สวัสดีค่ะ ทุกคนเรามีเรื่องจะมาแชร์ค่ะมันเป็นเรื่องราวส่วนนึ่งในชีวิตที่เราเคยเจอมา เราเป็นเด็กบ้านนอกจนๆคนนึ่งที่เข้ามาทำงานในกรุงเทพ เราได้พบรักกับเพื่อนสมัยเรียนมีลูกด้วยกัน1คนค่ะ แต่ด้วยความที่ ผช คนนี้ไม่ช่วยเราทำมาหากิน ขี้เกียจ ติดเพื่อนเราจึงได้เลิกกับเขาไป ช่วงเดือนพฤษภา2018 เราตัดสินใจจ้างเขากลับไปยุบ้านด้วยเงินที่มีน้อยนิดแล้วบอกเลิกเขาไป เราย้ายห้องใหม่ตั้งใจเริ่มทุกอย่างใหม่โดยมีครอบครัวและเพื่อนๆพี่น้องที่ทำงานคอยให้กำลังใจและช่วยเหลือเราอยู่เสมอ และหลังจากนั้นมาประมาณ เดือนกันยายน2020เราแอบรัก ผช คนนึ่ง อยู่ที่ทำงานเดียวกันแต่คนล่ะแผนก คือรู้จักกันมานานแล้วแต่ไม่ได้สนิทกันพอดีมันเป็นช่วงโควิดแผนกเราไม่มางานเลยได้ไปช่วยแผนกเขา แต่เขาก้อไม่ค่อยได้คุยกับเราเพราะต่างคนต่างก้อเป็นคนเงียบๆเราก้อได้แต่แอบมองเขาอยู่ห่างๆ ณ ตอนนั้นคือความคิดกับความรู้สึกของเรามันส่วนทางกันมากมันเกิดคำถามขึ้นมาในหัวเยอะแยะเต็มไปหมด"เรามีลูกแล้วเขาคงไม่ชอบเราหรอก"อีกความคิดก้อ"ไม่ลองก้อไม่รู้"อะไรประมานนี้เราแอบชอบเขาโดยที่ไม่ได้บอกใครเก็บไว้คนเดียวเพราะกลัวว่าตัวเองจะเสียใจเหมือนที่ผ่านมาด้วยและกลัวเขามีคนในใจอยู่แล้วด้วย จนมาวันนึ่งช่วงปลายๆเดือนพฤษจิกาต้นธันวาเขาโพสต์สตอรี่ด้วยเพลง"ถ้าเขาจะรักยืนเฉยๆเขาก้อรัก"วันนั้นเราคิดยังไงก้อไม่รู้ไปคอมเมนท์สตอรี่เขาว่า"จิงหรอนี้ยืนจนปวดขาแล้วไม่เห็นจะมีเลย"แล้วเราก้อเริ่มๆคุยกันมาตั้งแต่ตอนนั้น พอเริ่มมีคนรู้ว่าเราคุยกันคนที่อยู่แผนกเราเขาก้อร่วมยินดีเพราะเขารู้จักนิสัยใจคอเราดีว่าเป็นคนยังไงอะไรแบบนี้ แต่พอคนที่แผนกเขาเริ่มรู้ต่างก้อพากันคัดค้านไม่เห็นด้วยกับการคบกันในครั้งนี้ว่าเราเสียๆหายๆบ้างบางทีเราก้อได้ยินแต่เราไม่พูด เพราะเราก้อรู้ตัวเองอยู่แล้วว่าเออเป็นคนมีตำหนินะอะไรอย่างนี้ แต่เขาก้อดีกับเรานะไปรับไปส่งเราที่ทำงานทุกวันพอคบกันได้ประมาน3เดือนด้วยห้องเราไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกอะไรเลยเวลาจะซักผ้าก้อหอบไปซักห้องเขาเวลาจะกินข้าวก้อไปกินห้องเขาจนไม่รู้ว่าตัวเองย้ายไปอยู่กับเขาตั้งแต่ตอนไหนของส่วนมากอยู่ห้องเขาหมดแล้วก้ออยู่ด้วยกันตามปกติและช่วงหลังเราไม่ได้ไปทำงานแผนกเราโดนสั่งปิดเราเลยขายกับข้าวขายลูกชิ้นทอดหน้าหอเขาเพราะมีที่ขายแต่ขาดทุนเพราะไม่คอยมีคนเดินเราเลยไปขายขนมในห้างไปขายได้สามวันวันที่สามเรากลับมาพร้อมกับฝนตกหนักมากกกกวันนั้นเราขับรถไปเองวันั้นเขาหยุดงานพอถึงห้องเราบอกเขาว่าหยิบผ้าเช็ดตัวให้หน่อยเขาตอบกลับมาว่าหยิบเองสิเราเลยเดินเข้าห้องทั้งเปียกๆเขาเดินตามเข้าไปแล้วถามเราว่า"ไม่กลับห้องตัวเองหรอ""เกบของกลับห้องไปเลยนะ"พอจะเขานอนเขาก้อมานอนข้างล่างเตียงเราเลยถามเขาว่าเปนไรเราทำอะไรผิดรึป่าวมีอะไรรึป่าวเขาบอกเราว่า อย่ามาเสียเวลากับเราเลย กลับห้องเธอไปเถอะตั้งใจหาเงินเลี้ยงลูกตัวเอง คือ???วันต่อมาเขาฝากพี่ที่รู้จักมาบอกว่า ไม่อยากเจ็บเหมือนที่ผ่านมา บอกว่าเราไปอยู่กับเขาเร็วเกินไป บอกให้เราตัดใจ  คนที่อยู่ด้วยกันทุกวันนอนด้วยกันใช้ชีวิตร่วมกันมาตั้งหลายเดือนมันจะไม่มีความรู้สึกอะไรเลยหรอทำไมเขาพูดออกมาได้ง่ายดายขนาดนี้ พอมีเพื่อนมากินเหล้าที่หน้าห้องก้อบอกว่าเราไม่ใช่เมียเป็นแค่รูมเมดคืออะไรการที่เราเปิดใจอีกครั้งไม่ใช่ว่าจะใช้เวลาวันสองวันเราควรทำยังไงดีเขาถึงจะฟังคนอื่นเชื่อคนอื่นน้อยลงเราอยากให้เขาเชื่อในตัวเองและตัวเรามากกว่าคนอื่น