เราส่องกระจกเราจะตัดผมเราก็หวีๆแล้วจะตัด เราอยู่ของเราดีๆพ่อก็ว่าเรา ส่องกระจกอยู่นั่นแหละไม่เคยเห็นใครส่องกระจกแล้วได้เป็น"หมอ"สักคน(เราไม่ได้อยากเป็นหมอนะคะ อันนี้คือความในใจ) แล้วก็ด่าๆ โตเป็นควายละยังโง่ อยู่ดีๆก็มาด่า สักพักเราไม่พอใจ เราเลยปิดประตูใส่ เรากะจะปิดเบาๆแต่มันดันดัง(เราไม่ได้ตั้งใจทำให้มันดัง)แล้วอยู่ดีๆพ่อก็เดินมาละพูดวว่า ใครว่ะ ใครเป็นคนปิดประตู เราก็เงียบ ตลอดการสนทนาเราไม่พูดเลยสักคำค่ะ พ่อก็บอกว่า ใช่ไหม ประตูมันอยู่ของมัน มันไปทำอะไรให้ แบบนี้ไม่พอใจนี่ว่ะ แล้วก็ด่าๆ โง่ๆ ควายๆ กูเป็นคนเลี้ยงมา ทำนิสัยงี้ เดี๋ยวกูก็ต่อยให้ อีห่านี่ ไม่อยากเรียนก็ออกกูไม่ได้อยากส่งสักหน่อย แล้วก็ด่าๆยังไม่ยอมหยุดและเราก็เดินเข้าห้องค่ะ ยังด่าอยู่สักพักก็เงียบเอง ที่พ่อบอกว่าจะต่อย พ่อเคยเตะเรามาก่อนด้วยค่ะ เตะแล้วก็เตะซ้ำอีกรอบ ตอนนั้นเราอึ้งมากเราโดนพ่อตัวเองเตะครั้งแรก เจ็บนะคะ แต่เดินได้ เราเกือบร้องไห้แต่เราเก็บเอาไว้ค่ะ
จนตอนนี้ เกลียดมากค่ะ เราไม่เคยคิดเลยว่าเราจะมาเจอกับตัวเอง
เราไม่เคยพูดเรื่องแบบนี้ให้ใครฟังเลยค่ะ เราไม่พูดเลยค่ะแม้แต่คำเดียว เวลาทะเลาะถึงขั้นเขาลงมือก็เถอะ เราไม่กล้าพูดถ้าเราพูดเราอาจจะโดนหนักกว่านี้ก็ได้ เราอาจจะโดนต่อยไปจริงๆแล้วก็ได้ ตอนนี้เรากลายเป็นคนไม่พูดเลย ไม่เข้าสังคมด้วยค่ะ บางวันมองตัวเองแล้วร้องไห้ก็มีค่ะ ท้อกับการใช้ชีวิตมากๆ เป็นทุกคน ทุกคนจะทำยังไงคะ