ผมจำไม่ได้จริงๆ ว่ารับรู้คำข้างล่างนี้มาจากไหน
‘Practice makes perfection’
ได้ยินมาตั้งแต่เด็ก และก็เชื่อมาตลอด
แต่เคยอ่านเจอ และด้วยความเห็นส่วนตัว เห็นว่าประโยคเต็มเวอร์ชั่น ควรจะเป็น
‘Practice makes habit. Only ‘good’ habit makes perfection’
การฝึกฝนหรือปฏิบัติซ้ำๆทำให้เกิดอุปนิสัย เฉพาะอุปนิสัยที่ดีเท่านั้นที่ทำให้เราสมบูรณ์
คล้ายๆหลักสัมมาทิฏฐิน่ะครับ
ถ้าในมรรคมีองค์แปดเริ่มด้วยสัมมาทิฏฐิ คือความเห็นที่ถูกต้อง ก่อนที่จะคิด พูด ทำ พยายาม กระทั่งฝึกสติสมาธิ
ฉันใดฉันนั้น การปฏิบัติซ้ำๆในเรื่องที่ไม่ถูกต้อง เรื่องไม่สำคัญ จะนำไปสู่ความสมบูรณ์ได้อย่างไร
มีแต่ยิ่งทำให้ไม่สมบูรณ์มากขึ้น
ยกตัวอย่างครับ
ถ้าเราเห็นว่าการรับรู้เรื่องของคนอื่นใน social สำคัญ เราก็จะหยิบมือถือมาดูตลอดเวลา แยกไม่ออกว่าอะไรไม่จำเป็น มันก็กลายเป็นนิสัย และนิสัยไม่ดีนั้นก็มีแต่ทำให้เราเสียเวลาไปกับเรื่องไม่เป็นสาระ
แต่ถ้าเราเห็นว่าอ่านหนังสือสำคัญ เราจึงเอาหนังสือดีๆวางไว้ในห้องน้ำ หัวเตียง ในกระเป๋าคอม ในรถ เพื่อให้ได้อ่านบ่อยๆ มันก็กลายเป็นนิสัย และนิสัยที่ดีนั้น จะเปลี่ยนให้ชีวิตเราสมบูรณ์ขึ้น ด้วยการเรียนรู้และเข้าใจอะไรมากขึ้นทุกๆวัน
ถ้าเราเห็นว่าเราต้องมีเหมือนคนอื่นเป็นเรื่องสำคัญ เราก็จะใช้เงินตลอดเวลา มีก็ใช้ อะไรๆก็จำเป็นไปหมด ก็กลายเป็นนิสัย แล้วด้วยการปฏิบัติผิดซ้ำๆนั้น ชีวิตเราจะยิ่งไม่สมบูรณ์มากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ถ้าเราเห็นว่าสุขภาพสำคัญ เราจึงเริ่มวิ่งทีละเล็กละน้อย ทำจนเป็นนิสัย นิสัยที่ดีนั้นจะทำให้ชีวิตเราสมบูรณ์ขึ้น แข็งแรงขึ้น สุขภาพจิตก็ดีขึ้น
Practice makes perfection ไม่ผิดหรอกครับ ถ้าเรารู้แน่ว่าเรื่องนั้นจำเป็น สำคัญ เป้าหมายชัดเจนก็มุ่งไป
แต่ถ้ายังไม่ชัด
หาเป้าหมายหรือเหตุผลให้ชัดก่อนดีกว่าครับ แล้วค่อยปฏิบัติหรือฝึกฝน
เพราะ Practice ไม่ได้ make perfection ครับ มันสร้างนิสัยต่างหาก และนิสัยที่ดีเท่านั้น ที่จะส่งผลให้เราสมบูรณ์ขึ้นได้
[เครดิตจากหนังสือ 7 Habits of Highly Effective People ของ Stephen R. Covey]
https://neopositive.wordpress.com
Practice ไม่ได้ make Perfection
ผมจำไม่ได้จริงๆ ว่ารับรู้คำข้างล่างนี้มาจากไหน
‘Practice makes perfection’
ได้ยินมาตั้งแต่เด็ก และก็เชื่อมาตลอด
แต่เคยอ่านเจอ และด้วยความเห็นส่วนตัว เห็นว่าประโยคเต็มเวอร์ชั่น ควรจะเป็น
‘Practice makes habit. Only ‘good’ habit makes perfection’
การฝึกฝนหรือปฏิบัติซ้ำๆทำให้เกิดอุปนิสัย เฉพาะอุปนิสัยที่ดีเท่านั้นที่ทำให้เราสมบูรณ์
คล้ายๆหลักสัมมาทิฏฐิน่ะครับ
ถ้าในมรรคมีองค์แปดเริ่มด้วยสัมมาทิฏฐิ คือความเห็นที่ถูกต้อง ก่อนที่จะคิด พูด ทำ พยายาม กระทั่งฝึกสติสมาธิ
ฉันใดฉันนั้น การปฏิบัติซ้ำๆในเรื่องที่ไม่ถูกต้อง เรื่องไม่สำคัญ จะนำไปสู่ความสมบูรณ์ได้อย่างไร
มีแต่ยิ่งทำให้ไม่สมบูรณ์มากขึ้น
ยกตัวอย่างครับ
ถ้าเราเห็นว่าการรับรู้เรื่องของคนอื่นใน social สำคัญ เราก็จะหยิบมือถือมาดูตลอดเวลา แยกไม่ออกว่าอะไรไม่จำเป็น มันก็กลายเป็นนิสัย และนิสัยไม่ดีนั้นก็มีแต่ทำให้เราเสียเวลาไปกับเรื่องไม่เป็นสาระ
แต่ถ้าเราเห็นว่าอ่านหนังสือสำคัญ เราจึงเอาหนังสือดีๆวางไว้ในห้องน้ำ หัวเตียง ในกระเป๋าคอม ในรถ เพื่อให้ได้อ่านบ่อยๆ มันก็กลายเป็นนิสัย และนิสัยที่ดีนั้น จะเปลี่ยนให้ชีวิตเราสมบูรณ์ขึ้น ด้วยการเรียนรู้และเข้าใจอะไรมากขึ้นทุกๆวัน
ถ้าเราเห็นว่าเราต้องมีเหมือนคนอื่นเป็นเรื่องสำคัญ เราก็จะใช้เงินตลอดเวลา มีก็ใช้ อะไรๆก็จำเป็นไปหมด ก็กลายเป็นนิสัย แล้วด้วยการปฏิบัติผิดซ้ำๆนั้น ชีวิตเราจะยิ่งไม่สมบูรณ์มากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ถ้าเราเห็นว่าสุขภาพสำคัญ เราจึงเริ่มวิ่งทีละเล็กละน้อย ทำจนเป็นนิสัย นิสัยที่ดีนั้นจะทำให้ชีวิตเราสมบูรณ์ขึ้น แข็งแรงขึ้น สุขภาพจิตก็ดีขึ้น
Practice makes perfection ไม่ผิดหรอกครับ ถ้าเรารู้แน่ว่าเรื่องนั้นจำเป็น สำคัญ เป้าหมายชัดเจนก็มุ่งไป
แต่ถ้ายังไม่ชัด
หาเป้าหมายหรือเหตุผลให้ชัดก่อนดีกว่าครับ แล้วค่อยปฏิบัติหรือฝึกฝน
เพราะ Practice ไม่ได้ make perfection ครับ มันสร้างนิสัยต่างหาก และนิสัยที่ดีเท่านั้น ที่จะส่งผลให้เราสมบูรณ์ขึ้นได้
[เครดิตจากหนังสือ 7 Habits of Highly Effective People ของ Stephen R. Covey]
https://neopositive.wordpress.com