แรกๆเขาเป็นคนที่รับฟังปัญหาเราทุกอย่างยอมเราตลอดพยายามเป็นคนใจเย็นยอมง้อยอมขอโทษเราทั้งๆที่เขาไม่ผิดเราขออะไรเขาก็ทำให้เรา แต่พอหลังๆเขากลับไม่เป็นแบบนั้นจากที่เคยเป็นคนใจเย็นกลับเป็นคนใจร้อนจากที่เคยรับฟังเราตอนนี้ไม่มีมีแต่ว่าให้เราทำให้เรื่องเล็กๆกลายเป็นเรื่องใหญ่จนเกิดเป็นความทะเลาะกันจากที่เคยเป็นคนยอมตอนนี้ไม่ยอมเลยมีแต่ว่าเราอยากเอาแต่ชนะทั้งๆที่เราอยากให้รับฟังกันบ้างอยากให้รู้ว่าเรารู้สึกยังไงอยากให้เขาใส่ใจเราบ้างเหมือนวันแรกๆที่เขาทำให้เรา😔 จากที่เราเคยขออะไรเขาทำให้ได้แต่ตอนนี้ทำให้ไม่ค่อยได้ เราต้องการให้เขามาสนใจใส่ใจเหมือนตอนนั้นอยากให้เขาเข้าใจเราบ้างรับฟังเราบ้างมีปัญหาอะไรก็บอกเรายอมรับว่าตัวเองเป็นคนงี่เง่าเอาแต่ใจน้อยใจชอบคิดมากแต่เรารู้ว่าถ้าเป็นแบบนี้ก็กลัวเขาเบื่อกลัวเขารำคาญที่เราเป็นแบบนี้ เราพยายามปรับนิสัยให้เข้ากับเขาเราพยายามแล้วพยายามอีกพยายามไม่เป็นคนแบบนั้นแต่เราทำไม่ได้อ่ะแล้ววันหนึ่งเขาบอกว่าเขาต้องการคนที่ไม่งี่เง่าเอาแต่ใจกับคิดมากมันจนหน้าเบื่อเขาต้องการอิสระต้องการคนที่ไม่ค่อยตามไม่ค่อยบังคับเวลาไปไหนมาไหนอยากกลับตอนไหนก็กลับแต่เราทำให้เขาไม่ได้อ่ะแต่เขาก็ไม่เข้าใจเราเราเป็นแบบนี้เพราะต้องการอะไรเราบอกเขาตลอดเลยนะว่าเออเราต้องการแบบนี้นะแบบนี้นะแต่เราทำได้แค่แปปเดียวนานๆไปเขาก็ไม่ทำให้เราเราก็รู้สึกน้อยใจแต่ก็ทำได้แค่นี้เราไม่กล้าพูดให้เขาฟัฝเวลาเราพูดเรารู้ว่าเขาต้องไม่พอใจเราแน่เลยต้องทะเลาะกันแน่ๆแต่เราไม่มีความสุขเลยการที่เราพยายามเพื่อเขาแต่เขากลับบอกว่าต้องการความเป็นอิสระเรารอเขาเวลาเขาไปเล่นกับเพื่อนเวลาเขาอยากมีความเป็นส่วนตัวแต่เราต้องการเขาตลอดเวลาล่ะแต่เขากลับไม่อยากอยู่กับเราอ่ะ #ขอโทษนะคะที่เยอะไปหน่อยมันรู้สึกแย่จิงๆค่ะยังมีอีกมากมายที่พูดออกมาไม่ได้ แต่สิ่งที่เราทำให้เขาเหมือนเราไม่เป็นตัวของตัวเองเลย😔