บางครั้งเราเคยว่าเราคิดไปเองบอกตัวเองเสมอว่าครอบครัวต้องมาก่อนเสมอแต่ทำไมล่ะสิ่งที่เราทำในแต่ละวันมันไม่มีใครเห็นเลยมีแต่คำต่อว่าด่าทอในแต่ละวันคำสาปแช่งเราไม่เคยได้รอยยิ้มจากครอบครัวเลยอยากปรึกษาบ้างงอยากยิ้มอยากหัวเราะอยากพูดคุยด้วยแต่เป็นเเค่ฝันเพราะเจอหน้าเราก็มีแต่คำด่าแม่แต่ข้าวเราไม่เคยกินรวมกับครอบครัวเราต้องรอกินทีหลังมีคนบอกว่าไม่มีใครไม่รักลูกแต่สำหรับเรายังคิดว่าเขารักเราหรือเปล่าเราไปทำงานหาเงินทุกวันซื้อของกินของใช้เขาบ้านแต่สายตาที่มองเราไม่มีความเมตาความรักในสายตามแต่คำพูดที่เสียดแทง บางครั้งเราป่วยจนนอนโรงบาลทั้งอาทิตย์ไม่มีแม้แต่สักคนมาดูมาเยี่ยมอืมเราคงรู้ล่ะว่าเขาคงรักเราจนอยากจะให้ตายละมั้ง ใครที่มองว่าเรื่องแค่นี้แต่สำหรับเรามันเจ็บปวดมาก น้อยใจ เราเคยไปบ้านเพื่อนนะเราทำงานเหมือนกันมีอะไรก็ทำให้ที่บ้านแต่พอลูกกลับบ้านถามไถ่ลูกเป็นไงทำงานเหนื่อยมั้ยกินข้าวกันหรือยังกินล้อมวงกันพูดคุยมีแต่เสียงหัวเราะเรากลับจากบ้านเพื่อนด้วยความอิจฉาแต่ก็อยากมีแบบนั้นบ้างแต่ไม่เลยพอเข้าถึงบ้านเสียงด่าเสียงทะเลาะกันเราคิดนะถ้าการที่เราหายไปเลยมันคงจะดีกว่าใช่หรือเปล่า เราไม่อยากเอาสิ่งไม่ดีในครอบครัวมาพูดนะแต่แค่อยากพูดอยากระบายออกมาบ้างถึงจะไม่มีใครรับรู้แต่เราอยากให้เป็นไดอารี่ที่เป็นพื่นที่สำหรับคนคนหนึ่งที่อยากมีความรักจากครอบครัว ทำได้แค่ยิ้มให้ตัวเองบอกตัวเองว่าสักวันคงเป็นวันที่เรารักและมีรอยยิ้มส่งมาให้สักวัน