ต่อจากกระทู้ที่แล้วนะค่ะ  ฉันเป็นคนที่กลัวยาย 2 ค่อนข้างมาก และรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่เจอหน้า แต่ก็ยังพอได้อยู่ในความรู้สึก คือ ณ เวลานั้นฉันอาศัยอยู่กับน้า อยู่จนชั้นอยู่ ปวช.3 ยายฉัน (ที่เป็นแม่ของแม่) ก็ได้เลิกขายของและย้านบ้านไปอยู่แถว เสรีไทย แต่ฉันยังคงอยู่กับน้า และมีลูกพี่ลูกน้องอีก 1 คน แต่เราได้ย้ายไปอยู่ในห้องเช่าแถวสุขุมวิท ทุกอย่างก็โอเค อยู่กับน้เหมือนอยู่กับเพื่อน พี่ และแม่ (แม่ฉันได้เสียไปเมื่อฉันอยู่ ปวช.ปี 1)  มีบ้างครั้งที่ฉันเลิกเรียนก็จะแวะไปที่บ้านบ้าง ไปหาพ่อ ไปนั่งเล่น แต่ทุกครั้งที่ไปก็จะถูกใช้งานตลอดและเหมือนหน้าตาของยาย 2 ฉันไม่ค่อยจะต้อนรับฉันเสียเท่าไหร่ หืออาจจะคิดไปเองก็ไม่รู้นะ มีครั้งนึกฉันไปถึงยายก็จะบอกว่า กวาดบ้านสิ แต่พูดด้วยน้ำเสียที่ดุดัน และไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย เห้อ ๆ จนฉัรู้สึกว่ามันไม่ใช่หละ มาถึงก็ใช้ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีเอาเสียเลย เหมือนฉันไปฆ่าหมาบ้านใครตาย 555 

  ฉันจึงใช้ความกล้าที่สะสมมาตลอดทั้ง 17 ปี (นานพอดูนะ 55) พูดไปว่า ไม่ทำ จะใช้คนอื่นพูดจาให้มันดีๆ หน่อยได้ไหม ยายฉันก็เลยเงียบ และฉันก็สะบัดตูดกลับห้องไป เห้อๆๆๆ จริงๆแล้วมันก็ไม่ดีหรอกที่ทำไป แต่ว่าทำไมไม่พูดกันดีๆ และฉันไม่ได้อยู่ที่บ้านด้วย แวะมาหาก็ถูกใช้งานอยู่ร่ำไป แต่หลังจากนั้น ประมา 1 ปี บ้านฉันก็ย้ายไปอยู่หมู่บ้านเดียวกับที่ยาย (ที่เป็นแม่ของแม่) ฉันอยู่ และแียก๋บ่สบกฃีลไปอบู่บ้าน น้าก็ไปอยู่บ้านน้า แต่เราอยู่ไม่ห่างกันมากฉันสามาถขับจักรยานไปหาน้าได้บ่อยๆ ในวันหยุด พอมาอยู่บ้านก็จะมีปัญหากันมาเรื่อยๆ ให้เล่าคงจะไมจบแน่ๆ เวลายู่บ้านฉันมักจะอยู่แต่ข้างบน ไม่ค่อยลงมาข้างล่างเท่าไหร่ เพื่อเป็นการป้องกันตัวเอง เวลาที่ฉันโดนย้ายบ่น แกจะบ่นได้หลายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชั่วโมงจนน่ารำคาญเลยทีเดียว แบบหนีขึ้นข้างบนก็ยังไปนั่งตรงบันได บ่น บ่น บ่น และบ่น ฟังจนไม่ไหว หมดความอดทนเหมือนกัน เอาหละที่เล่ามาทั้งหมดนี้แค่ส่วนหนึ่ง เท่านั้น แต่ที่สำคัญเลยฉันว่า แันน่าจะซึมซับความขี้บ่น ความเสียงดัง หืออะไรต่างๆ นาๆ มาบ้างไม่มากก็น้อย รวมถึงน่าจะเป็นคนที่เก็บกดอยู่บ้างนะ

        สิ่งพวกนี้มันเลยมาลงที่ลูกฉันในวันนี้ ฉันมักจะบ่นลูก บางครั้งความอดทนก็มีไม่มากพอ แต่ไม่ใช่ว่าอยากเป็นแบบนี้นะ ฉันรู้สึกแย่มากๆๆๆ ทุกคั้งที่เสียงด้งใส่ลูก เคยบอกตัวเองหลายต่อหลายครั้งว่าอย่าทำแบบนี้อีก ไม่งั้นลูกจะติดนิสัยที่ไมุ่ดีไป และขอโทษลูกและอธิบาายให้ลูกฟังเสมอ ฉันไม่อายที่จะขอโทษลูกเลย สิ่งที่ฉันกลัวอย่างเดียวคือ กลัวลูกจะเป็นคนแบบแัน แต่ทั้งนี้ ทั้งนั้น ไม่รู้เป็นเพราะความเหนื่อยไหม เพราะฉันเลี้ยงลูกอยู่บ้านไม่มีคนช่วยเลี้ยง เลยมีหงุดหงิดบ้าง แต่นั้นไม่ใช่ข้อแก้ตัวจากคนเป็นแม่อย่างแัน และฉันเพียงแต่หวังว่าวันนึงฉันจะสามาถที่จะกำจัดอารมณ์พวกนี้ และควบคุมมันได้เท่านั้น..........................................