เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นลูกผู้หญิงคนเดียวในบ้านไม่เกเรไม่เที่ยว เเต่ครอบครัวมักจะชอบพูดคำเเรงๆใส่ พ่อด่าอีห่า  จนเป็นเรื่องปกติ มีวันนึงเราได้ทะเลาะกันกับเเม่เรื่องเล็กน้อยมากเราเลยเดินหนีเข้าห้องเเละเนื่องจากว่าบ้านพึ่งทำเเละยังไม่ได้เดินสายไฟจึงต้องพ่วงปลั้กด้านนอกเข้ามา เเม่โกรธเเละได้ถอดปลั๊กออกให้เรานอนร้อนในห้อง เรามีปัญหากับเเม่ทีไรพ่อจะเข้าข้างเเม่ตลอดด่าเราว่าไม่มีประโยชน์ไม่ช่วยอะไรครอบครัว เราพึ่งอายุ20ได้ทำงานหรือมีเงินจะให้ครอบครัวตลอด พอช่วงหลังนี้มีโควิดก็ไม่ได้ทำงานหรือออกไปไหนเลย มีคืนวันนึงเราได้มีปัญหากับเเม่เรื่องเล็กน้อยมากเเต่เเม่ตีเราพอเราพูดเถียงพ่อเดินมาจะทุบซ้ำต่อ เราจึงได้ยืมเงินเพื่อนเเละนั่งรถไปกรุงเทพคนเดียวไปอยู่คนเดียวหาห้องพักอยู่เเละช่วงนั้นโควิดหนักมากหางานไม่ได้ เราเสียใจมากร้องไห้ไม่หยุดเรื่องครอบครัวจนมีวูบนึงนั่งมองพัดลมเพดานเเละคิดว่าไม่อยู่ดีกว่าในเมื่อมาหางานก็ไม่มีงานกลับไปก็ไม่ได้ ตั้งเเต่มาอยู่ที่กรุงเทพจนได้เดือนนึงเเม่ไม่เคยโทรมาถามว่าเป็นไงเลยนอกจากฝากพี่บอกว่าไปเเล้วก็ไปให้รอดเเล้วกัน ในทุกๆครั้งที่เราไปไหนคนเดียวที่ไกลๆเราไม่เคยอยากคิดที่จะกลับบ้านเลยเหนื่อยมากที่ต้องเจอกับคำพูดเเรงๆ จนตอนนี้เราอายุ21เเล้วก็โดนเเต่คำเดิมๆ เราคิดว่าจะออกจากบ้านนี้ไปเลยหรืออยู่ต่อดี จนบางทีคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเเต่เราคิดว่าเราคิดไปเองเรื่องโรคนี้ อยากได้คำเเนะนำจากใครก็ได้ที่เคยโดนหนักกว่านี้ค่ะ