สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเลยดิฉันต้องขอชี้แจ้งก่อนว่า
เหตุการณ์ที่นำมาเล่าต่อไปนี้ เป็นเพียงเหตุการณ์ที่ดิฉันประสบพบเจอมากับตัวเองโดยตรง มิได้ตั้งใจพาดพิง หรือกล่าวหาถึงบุคคลคนใดบุคคลหนึ่ง หรือทีมงานทางการแพทย์ทั้งหลายค่ะ
เรื่องที่ดิฉันจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ไม่นาน และเป็นประสบการณ์เฉียดตายบองดิฉันเอง เรื่องมีอยู่ว่า
ดิฉันรู้สึกมีการไอ นอนราบไม่ได้ เป็นเวลามาหลายเดือน และตัดสินใจไปพบแพทย์ โดยไปตามสิทธิบัตรทอง อย่างที่ทราบกันด้วยความที่เศรษฐกิจไม่ค่อยดี ดิฉันจึงไปหาหมอตามสิทธิที่มีเพื่อลดค่าใช้จ่าย และหวังเพัยงได้ยากลับมาทานแล้วหายเป็นปกติ
สิทธิบัตรทองของดิฉันอยู่ที่คลินิคย่านงามวงศ์วาน ครั้งแรกที่ดิฉันไป คุณหมอก็ซักประวัติปกติ และจ่ายยาแก้ไข ยาพารา พร้อมทั้งยาคลายกล้ามเนื้อมาให้ดิฉันทาน ดร้อมทั้งขอตรวจเสมหะเป็นเวลาสามวันเพื่อตรวจวัณโรค
ดิฉันรับยากลับบ้าน ทำตามที่หมอสั่งทุกประการ และส่งเสมหะตรวจทุกวันตลอด 3 วัน สิ่งที่ได้หลังจากทานยาในครั้งแรก ดิฉันมีอาการหน้าบวม ตาบวม น้ำตาไหลตลอดเวลา ดิฉันเข้าใจว่าคงแพ้ยาแล้ว จึงรีบกลับไปหาหมออีกครั้ง
เมื่อคุณหมอเห็นอาการ จึงแจ้งว่าดิฉันน่าจะแพ้ยาพารากับคลายกล้ามเนื้อ จึงให้ดิฉันหยุดยา และจ่ายยาแก้แพ้ พร้อมทั้งยารักษากรดไหลย้อน ประจวบกับผลวัณโรคออกพอดี หมอจึงแจ้งว่าดิฉันไม่ได้เป็น แต่อาการไออาจจะเกิดจากกรดไหลย้อนได้
ดิฉันไม่ติดใจอะไร รับยากลับมาทาน แต่มันมีเรื่องน่าผิดสังเกตเกิดขึ้นกับดิฉัน หลังจากวันที่หมอแจ้งว่าดิฉันแพ้ยา ดิฉันเริ่มทานอะไรไม่ลง กินข้าวเหลือเพียงแค่มื้อละไม่กี่ช้อน นอนตลอดเวลา มีอาหารเริ่มเหนื่อย หอบ หายใจแรง นอนราบไม่ได้ และสุดท้ายน้ำหนักลงไปประมาณ 15 กิโลในเวลาไม่ถึง 1 เดือน ใต้คอเริ่มบวมจนหน้ากลัว ตาบวม หน้าบวม น้ำตาไหลตลอดเวลา จนตัดสินใจไม่ไหวแล้ว ดิฉันต้องกลับไปพบหมออีกครั้ง เพื่อทำอะไรสักอย่าง
และก็เป็นอีกครั้งที่คุณหมอทำให้ฉันเชื่อใจ หมอตัดสินใจตรวจไทรอยด์ และส่งตัวดิฉันไปยังรพ.ใหญ่ประจำจังหวัดนนทบุรีทันที โดยส่งไปที่แผนก หู คอ จมูก
วันรุ่งขึ้นดิฉันไปทันที อย่างไม่รีรอ ทำบัตรผู้ป่วยใหม่ ตรวจประวัติ ซักถาม บลาๆ ตามระเบียบของรพ. ซึ่งดิฉันไปตอนตี 5 ได้พบแพทย์อีกทีตอน บ่ายสองโมง
ในระหว่างที่รอพบแพทย์ ใจดิฉันเต้นเร็วมาก มือสั่น และได้รีบแจ้งกับทางเจ้าหน้าที่พยาบาลหน้าห้องตรวจ แต่กลับได้คำพูดเพียงแค่ว่าให้นั่งรอก่อน รอหมอเรียก
