หลังจาก สุวภาพ ตัดสินใจซื้อตุ๊กตาตัวหนึ่งจากห้างสรรพสินค้าให้ เด็กหญิงบูรณา ผู้เป็นลูกสาว ชีวิตที่ไม่ค่อยเต็มอิ่มกับความสุขของเธอ ก็ยิ่งทวีความทุกข์มากขึ้นไปอีก เมื่อสุวภาพพบว่า บูรณาออกจะติดตุ๊กตาตัวใหม่นี้มากกว่าตัวอื่นๆ ที่เธอเคยซื้อให้ และที่น่าแปลกใจมาก คือเธอรู้สึกได้ว่า ตุ๊กตาตัวนี้ดูเหมือนคนมากจริงๆ ทั้งรูปร่าง การกะพริบตา หรือแม้แต่เนื้อตัวก็นุ่มนิ่ม ร้อนผ่าวราวกับมีชีวิต 

นับวันสุวภาพก็เริ่มสัมผัสถึงความผิดปกติของตุ๊กตาได้มากขึ้น เธอคิดว่ามันเคลื่อนที่เองได้ พูดได้ ส่งเสียงได้ เหมือนกับเสียงประหลาดที่เธอได้ยิน “แม เอิว...นังล็อบปาเตีย ล็อบ ล็อบ”

ความน่ากลัวอันเกิดจากตุ๊กตาเป็นสาเหตุ ทำให้สุวภาพตัดสินใจนำมันไปทิ้งลงกองขยะ แต่นั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้น ในเมื่อตุ๊กตามาเยือนเธอด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าบางอย่าง ซึ่งมีบูรณาเป็นสื่อกลางสำคัญ ฉะนั้น มันจึงย้อนกลับมาเยือนบ้านของสุวภาพอีกครั้ง

หนู...อยาก...กลับบ้าน

เธอมองดูตุ๊กตา ตุ๊กตาตัวนั้นกะพริบตาครั้งหนึ่งให้เห็น มันจ้องมองดูเธออยู่เช่นกัน ตากลมโตสีฟ้าแกมเขียวนั้นวาวเป็นประกายราวกับดวงตาของคนจริงๆ !!