ผมออกจากบ้านมาหางานด้วยตัวเอง หลังจากเรียนจบ ผมก็คิดเสมอว่าสักวันผมจะสอบราชการให้ติด แต่ระหว่างรอไปสอบ ผมก็ว่าจะหางานอะไรก็ได้ทำไปก่อน (ถึงแม้ช่วงนี้จะหาไม่ได้เลยก็เถอะ) 1ในเหตุผลที่ผมออกจากบ้านมา เพราะแม่ผมเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง และหัวโบราณ มีmindsetที่ ลูกต้องเชื่อฟังพ่อแม่ถึงจะได้ดี พ่อแม่บอกให้เรียนอะไรก็ต้องเรียน ทำงานอะไรก็ต้องทำ ถึงจะเป็นเจ้าคนนายคน แล้วอธิบายอะไรไป ก็ไม่ฟัง ต้องทะเลาะเรื่องที่จบไปแล้วหลายรอบ ผมอยู่ด้วยแล้วประสาทเสีย ผมพิสูจน์ให้เห็นหลายครั้ง ว่าไม่ทำตามที่แม่พูด ผมก็ทำได้ เช่น ตอนจบม.ต้น แม่อยากให้เรียนม.ปลายต่อ แต่ผมเถียงขาดใจจะเรียนสายอาชีพ แม่เลยบังคับให้เรียนช่างไฟ ผมก็เรียน แต่ไม่จบ ผมเลยเลือกเองที่จะเรียนปวช-ปวส คอมธุรกิจ ผมก็จบมาได้ หลังจากนั้นแม่ก็บังคับให้เรียนป.ตรีที่กรุงเทพ(เพราะผมสอบติด) แต่ผมดึงดันจะไปเรียนอีกที่ ผมก็เรียนจนจบไม่มีFสักตัว แต่แม่ก็ยังพูดแต่เรื่องเดิมๆจนผมประสาทเสีย 
แล้วหลังจากเรียนจบ เขาบอกจะใช้เส้นฝากเข้าราชการ ผมนี่แบบ เดี๋ยวๆๆ มันมักง่ายไปป่าว คนเขาสอบทั่วประเทศ จะมาฝากอะไร ผมไม่เอาอ่ะ มันไม่ภูมิใจ ทำงานไปก็รู้สึกผิดเปล่าๆ ผมเลยไม่เอาแล้วจะขอสอบแล้วเอาไปอวดเองดีกว่า แต่แม่ก็เอาแต่พูด ต้องเชื่อฟังพ่อแม่ๆๆๆ จนวันนี้แม่โทรมาพูดเรื่องเดิมๆ "ผมเลยสวนไปว่า ถ้าแม่เก่งนัก ทำไมตอนแม่เรียนจบ แม่ไม่ไปสอบให้เก่งเหมือนปากอ่ะ บ้านเราจะได้ไม่ลำบาก แล้วแม่ก็จะไม่ต้องเหนื่อยเพราะทำฝ่ายผลิตตลอดชีวิตด้วย" ผมก็มานั่งปรับอารมณ์แล้วก็สงสัย ว่าคนเราตัองทำตามที่พ่อแม่บอกทุกอย่างแล้วจะเจริญจริงๆหรอ มันเชื่อฟังแค่บางเรื่องก็พอไหม แล้วถ้าไม่เชื่อฟังจะลำบากและไม่เจริญจริงๆหรอ