ดิฉันโอเค เข้าใจว่าเป็นรพ.รัฐ คนเยอะ และดิฉันอาจจะยังอาการไม่หนักมากพอ
เมื่อได้พบคุณหมอที่รพ. และนี่คงจะเป็นคุณหมอท่านเดียวที่ทำให้ดิฉันรู้สึกดี คุณหมอทำการตรวจ และกำลังจะสั่งแอดมิททันทีในวันนั้น เนื่องจากคอดิฉันบวกและแข็งมาก รวมถึงมีการใจเต้นเร็วผิดปกติ แต่เจ้ากรรมเตียงที่จะแอดมิทไม่มีที่ว่างเลยสักเตียง ไม่ว่าคุณหมอจะพยายามหาเตียงอย่างไร ก็ไม่มี ดิฉันจึงต้องรับยากลับบ้าน แบะรอผบไทรอยด์ที่ได้ตรวจไป สรุปไทรอยด์รอดค่ะ ดิฉันไม่เป็น
ดิฉันกลับบ้านมา ทานยาอีกเช่นเดิม เพิ่มเติมคือดิฉันเหนื่อยมาก หอบ นอนไม่ได้ ปกติคือนอนราบไม่ได้ แต่หลังจากที่กลับมาจากรพ.ครั้งแรก เริ่มนอนตะแคงไม่ได้ และไอไม่หยุด จนต้องใช้คำว่านั่งหลับเป็นเวลาติดกัน 3-4 คืน จนมีอยู่คืนหนึ่ง จำได้ว่าเป็นคืนวันศุกร์ ซึ่งอีกเพียงแค่ 2 วันดิฉันจะได้พบหมออีกครั้งตามใบนัด วันนั้นดิฉันออกไปทานข้าวกับเพื่อน ด้วยความที่คิดว่า ออกนอกบ้านดูบ้างเผื่อจะสดชื่นขึ้น ดิฉันนั่งทานข้าวได้เพียงไม่นานนัก ก็เริ่มมีอาการหายใจไม่ออก เหนื่อยเหมือนจะขาดใจ จนเพื่อนและแฟนของดิฉัน ต้องรีบส่งรพ.ในคืนนั้น และเช่นเดิม ส่งรพ.ที่ดิฉันกำลังรักษาเพราะใกล้ที่สุด
เมื่อไปถึงรพ. เพื่อนดิฉันรีบแจ้งพยาบาลทันทีว่าดิฉันหายใจไม่ออก เหนื่อยมาก แต่ในขณะเดียวกัน กลับได้ยินพยาบาบตะโกนมาว่า ขณะนี้มีคนไข้รอเสียชีวิต 5 ราย คนไข้ที่มาใหม่ต้องนั่งรอไปก่อน
ดิฉันโอเค นั่งรอ รอประมาณ 3 ชั่วโมง เริ่มรู้สึกว่าไม่ไหว แฟนจึงเดินไปแจ้งพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉิน แต่ก็ได้รับคำตอบไม่ต่างจากที่ดิฉันเคยมาหา คือรอหมอเรียก โอเครอก็รอ
สุดท้ายได้พบหมอ หมอซักประวัติ และนำส่งตัวเอ็กซเรย์ทันที ผบปรากฎว่า พบก้อนเนื้อที่ปอด หมอแจ้งว่า 4 ซม. ก็ยังแอบงงๆว่าหมอรู้ขนาดทันทีเลยหรอ แต่ตอนนี้ตกใจมากกว่า และเป็นอีกครั้งที่หมอจะให้แอดมิทคืนนั้น แต่รพ.ไม่มีเตียงว่างสักเตียง ซึ่งอาการในคืนนั้นทีเพิ่มมา ดิฉันเริ่มแขนซ้ายบวม บวมมากๆ ช่วงหน้าอกเริ่มบวม และสุดท้ายกลับบ้านพร้อมใบนัดอีก 1 สัปดาห์ให้มาพบหมออายุรกรรมปอด และไม่มียาใดๆที่จะบรรเทาดิฉันได้ดีขึ้น
ดิฉันบอกตัวเองไม่เป็นไร วันจันทร์ที่จะถึงดิฉันกำลังมีนัดกับหมอหู คอ จมูก ที่ยังคงเป็นความหวัง ดิฉันมาตามนัด และเรื่องก็เกิดขึ้นในวันนั้น
ดิฉันรีบมาแต่เช้ามาก ๆและหวังว่าวันนี้จะได้ตรวจเร็ว แต่ก็ไม่ สุดท้ายคิวที่ 7 ที่ดิฉันได้ ก็ตรวจบ่ายอยู่ดี เนื่องจากมีเคสด่วน ฉุกเฉินมากมาย เมื่อได้พบคุณหมอ ดิฉันก็เล่าอการอย่างละเอียด รวมถึงเล่าเหตุการณ์วันที่ต้องเข้ามาตอนช่วงฉุกเฉินตอนกลางคืน เล่าถึงฟิล์มเอ็กซเรย์ คุณหมอท่านนี้ใจดีมาก พยายามที่จะดู แต่ดิฉันเข้าใจว่านี่ไม่ใช่หมอเฉพาะทาง คุณหมอเลยพูดแต่ว่าเรื่องคอน่าจะไม่เกี่ยวหมอคงไม่ได้นัดแล้ว อยากให้คนไข้รีบดูเรื่องปอดน่าจะดีที่สุด คุณหมอไม่อยากให้ดิฉันรอจนถึงวันนัดซึ่งอีกหลายวัน จึงได้ให้พยาบาลเช็คตารางหมอคนใหม่ แต่สุดท้ายไม่มี ซึ่งดิฉันต้องยอมรอ แต่ในวันที่ดิฉันกำลังพบหมอ ดิฉันรู้ตัวเลยว่า เป็นวันที่ดิฉันเหนื่อยกว่าปกติมาก เหมือนจะหยุดหายใจตลอดเวลา
เพื่อพบหมอเสร็จดิฉันรีบกลับบ้าน ตั้งใจว่ารีบกลับไปนอนพัก แต่สุดท้ายในวันนั้นดิฉันทั้งนั่งและนอนไม่ได้ จนเวลาเกือบประมาณ 4 ทุ่ม ดิฉันเรียกแฟนและบอกว่า ไม่ไหวแล้ว ถิาคืนนี้ดิฉันไม่ได้รักษา ดิฉันต้องไม่รอดแน่ๆ
แฟนดิฉันรีบโทรหาเพื่อนสนิทให้มารับทันที เพื่อนดิฉันใช้เวบาเพียง 15 นาทีจึงมาถึงหน้าบ้าน และรีบส่งดิฉันเข้าโรงพยาบาล แต่คราวนี้ทุกคนส่งดิฉันเข้าเอกชนที่อยู่บริเวณถนนงามวงศ์วานติดห้างดังทันที เมื่อส่งตัวเข้ารพ. คุณหมอรียทำการเช็คหัวใจ ส่งเอ็กซเรย์ปอด และพร้อมกับพูดกัยเพื่อนและแฟนดิฉันว่า ต้องเข้า ICU คืนนี้เท่านั้น น้ำท่วมปอดดิฉันมากแล้ว และก้อนเนื้อที่พบขนาดใหญ่จนแทบมองไม่เห็นพื้นที่ปอด ทุกคนอึ้งและช็อคมากในขณะนั้น แต่เจ้ากรรมยังไม่หมด คุณหมอได้ตามหมอโรคหัวใจที่เข้าเวรในคืนนั้นมา หมอทำการอัลตราซาวน์หัวใจทันที พบว่า น้ำได้เข้าสู่เนื้อเยื่อหุ้มหัวใจของดิฉัน อย่างเต็มที่ ไม่สามารถที่จะปล่อยตัวดิฉันกลับบ้านคืนนี้ได้ เนื่องจากอาจจะเกิดหัวใจวายได้ตลอดเวลา ในขณะนั้นดิฉันปากเริ่มเขียว ดำ คล้ำ
หมอเริ่มแจ้งกับแฟนและเพื่อนถึงค่าใช้จ่ายและแนวทางในการรักษา ดิฉันฟังแล้วเครียดไปหมด ทั้งกลัว ทั้งไม่มีเงินมากพอ แต่สุดท้ายต้องขอกราบขอบพระคุณคุณหมอโรคหัวใจในคืนนั้น ที่พูดกับดิฉันว่า ไม่เป็นไร ไม่มีเงินก็ช่างมัน ตอนนี้หมอต้องรักษาก่อนไม่งั้นไม่รอด และเจ้าหน้าที่ภายในโรงพยาบาลจึงพยายามดันฉันเค้าเคส UCep ตามสิทธิบัตรทองฉุกเฉิน ซึ่งมีคุณหมอประสานงานอย่างเต็มที่ จนฉันได้เข้า ICU ในคืนนั้นด้วยสิทธิฉุกเฉิน 72 ชั่วโมง
คุณหมอได้ทำการเจาะน้ำออกทันทีจากเยื่อหุ้มหัวใจ และเฝ้าระวังอาการดิฉันตลอดทั้งคืน ตอนนั้นดิฉันทั้งกลัว ทั้งกังวลมาก รวมถึงยอมรับว่าโกรธรพ.ที่ดิฉันไปมาเมื่อตอนกลางวันมาก ที่ไม่มีทั้งหมอ ทั้งเตียง แต่กลับเป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่มากๆ
