เมื่อสังคมพยายามเขียนบทให้ครูเป็น "ตัวร้าย" ทั้งที่ในความเป็นจริง ครูเองก็น่าสงสารไม่แพ้กัน
.
1. ครูไม่ใช่คนที่ไม่เข้าใจเด็ก ครูนี่แหละเป็นคนที่ใกล้ชิดเด็กนักเรียนที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะผ่านการสอน การพูดคุย หรือระบบเยี่ยมบ้าน ครูนี่แหละรู้ดีที่สุดว่าเด็กไม่มีความพร้อมที่จะเรียน ไม่มีอุปกรณ์ อยากที่จะข้ามปีการศึกษาไปด้วยซ้ำ แถมยังกรอกข้อมูลจากการที่สำรวจให้กับกระทรวงตั้งแต่แรก
แต่กระทรวงก็ยังจะฝืน เร่งเร้าให้เปิดเทอมทั้ง ๆ ที่หน้างานยังไม่มีความพร้อม จะออนไซต์ ออนไลน์ ออนแฮนด์ ออนเฮียอะไรก็ไม่รู้เยอะไปหมด สุดท้ายแล้วครูก็ต้องทำตาม ยอมรับบทเป็นนางทาส
.
2. ครูทุกคนไม่ได้บ้าสั่งการบ้านจนทำให้เด็กเครียด ไม่มีครูคนไหนอยากสั่งงานเยอะ ๆ หรอก (เพราะขี้เกียจตรวจไง!) แต่ด้วยระบบที่ต้องการวัดประเมินผลเด็กอย่างเป็นรูปธรรม ไม่ไว้ใจครู กลัวครูไม่สอน ครูจะต้องหาหลักฐานเพื่อเป็นเกราะป้องกันตัวไม่ให้ระบบเล่นงาน
ในเมื่อระบบยังใช้การประเมินจากแฟ้ม จากผลงานกระดาษจากนักเรียน ครูหลายคนก็ไม่มีทางเลือกที่จะต้องให้ชิ้นงาน สุดท้ายแล้วหลายวิชา หลายคน ความซวยก็ตกมาที่เด็กนักเรียน
.
3. ยังไงเด็กก็น่าสงสารมากกว่าผู้ใหญ่อยู่แล้วแหละ แต่ในความเป็นจริงแล้วครูเองก็น่าสงสารไม่แพ้กันในช่วงการสอนออนไลน์ ต้องหาเงินมาซื้ออุปกรณ์ หาวิธีการสอนใหม่ หาเทคนิคการจัดการเรียนรู้ ยิ่งบางโรงเรียนจะต้องรายงานการสอนประจำสัปดาห์ หรือในแต่ละเดือน
ภาระงานหนัก ครูหลายคนก็เครียด อึดอัด แต่ระบบสังคมไทยที่มองว่าเป็นผู้ใหญ่จะต้องเข้มแข็ง ที่เด็กเป็นทุกวันนี้ก็เพราะครู ครูมันห่วย ยิ่งทวีคูณความเป็นตัวร้ายของนิทานเรื่องนี้อีก
.
ไม่ได้พยายามเปรียบเทียบว่าเด็กหรือครู ใครควรเครียดกว่ากัน แต่อยากจะแบ่งมุมมองอีกมุมนึงว่าครูก็แทบจะบ้าตายแล้ว
.
เรายอมรับว่าในระบบยังมีครูที่มีคุณภาพที่แตกต่างกัน ประสบการณ์ที่ทุกคนเจอมาก็อาจจะมีดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่การทำให้ครูเป็นปีศาจร้ายของเรื่องนี้ยิ่งทำให้กำลังใจของครูหลาย ๆ คนยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
ยิ่งคุณพยายามทำให้ครูเป็นตัวร้าย ระบบก็จะยิ่งสบาย เพราะไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไร
คุณคิดว่าครูสำคัญใหม
.
1. ครูไม่ใช่คนที่ไม่เข้าใจเด็ก ครูนี่แหละเป็นคนที่ใกล้ชิดเด็กนักเรียนที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะผ่านการสอน การพูดคุย หรือระบบเยี่ยมบ้าน ครูนี่แหละรู้ดีที่สุดว่าเด็กไม่มีความพร้อมที่จะเรียน ไม่มีอุปกรณ์ อยากที่จะข้ามปีการศึกษาไปด้วยซ้ำ แถมยังกรอกข้อมูลจากการที่สำรวจให้กับกระทรวงตั้งแต่แรก
แต่กระทรวงก็ยังจะฝืน เร่งเร้าให้เปิดเทอมทั้ง ๆ ที่หน้างานยังไม่มีความพร้อม จะออนไซต์ ออนไลน์ ออนแฮนด์ ออนเฮียอะไรก็ไม่รู้เยอะไปหมด สุดท้ายแล้วครูก็ต้องทำตาม ยอมรับบทเป็นนางทาส
.
2. ครูทุกคนไม่ได้บ้าสั่งการบ้านจนทำให้เด็กเครียด ไม่มีครูคนไหนอยากสั่งงานเยอะ ๆ หรอก (เพราะขี้เกียจตรวจไง!) แต่ด้วยระบบที่ต้องการวัดประเมินผลเด็กอย่างเป็นรูปธรรม ไม่ไว้ใจครู กลัวครูไม่สอน ครูจะต้องหาหลักฐานเพื่อเป็นเกราะป้องกันตัวไม่ให้ระบบเล่นงาน
ในเมื่อระบบยังใช้การประเมินจากแฟ้ม จากผลงานกระดาษจากนักเรียน ครูหลายคนก็ไม่มีทางเลือกที่จะต้องให้ชิ้นงาน สุดท้ายแล้วหลายวิชา หลายคน ความซวยก็ตกมาที่เด็กนักเรียน
.
3. ยังไงเด็กก็น่าสงสารมากกว่าผู้ใหญ่อยู่แล้วแหละ แต่ในความเป็นจริงแล้วครูเองก็น่าสงสารไม่แพ้กันในช่วงการสอนออนไลน์ ต้องหาเงินมาซื้ออุปกรณ์ หาวิธีการสอนใหม่ หาเทคนิคการจัดการเรียนรู้ ยิ่งบางโรงเรียนจะต้องรายงานการสอนประจำสัปดาห์ หรือในแต่ละเดือน
ภาระงานหนัก ครูหลายคนก็เครียด อึดอัด แต่ระบบสังคมไทยที่มองว่าเป็นผู้ใหญ่จะต้องเข้มแข็ง ที่เด็กเป็นทุกวันนี้ก็เพราะครู ครูมันห่วย ยิ่งทวีคูณความเป็นตัวร้ายของนิทานเรื่องนี้อีก
.
ไม่ได้พยายามเปรียบเทียบว่าเด็กหรือครู ใครควรเครียดกว่ากัน แต่อยากจะแบ่งมุมมองอีกมุมนึงว่าครูก็แทบจะบ้าตายแล้ว
.
เรายอมรับว่าในระบบยังมีครูที่มีคุณภาพที่แตกต่างกัน ประสบการณ์ที่ทุกคนเจอมาก็อาจจะมีดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่การทำให้ครูเป็นปีศาจร้ายของเรื่องนี้ยิ่งทำให้กำลังใจของครูหลาย ๆ คนยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
ยิ่งคุณพยายามทำให้ครูเป็นตัวร้าย ระบบก็จะยิ่งสบาย เพราะไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไร