คือต้องบอกก่อนว่าเราอยู่แค่17ปี เมื่อก่อนเป็นคนร่าเริงมากกจนเราขึ้นม.1เราได้สูนเสียคนที่เรารักมากที่สุดในขีวิตไปคือพ่อของเราท่านประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ตอนนั้นเราไม่ได้คุยกับพ่อเกือบครึ่งปีเพราะพ่อมีปัญหากับแม่แม่ไม่ให้เราติดต่อกับพ่อทำให้เรามีปมในใจเรารู้สึกผิดมากคือร้องไห้จนหายใจไม่ออกจนตอนนี้เราอายุ17แล้วเรายังหนีจากความรู้สึกผิดนี้ไม่ได้มันแย่ลงเรื่อยๆอยู่คนเดียวไม่ได้ถ้าอยู่คนเดียวจะคิดฟุ้งซ่านตลอดหรือแค่มีอะไรมาสกิดในใจแค่นิดเดียวก็ร้องไห้ฟังเพลงเศร้าแทบไม่ได้ทำอะไรในหัวก็มีแต่เรื่องพ่อตลอด ตั้งแต่พ่อเราเสียครอบครัวที่เราอยู่ยิ่งแย่กว่าไม่มีแม้แตาคำปลอบมีแต่คำด่าคำแช่งไล่เราเหมือนหมาตอนนี้แม่ก็ทิ้งเราไป เราคิดบ่อยมากว่าถ้าเราตายไปพร้อมพ่อมันจะดีมาก เราควรทำไงกับชีวิตต่อไป