คืนนั้นดิฉันรอดมาได้ ด้วยความอนุเคราะห์จากหมอและทีมพยาบาลในห้อง ICU ทำให้ภาพรพ.เอกชนที่เน้นแต่เงินของดิฉันหมดไปจากหัวใจ มันคือการทำงานที่ด้วยจรรยาบรรณอย่างจริงใจ ดิฉันอยุ่ใน ICU จนครบ 72 ชั่วโมง ในขณะที่พยาบาลพยามจะช่วยเหลือดิฉันด้วยการส่งตัวรักษาต่อ เพื่อให้ฉันได้มีที่รองรับ เพราะจะให้อยู่ที่นี่ต่อดิฉันก็คงไม่มีเงินมาจ่าย แต่ในระหว่างนอน ICU ฉันรับรู้ได้ถึงความใส่ใจของหมอและพยาบาลที่ไม่เลือกปฏิบัติกับดิฉัน หมอส่ง CT Scan และทำทุกอย่างที่จะให้ดิฉันไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย และได้รับผลการรักษาเพื่อนำไปรักษาต่อได้
และสุดท้าย 72 ชั่วโมงก็มาถึง ไม่มีโรงพยาบาลใดตอบรับ ด้วยเหตุผลไม่มีเตียง ไม่สามารถรักษาได้ และกำบังรักษาผู้ป่วยโควิท
หมอก็ยังไม่อยากให้กลับเนื่องจากดิฉันหายใจเองไม่ได้ และผล CT Scan ก็ออกมาแล้วว่าดิฉันมีก้อนเนื้อที่ปอดขนาด 12 ซม. และทับอยู่ในส่วนสำคัญ แต่ดิฉันก็เรียนกับทั้งหมอแบะพยาบาลอย่างตรงๆว่า ดิฉันอยู่ต่อก็ไม่มีเงินมาจ่ายค่ารักษาที่แพงมากขนาดนั้น หมอทำดิฉันซึ้งน้ำใจอีกครั้ง ด้วยการพูดว่า ไม่มีเงินก็ไม่ต้องจ่าย แต่ตอนนี้หมอต้องรักษาก่อน นี่คือหน้าที่หมอ และหมอก็สั่งฉันย้ายไปนอนห้องพิเศษ อีก 4 วัน ก่อนออกจากรพ.
ตลอด 4 วัน ดิฉันได้รับการดูแลเป็นอย่างดี หมอดูแลตลอด แต่สุแท้ายดิฉันก็เข้าใจว่านี่คือเอกชน รพ.ทำธุรกิจจะไม่ได้รับเงินไม่ได้ แต่เจ้าหน้าที่การเงินก็ดีกับดิฉันมาก พยายามช่วยทุกทาง จนดิฉันสามารถเบิกค่ารักษาพยาบาบได้อีกส่วนหนึ่งจากรัฐ อันเนื่องมาจากรัฐหาเตียงให้ไม่ได้ และดิฉันไม่ได้ร้องขอจะรักษาเอกชนมันคือความจำเป็น และดิฉันจึงหยิบยืมเงินมาเพื่อสำรองจ่ายไปก่อนและรอรับเงินคืนได้
หมออนุญาตให้ฉันออกจากรพ. เพราะหายใจเองได้แล้ว แต่ยังกำชับดิฉันว่าให้รีบหารพ.ให้เร็วที่สุด เพราะก้อนเนื้อยังอยุ่ และอาจจะทำอันตรายกับดิฉันเมื่อไหร่ก็ได้
วันนี้ดิฉันออกจากรพ.มาแล้วเป็นวันแรก และตั้งใจว่าคงยอม OPD เสียเงินเองเพื่อรักษาต่อไป และคงลาขาดกับสิทธิบัตรทองที่ทำดิฉันเฉียดตาย รวมถึงรพ.ประจำจังหวัดแห่งนั้นอย่างเด็ดขาด
และนี่คือประสบการณ์ของดิฉันที่เพิ่งผ่านมาได้เพียงชั่วข้ามคืนเท่านั้น
ขอขอบพระคุณเจ้าหน้าที่ บุคคลากร ทีมแพทย์ที่ได้ช่วยชีวิตดิฉัน อย่างเต็มที่โดยไม่คิดถึงเรื่องเงินแต่อย่างใด ขอยพระคุณมากๆค่ะ
