เรามีเพื่อนอยู่คนนึงที่สนิทกัน เราไปนอนบ้านเค้าบ่อย พ่อแม่เค้ารู้จักเเละเอ็นดูเหมือนเป็นลูกหลานคนนึง ช่วงนึงเพื่อนเริ่มคุยกับคนๆนึงและคบกัน ในตอนเเรกเราก็เข้าได้ดีกับเพื่อนเพื่อนนะคะ แต่พอเพื่อนเริ่มคบกับคนนั้นมาได้ 3-4 เดือน เค้าเป็นคนใจร้อน เวลาโกรธไม่เคยยอมเพื่อนเราเลยถึงแม้ตัวเองจะผิด ทำร้ายตัวเองบ้าง มีบ้างหลังทำร้ายเพื่อนเรา บีบแขนจนเจ็บบางครั้งก็หยิกจนเป็นเเผลแต่เพื่อนเราก็ยังยอม มีวันนึงแฟนเพื่อนโกหกเรื่องนึง เพื่อนกับเรารู้ว่าเค้าโกหก แต่เค้าไม่ยอมรับ เพื่อนเลยขอให้เราไปคุยจนเค้าไม่ยอมรับ เลยทำให้คุยกันจนบาดหมางใจกันกับเรา แฟนเพื่อนเราโทรมาด่าเรา เราก็ด่ากลับ ตอนนั้นโคตรรู้สึกอยากให้เพื่อนเลิกคบกับคนแบบนี้สุดๆ แต่สุดท้ายคำที่เพื่อนพูดกับเเฟนคือ "เทอเค้าเชื่อเทอมันจะพูดไรก็ให้มันพูดไปเถอะ " ตอนนั้นเราโคตรเฟลว่าถ้าสุดท้ายจะยอมเค้า จะให้เราไปพูดให้บาดหมางใจกันทำไมตั้งแต่เเรก แถมยังมาบอกให้เรายอมๆไปเถอะ มันไม่ยอมใครหรอก แต่เราก็ไม่โอเคอยู่ดีเพราะรู้อยู่ว่าโกหก หลังจากนั้นมาเรากับเพื่อนค่อยๆเลิกสนิทกันไป เราพยายามปล่อยผ่าน อยากคุยปกติเพราะคิดว่าเพื่อนเราคงรักมาก  แต่เวลาเริ่มผ่านไป เราก็กลายเป็นคนไม่สนิทกันไปตั้งเเต่ตอนไหนไม่รู้ พอเจอพ่อกับเเม่เพื่อนเราก็ทำตัวไม่ถูกเพราะเค้าถามทำไมไม่เข้าไปที่บ้านเลย  (ปกติเพื่อนจะไป รร กับเราทุกวัน แต่ตั้งแต่วันนั้น เพื่อนไป รร กับเรา แต่ไม่เคยกลับกับเราเลยจนจบม.6 ) ในความคิดของเราเราคิดว่าเเฟนเค้าคงสั่งไม่ให้ยุ่งกับเรา เพราะมีครั้งนึงไปเที่ยวกับเพื่อนเป็นกลุ่มพอมีเราไปด้วยแฟนเค้าก็ไม่พอใจ พอถึงช่วงปิดเทอมเป็นช่วงวันเกิดเรา เค้าไม่มาอวยพรวันเกิดเราเลย ทั้งๆที่เพื่อนในกลุ่มทุกคนอวยพรกันทุกคนเลย เราไม่คิดว่ามันจะทำให้เราเลิกสนิทกันไปขนาดนี้ได้เลย ตอนนี้ทั้งรู้สึกผิดทั้งโกรธ ว่าทั้งๆที่ในตอนนั้นเค้าเป็นคนให้เราไปคุยกับเเฟนเค้าเอง แต่สุดท้ายมันทำให้เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ทั้งๆที่ตอนนี้เค้ายีงคบกับเเฟนคนนั้นยุ ส่วนเราต้องเสียเพื่อนไป  เป็นทุกคนทุกคนจะจัดการความรู้สึกยังไง เราอยากลืมๆไปว่าเคยสนิทกัน แต่ทำไม่ได้เลย มันยังค้างคายังโกรธยังน้อยใจอยู่