปัจจัยทำให้เราหาย เรากลับมาเดินได้ แต่แน่นอนว่าถ้าตัวเราเองหมดหวัง ทุกข์เศร้าไปกับมัน ถึงเป็นอย่างงั้น เราเองคงไม่หายแน่ๆ ตอนเราเดินไม่ได้ เราก็หาอ่านบทความศึกษา หาข้อมูลให้เข้าใจอาการสาเหตุของตัวเอง และฝึกกายภาพอย่างเต็มที่ มีวินัย ทำกายภาพเช้าเย็นอย่างเคร่งครัด อ่านพันทิป ดูยูทูป เพราะงั้นเราอยากตอบแทนทุกข้อความจากโซเชียล ด้วยการแชร์ประสบการณ์เผื่อจะเป็นกำลังใจให้ใครที่เข้ามาอ่านได้บ้าง อีกหนึ่งคนที่เรายังขอบคุณคือพี่ธันย์ เป็นผู้หญิงที่มีรอยยิ้มอยู่เสมอ พี่เขาคอยเตือนสติเราว่าถึงไม่มีขาก็ยังมีชีวิต ขอบคุณนะคะ
ประสบอุบัติเหตุจนผ่าตัดกระดูกสันหลัง อัมพาตชั่วคราว ใช้ชีวิตปกติอีกครั้ง ปาฏิหาริย์?
เราประสบอุบัติเหตุเมื่อสองปีที่แล้ว ทำให้กระดูกสันหลังหัก t11-l3 แต่โชคดีมากที่หัวไม่แทกพื้น ไม่งั้นคงตายไปแล้ว และกระดูกเท้าแตกใส่เฝือก สภาพเราคือหมอแจ้งว่าพิกาครึ่งล่าง ขาอ่อนแรงสองข้าง เรารับการรักษาด้วยการผ่าตัดดามเหล็ก หมอท่านแรกพูดกับแม่เราว่า เราเดินไม่ได้แล้ว ถึงจะเดินได้ ก็ไม่เหมือนเดิม ตอนผ่าจริงๆ ได้ผ่ากับหมออีกท่านนึง
ในช่วงแรกหลังการผ่าตัด เราได้แค่นอน ฉี่โดยสายสวนปัสสาวะ และไม่ถ่ายเกือบสองอาทิตย์ ระหว่างนั้น หมอจ่ายยาระบายทั้งน้ำ และเม็ด รวมถึงสวนทวารอยู่ตลอด เรามีเพียงอาการปวดท้องถ่าย แต่ไม่ถ่ายสักที จนเกือบสองอาทิตย์ก็ถ่ายออกมาเอง เยอะมากๆ กินข้าวลำบากแต่ก็กินได้ทุกอย่าง กินลำบากเพราะเรานอนกิน หลังจากผ่าประมาณ 1 อาทิตย์ แผลแห้งสนิท เก็บลวดเย็บแผลแล้ว คุณหมอให้เรารับการกายภาพบำบัด เริ่มจากฝึกพลิกตัวแบบท่อนซุง โดยญาติช่วยเพื่อกันแผลกดทับ พอคล่องตัวให้เริ่มพลิกด้วยตัวเอง เราอาศัยแรงจากมือดึงขาเอา
ขั้นต่อมา เริ่มฝึกกายภาพขา งอและเหยียดขาโดยให้ญาติช่วย แม้ว่าเราออกเเรงแต่ไม่ขยับแรง หมอบอกให้เราตั้งใจออกแรง นึกว่ามันขยับ เราต้องสู้ พอเราเริ่มชันเข่าได้ เราพลิกตัวเองได้ เราก็ฝึกนั่ง หังจากนอนมานาน ช่วงแรกนั่นได้แค่แปปเดียว จะมีอาการเวียนหัวตาลายหน้ามืด ไม่มีแรงพยุงตัวเองให้นั่งเองได้ต้องพิงตลอด ก็ฝึกนั่งวันละนาที สองนาที จนสามารถนั่งคุยได้ พอเริ่มนั่งได้เอง ก็เริ่มแกว่งขา โดยนั่งหย่อนขาข้างเตียงแกว่งไปมาๆเท่าที่ทำได้ แม้ว่าข้างซ้ายเราใส่เฝือกเนื่อจากกระดูกเท้าแตก และหมอให้เราฝึกนั่งรถเข็น ฝึกใช้รถเข็น รักษาตัวอยู่โรงพยาบาล 1 เดือนก็ออกมาอยู่บ้าน แต่ยังคงกายภาพโดยให้ญาติช่วย พอผ่านมาอีก 2เดือน เราได้ตัดเฝือก เราก็พอดูแลตัวเองได้บ้างนั่งเอง เข็นรถเข็นเอง แต่ยังใส่สายสวนปัสสาวะอยู่เพราะยังฉี่ไม่ออก แต่ถ่ายได้ อาศัยใส่แพมเพิส ประจำเดือนก็มาปกติ 4-5 เดือนหลังจากผ่าตัด เราถอดสายฉี่เราเริ่มยืนได้โดนต้องมีคนช่วยพยุง เริ่มเกาะสิ่งรอบตัว ลักษณะเหมือนเด็กตั้งไข่ เริ่มเดิน พอยืนนานๆได้ ยืนเองได้ เราเริ่มใช้ไม้ค้ำสี่ขาฝึกเดินอีกประมาณเกือบสองเดือน ...
และในที่สุดเราก็สามารถใช้ชีวิตได้ปกติ
อาจจะมีติดขัดบ้าง เหนื่อยง่าย ขับถ่ายยาก ต้องค่อยๆเดิน ระหว่างการใช้ชีวิตกับคนอื่นๆ
แต่เราสามารถไปเรียนได้ นั่งนานๆได้
อาบน้ำสระผมเองได้
เราอยากเป็นกำลังใจให้คนที่เจ็บเหมือนเรา .. มีหวังนะ แม้เราจะไม่เห็นความหวังนั้น แต่อย่าหมดหวัง
เรารู้ว่าอาการบาดเจ็บของไขสันหลังมันเดากันยาก เสียหายมาก หรือฟื้นตัวยากของคนไข้แต่ละคนมันต่างกัน เราอาจจะมีหลายปัจจัยทำให้เราหาย เรากลับมาเดินได้ แต่แน่นอนว่าถ้าตัวเราเองหมดหวัง ทุกข์เศร้าไปกับมัน ถึงเป็นอย่างงั้น เราเองคงไม่หายแน่ๆ ตอนเราเดินไม่ได้ เราก็หาอ่านบทความศึกษา หาข้อมูลให้เข้าใจอาการสาเหตุของตัวเอง และฝึกกายภาพอย่างเต็มที่ มีวินัย ทำกายภาพเช้าเย็นอย่างเคร่งครัด อ่านพันทิป ดูยูทูป เพราะงั้นเราอยากตอบแทนทุกข้อความจากโซเชียล ด้วยการแชร์ประสบการณ์เผื่อจะเป็นกำลังใจให้ใครที่เข้ามาอ่านได้บ้าง อีกหนึ่งคนที่เรายังขอบคุณคือพี่ธันย์ เป็นผู้หญิงที่มีรอยยิ้มอยู่เสมอ พี่เขาคอยเตือนสติเราว่าถึงไม่มีขาก็ยังมีชีวิต ขอบคุณนะคะ