ประสบการณ์เฉียดตาย จากสิทธิบัตรทองที่ไม่มีวันลืม
เหตุการณ์ที่นำมาเล่าต่อไปนี้ เป็นเพียงเหตุการณ์ที่ดิฉันประสบพบเจอมากับตัวเองโดยตรง มิได้ตั้งใจพาดพิง หรือกล่าวหาถึงบุคคลคนใดบุคคลหนึ่ง หรือทีมงานทางการแพทย์ทั้งหลายค่ะ
เรื่องที่ดิฉันจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ไม่นาน และเป็นประสบการณ์เฉียดตายบองดิฉันเอง เรื่องมีอยู่ว่า
ดิฉันรู้สึกมีการไอ นอนราบไม่ได้ เป็นเวลามาหลายเดือน และตัดสินใจไปพบแพทย์ โดยไปตามสิทธิบัตรทอง อย่างที่ทราบกันด้วยความที่เศรษฐกิจไม่ค่อยดี ดิฉันจึงไปหาหมอตามสิทธิที่มีเพื่อลดค่าใช้จ่าย และหวังเพัยงได้ยากลับมาทานแล้วหายเป็นปกติ
สิทธิบัตรทองของดิฉันอยู่ที่คลินิคย่านงามวงศ์วาน ครั้งแรกที่ดิฉันไป คุณหมอก็ซักประวัติปกติ และจ่ายยาแก้ไข ยาพารา พร้อมทั้งยาคลายกล้ามเนื้อมาให้ดิฉันทาน ดร้อมทั้งขอตรวจเสมหะเป็นเวลาสามวันเพื่อตรวจวัณโรค
ดิฉันรับยากลับบ้าน ทำตามที่หมอสั่งทุกประการ และส่งเสมหะตรวจทุกวันตลอด 3 วัน สิ่งที่ได้หลังจากทานยาในครั้งแรก ดิฉันมีอาการหน้าบวม ตาบวม น้ำตาไหลตลอดเวลา ดิฉันเข้าใจว่าคงแพ้ยาแล้ว จึงรีบกลับไปหาหมออีกครั้ง
เมื่อคุณหมอเห็นอาการ จึงแจ้งว่าดิฉันน่าจะแพ้ยาพารากับคลายกล้ามเนื้อ จึงให้ดิฉันหยุดยา และจ่ายยาแก้แพ้ พร้อมทั้งยารักษากรดไหลย้อน ประจวบกับผลวัณโรคออกพอดี หมอจึงแจ้งว่าดิฉันไม่ได้เป็น แต่อาการไออาจจะเกิดจากกรดไหลย้อนได้
ดิฉันไม่ติดใจอะไร รับยากลับมาทาน แต่มันมีเรื่องน่าผิดสังเกตเกิดขึ้นกับดิฉัน หลังจากวันที่หมอแจ้งว่าดิฉันแพ้ยา ดิฉันเริ่มทานอะไรไม่ลง กินข้าวเหลือเพียงแค่มื้อละไม่กี่ช้อน นอนตลอดเวลา มีอาหารเริ่มเหนื่อย หอบ หายใจแรง นอนราบไม่ได้ และสุดท้ายน้ำหนักลงไปประมาณ 15 กิโลในเวลาไม่ถึง 1 เดือน ใต้คอเริ่มบวมจนหน้ากลัว ตาบวม หน้าบวม น้ำตาไหลตลอดเวลา จนตัดสินใจไม่ไหวแล้ว ดิฉันต้องกลับไปพบหมออีกครั้ง เพื่อทำอะไรสักอย่าง
และก็เป็นอีกครั้งที่คุณหมอทำให้ฉันเชื่อใจ หมอตัดสินใจตรวจไทรอยด์ และส่งตัวดิฉันไปยังรพ.ใหญ่ประจำจังหวัดนนทบุรีทันที โดยส่งไปที่แผนก หู คอ จมูก
วันรุ่งขึ้นดิฉันไปทันที อย่างไม่รีรอ ทำบัตรผู้ป่วยใหม่ ตรวจประวัติ ซักถาม บลาๆ ตามระเบียบของรพ. ซึ่งดิฉันไปตอนตี 5 ได้พบแพทย์อีกทีตอน บ่ายสองโมง
ในระหว่างที่รอพบแพทย์ ใจดิฉันเต้นเร็วมาก มือสั่น และได้รีบแจ้งกับทางเจ้าหน้าที่พยาบาลหน้าห้องตรวจ แต่กลับได้คำพูดเพียงแค่ว่าให้นั่งรอก่อน รอหมอเรียก
