ผมรักแฟนผมมากๆ มากขนาดที่ผมสามารถยอมเจ็บแทนเขาได้ และผูกพันมากๆ เพราะด้วยเรามีไลฟ์สไตล์ชีวิตคล้ายกัน ชอบอะไรเหมือนกันแทบทุกอย่างไปหมด และเขาก็รักผมมากเช่นกัน และเราก็มีปัญหากันเรื่อง หน้าที่การงานของผม และเรื่องเงิน และก็เขาอยากอยู่กับผม ใช้ชีวิตกับผม
เรา2คนก็พยายามแก้ปัญหานี้มาตลอด แต่มันก็ไม่ได้100% มันก็วนเวียนมาทำให้เราทะเลาะกันอยู่ประจำ 
และผมก็คิดมาก ระแวง กลัวว่าจะเสียคนที่ผมรักที่สุดไป กลัวเขาจะไปเจอคนที่เขาพร้อมกว่าผม จนความคิดมาก ระแวงของผม มันเริ่มทำให้แฟนผมเบื่อ แต่เขาก็ยังไม่ได้เลิกกับผม จนวันหนึ่ง เรามาคุยกันอย่างจริงจังมากขึ้น ของปัญหาทั้งหมด และสิ่งที่เราเจออยู่และเป็นกันอยู่ 
ผมบอกเขาว่า ผมจะเลิกคิดมาก ระแวง แต่ขอให้เขาช่วยผม ด้วยการแสดงความสบายใจให้ผม ไม่โกหกกัน แสดงความรักออกมาอย่างเต็มใจ บอกคิดถึงกันด้วยความรุ้สึก (เพราะตั้งแต่เรามีปัญหาเรื่องนี้กัน เขาก็เปลี่ยนไป สนใจผมน้อยลง ใส่ใจผมน้อยลง ผมทำไรก็ดูขัดใจเขาไปหมด และผมจะคือคนท้ายๆตลอดในการรับรู้เรื่องอะไรก็ตามแต่ ทั้งๆทีเมื่อก่อน เราจะเป็นคนแรกเสมอ และเมื่อก่อนเขาจะลงรูปคู่ สตอรี่แทบทุกวัน ในตอนนี้มันไม่มีเลย) 
พอเราเปิดใจคุยกัน ก็เหมือนจะดี เหมือนเขาจะเข้าใจ และพยายามปรับแก้ไปด้วยกัน แต่พอถึงเวลาจริงๆ เขาก็ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง 
เป็นผมเองที่พยายามทำให้ดีขึ้น และผ่านมันไปให้ได้ อยู่ฝ่ายเดียว เขาชอบทำเหมือนผมเป็นของตาย นึกจะหายไปไหนก็ไป โดยไม่บอก นึกจะมาก็มา
และบางครั้งเขาก็มีคำพูดที่ทำให้ผมเศร้าใจ เช่น โทรมาทำไม แค่นี้แหละด้วยน้ำเสียงทึ่หงุดหงิด 
จนตอนนี้ผมอยากจะเลิกอย่างจริงจัง แต่พอเอาเข้าจริงๆ ผมกลับคิดถึง และไม่อยากเลิก บางครั้งผมก็มีความรู้สึกอยากเป๋นอะไรก็ได้ แต่ขอให้มีเขาอยู่ในชีวิต แต่บางครั้งผมก็รู้สึกไม่ไหวที่ต้องเป็นกันแบบนี้  ผมก็มีเซนส์นะว่าเขาน่าจะมีคนที่ถูกใจมาคุยด้วย มาทำให้เขาหวั่นไหว และเปลี่ยนไป
แต่ผมยังจับไม่ได้ คาหนังคาเขา และพอถามเขาก็สาบาน บอกว่าไม่มีแน่นอน แต่ผมไม่ปักใจเชื่อ
ผมควรทำยังไงดี ใจนึงก็นักมากๆ อยากใช้ชีวิตกับเขา หวังว่าสักวันมันจะดีขึ้น อีกใจก็อยากถอยออกมา และปล่อยเขาไป