อย่างน้อยพระเจ้าก็ไม่ได้ต้องการให้มนุษย์เจ็บปวด ไม่ว่าจะเจ็บปวดตรงไหน โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่หัวใจ

ความทรงจำของดงกยองและมยอลมังถูกลบไปตั้งแต่วินาทีที่ดงกยองคร่ำครวญอยู่ต่อหน้าพระเจ้า เวลาไม่เคยหยุดนิ่ง ทุกอย่างยังคงดำเนินไปเช่นเดิม เหมือนที่เคยเป็นมา โลก ผู้คนรอบตัวดงกยอง บทสนทนาที่คล้ายจะเหมือนเดิม แต่ไม่เหมือนเดิม  




มยองมัง ก็ยังทำหน้าที่ของเขาต่อไปเช่นที่เคยทำมา . .  เจ้าหายนะ



เป็นมยองมังคนเดิมที่ชืดชาต่อสิ่งรอบตัว เบื่อหน่ายกับพวกมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว วนเวียนซ้ำซากมานับร้อยนับพันปี



ถึงจะเป็นคำขอโทษที่สื่อกันคนละเรื่อง . .  แต่พระเจ้าก็ . .  ขอโทษนะเจ้าเด็กน้อย



.
.
.
.

ต่อในคอมเมนต์ค่ะ