ดิฉันโอเค เข้าใจว่าเป็นรพ.รัฐ คนเยอะ และดิฉันอาจจะยังอาการไม่หนักมากพอ
เมื่อได้พบคุณหมอที่รพ. และนี่คงจะเป็นคุณหมอท่านเดียวที่ทำให้ดิฉันรู้สึกดี คุณหมอทำการตรวจ และกำลังจะสั่งแอดมิททันทีในวันนั้น เนื่องจากคอดิฉันบวกและแข็งมาก รวมถึงมีการใจเต้นเร็วผิดปกติ แต่เจ้ากรรมเตียงที่จะแอดมิทไม่มีที่ว่างเลยสักเตียง ไม่ว่าคุณหมอจะพยายามหาเตียงอย่างไร ก็ไม่มี ดิฉันจึงต้องรับยากลับบ้าน แบะรอผบไทรอยด์ที่ได้ตรวจไป สรุปไทรอยด์รอดค่ะ ดิฉันไม่เป็น
ดิฉันกลับบ้านมา ทานยาอีกเช่นเดิม เพิ่มเติมคือดิฉันเหนื่อยมาก หอบ นอนไม่ได้ ปกติคือนอนราบไม่ได้ แต่หลังจากที่กลับมาจากรพ.ครั้งแรก เริ่มนอนตะแคงไม่ได้ และไอไม่หยุด จนต้องใช้คำว่านั่งหลับเป็นเวลาติดกัน 3-4 คืน จนมีอยู่คืนหนึ่ง จำได้ว่าเป็นคืนวันศุกร์ ซึ่งอีกเพียงแค่ 2 วันดิฉันจะได้พบหมออีกครั้งตามใบนัด วันนั้นดิฉันออกไปทานข้าวกับเพื่อน ด้วยความที่คิดว่า ออกนอกบ้านดูบ้างเผื่อจะสดชื่นขึ้น ดิฉันนั่งทานข้าวได้เพียงไม่นานนัก ก็เริ่มมีอาการหายใจไม่ออก เหนื่อยเหมือนจะขาดใจ จนเพื่อนและแฟนของดิฉัน ต้องรีบส่งรพ.ในคืนนั้น และเช่นเดิม ส่งรพ.ที่ดิฉันกำลังรักษาเพราะใกล้ที่สุด
เมื่อไปถึงรพ. เพื่อนดิฉันรีบแจ้งพยาบาลทันทีว่าดิฉันหายใจไม่ออก เหนื่อยมาก แต่ในขณะเดียวกัน กลับได้ยินพยาบาบตะโกนมาว่า ขณะนี้มีคนไข้รอเสียชีวิต 5 ราย คนไข้ที่มาใหม่ต้องนั่งรอไปก่อน
ดิฉันโอเค นั่งรอ รอประมาณ 3 ชั่วโมง เริ่มรู้สึกว่าไม่ไหว แฟนจึงเดินไปแจ้งพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉิน แต่ก็ได้รับคำตอบไม่ต่างจากที่ดิฉันเคยมาหา คือรอหมอเรียก โอเครอก็รอ
สุดท้ายได้พบหมอ หมอซักประวัติ และนำส่งตัวเอ็กซเรย์ทันที ผบปรากฎว่า พบก้อนเนื้อที่ปอด หมอแจ้งว่า 4 ซม. ก็ยังแอบงงๆว่าหมอรู้ขนาดทันทีเลยหรอ แต่ตอนนี้ตกใจมากกว่า และเป็นอีกครั้งที่หมอจะให้แอดมิทคืนนั้น แต่รพ.ไม่มีเตียงว่างสักเตียง ซึ่งอาการในคืนนั้นทีเพิ่มมา ดิฉันเริ่มแขนซ้ายบวม บวมมากๆ ช่วงหน้าอกเริ่มบวม และสุดท้ายกลับบ้านพร้อมใบนัดอีก 1 สัปดาห์ให้มาพบหมออายุรกรรมปอด และไม่มียาใดๆที่จะบรรเทาดิฉันได้ดีขึ้น
ดิฉันบอกตัวเองไม่เป็นไร วันจันทร์ที่จะถึงดิฉันกำลังมีนัดกับหมอหู คอ จมูก ที่ยังคงเป็นความหวัง ดิฉันมาตามนัด และเรื่องก็เกิดขึ้นในวันนั้น
ดิฉันรีบมาแต่เช้ามาก ๆและหวังว่าวันนี้จะได้ตรวจเร็ว แต่ก็ไม่ สุดท้ายคิวที่ 7 ที่ดิฉันได้ ก็ตรวจบ่ายอยู่ดี เนื่องจากมีเคสด่วน ฉุกเฉินมากมาย เมื่อได้พบคุณหมอ ดิฉันก็เล่าอการอย่างละเอียด รวมถึงเล่าเหตุการณ์วันที่ต้องเข้ามาตอนช่วงฉุกเฉินตอนกลางคืน เล่าถึงฟิล์มเอ็กซเรย์ คุณหมอท่านนี้ใจดีมาก พยายามที่จะดู แต่ดิฉันเข้าใจว่านี่ไม่ใช่หมอเฉพาะทาง คุณหมอเลยพูดแต่ว่าเรื่องคอน่าจะไม่เกี่ยวหมอคงไม่ได้นัดแล้ว อยากให้คนไข้รีบดูเรื่องปอดน่าจะดีที่สุด คุณหมอไม่อยากให้ดิฉันรอจนถึงวันนัดซึ่งอีกหลายวัน จึงได้ให้พยาบาลเช็คตารางหมอคนใหม่ แต่สุดท้ายไม่มี ซึ่งดิฉันต้องยอมรอ แต่ในวันที่ดิฉันกำลังพบหมอ ดิฉันรู้ตัวเลยว่า เป็นวันที่ดิฉันเหนื่อยกว่าปกติมาก เหมือนจะหยุดหายใจตลอดเวลา
เพื่อพบหมอเสร็จดิฉันรีบกลับบ้าน ตั้งใจว่ารีบกลับไปนอนพัก แต่สุดท้ายในวันนั้นดิฉันทั้งนั่งและนอนไม่ได้ จนเวลาเกือบประมาณ 4 ทุ่ม ดิฉันเรียกแฟนและบอกว่า ไม่ไหวแล้ว ถิาคืนนี้ดิฉันไม่ได้รักษา ดิฉันต้องไม่รอดแน่ๆ
แฟนดิฉันรีบโทรหาเพื่อนสนิทให้มารับทันที เพื่อนดิฉันใช้เวบาเพียง 15 นาทีจึงมาถึงหน้าบ้าน และรีบส่งดิฉันเข้าโรงพยาบาล แต่คราวนี้ทุกคนส่งดิฉันเข้าเอกชนที่อยู่บริเวณถนนงามวงศ์วานติดห้างดังทันที เมื่อส่งตัวเข้ารพ. คุณหมอรียทำการเช็คหัวใจ ส่งเอ็กซเรย์ปอด และพร้อมกับพูดกัยเพื่อนและแฟนดิฉันว่า ต้องเข้า ICU คืนนี้เท่านั้น น้ำท่วมปอดดิฉันมากแล้ว และก้อนเนื้อที่พบขนาดใหญ่จนแทบมองไม่เห็นพื้นที่ปอด ทุกคนอึ้งและช็อคมากในขณะนั้น แต่เจ้ากรรมยังไม่หมด คุณหมอได้ตามหมอโรคหัวใจที่เข้าเวรในคืนนั้นมา หมอทำการอัลตราซาวน์หัวใจทันที พบว่า น้ำได้เข้าสู่เนื้อเยื่อหุ้มหัวใจของดิฉัน อย่างเต็มที่ ไม่สามารถที่จะปล่อยตัวดิฉันกลับบ้านคืนนี้ได้ เนื่องจากอาจจะเกิดหัวใจวายได้ตลอดเวลา ในขณะนั้นดิฉันปากเริ่มเขียว ดำ คล้ำ
หมอเริ่มแจ้งกับแฟนและเพื่อนถึงค่าใช้จ่ายและแนวทางในการรักษา ดิฉันฟังแล้วเครียดไปหมด ทั้งกลัว ทั้งไม่มีเงินมากพอ แต่สุดท้ายต้องขอกราบขอบพระคุณคุณหมอโรคหัวใจในคืนนั้น ที่พูดกับดิฉันว่า ไม่เป็นไร ไม่มีเงินก็ช่างมัน ตอนนี้หมอต้องรักษาก่อนไม่งั้นไม่รอด และเจ้าหน้าที่ภายในโรงพยาบาลจึงพยายามดันฉันเค้าเคส UCep ตามสิทธิบัตรทองฉุกเฉิน ซึ่งมีคุณหมอประสานงานอย่างเต็มที่ จนฉันได้เข้า ICU ในคืนนั้นด้วยสิทธิฉุกเฉิน 72 ชั่วโมง
คุณหมอได้ทำการเจาะน้ำออกทันทีจากเยื่อหุ้มหัวใจ และเฝ้าระวังอาการดิฉันตลอดทั้งคืน ตอนนั้นดิฉันทั้งกลัว ทั้งกังวลมาก รวมถึงยอมรับว่าโกรธรพ.ที่ดิฉันไปมาเมื่อตอนกลางวันมาก ที่ไม่มีทั้งหมอ ทั้งเตียง แต่กลับเป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่มากๆ
คืนนั้นดิฉันรอดมาได้ ด้วยความอนุเคราะห์จากหมอและทีมพยาบาลในห้อง ICU ทำให้ภาพรพ.เอกชนที่เน้นแต่เงินของดิฉันหมดไปจากหัวใจ มันคือการทำงานที่ด้วยจรรยาบรรณอย่างจริงใจ ดิฉันอยุ่ใน ICU จนครบ 72 ชั่วโมง ในขณะที่พยาบาลพยามจะช่วยเหลือดิฉันด้วยการส่งตัวรักษาต่อ เพื่อให้ฉันได้มีที่รองรับ เพราะจะให้อยู่ที่นี่ต่อดิฉันก็คงไม่มีเงินมาจ่าย แต่ในระหว่างนอน ICU ฉันรับรู้ได้ถึงความใส่ใจของหมอและพยาบาลที่ไม่เลือกปฏิบัติกับดิฉัน หมอส่ง CT Scan และทำทุกอย่างที่จะให้ดิฉันไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย และได้รับผลการรักษาเพื่อนำไปรักษาต่อได้
และสุดท้าย 72 ชั่วโมงก็มาถึง ไม่มีโรงพยาบาลใดตอบรับ ด้วยเหตุผลไม่มีเตียง ไม่สามารถรักษาได้ และกำบังรักษาผู้ป่วยโควิท
หมอก็ยังไม่อยากให้กลับเนื่องจากดิฉันหายใจเองไม่ได้ และผล CT Scan ก็ออกมาแล้วว่าดิฉันมีก้อนเนื้อที่ปอดขนาด 12 ซม. และทับอยู่ในส่วนสำคัญ แต่ดิฉันก็เรียนกับทั้งหมอแบะพยาบาลอย่างตรงๆว่า ดิฉันอยู่ต่อก็ไม่มีเงินมาจ่ายค่ารักษาที่แพงมากขนาดนั้น หมอทำดิฉันซึ้งน้ำใจอีกครั้ง ด้วยการพูดว่า ไม่มีเงินก็ไม่ต้องจ่าย แต่ตอนนี้หมอต้องรักษาก่อน นี่คือหน้าที่หมอ และหมอก็สั่งฉันย้ายไปนอนห้องพิเศษ อีก 4 วัน ก่อนออกจากรพ.
ตลอด 4 วัน ดิฉันได้รับการดูแลเป็นอย่างดี หมอดูแลตลอด แต่สุแท้ายดิฉันก็เข้าใจว่านี่คือเอกชน รพ.ทำธุรกิจจะไม่ได้รับเงินไม่ได้ แต่เจ้าหน้าที่การเงินก็ดีกับดิฉันมาก พยายามช่วยทุกทาง จนดิฉันสามารถเบิกค่ารักษาพยาบาบได้อีกส่วนหนึ่งจากรัฐ อันเนื่องมาจากรัฐหาเตียงให้ไม่ได้ และดิฉันไม่ได้ร้องขอจะรักษาเอกชนมันคือความจำเป็น และดิฉันจึงหยิบยืมเงินมาเพื่อสำรองจ่ายไปก่อนและรอรับเงินคืนได้
หมออนุญาตให้ฉันออกจากรพ. เพราะหายใจเองได้แล้ว แต่ยังกำชับดิฉันว่าให้รีบหารพ.ให้เร็วที่สุด เพราะก้อนเนื้อยังอยุ่ และอาจจะทำอันตรายกับดิฉันเมื่อไหร่ก็ได้
วันนี้ดิฉันออกจากรพ.มาแล้วเป็นวันแรก และตั้งใจว่าคงยอม OPD เสียเงินเองเพื่อรักษาต่อไป และคงลาขาดกับสิทธิบัตรทองที่ทำดิฉันเฉียดตาย รวมถึงรพ.ประจำจังหวัดแห่งนั้นอย่างเด็ดขาด
และนี่คือประสบการณ์ของดิฉันที่เพิ่งผ่านมาได้เพียงชั่วข้ามคืนเท่านั้น
ขอขอบพระคุณเจ้าหน้าที่ บุคคลากร ทีมแพทย์ที่ได้ช่วยชีวิตดิฉัน อย่างเต็มที่โดยไม่คิดถึงเรื่องเงินแต่อย่างใด ขอยพระคุณมากๆค่ะ