ดงกยองกระชากสร้อยข้อมือเชือกแดงขาดสะบั้น ยอมแลกความไม่รู้สึกเจ็บปวดของโรคร้ายกับการหวนคืนของเจ้าหายนะมยอลมัง

คนที่ยอมแลกอะไรเช่นนี้เพื่อมยอลมัง จะให้มยอลมังทำเฉยชาไม่รู้สึกรู้สาได้อย่างไร 



ไม่รู้ว่ามันคืออะไร  แต่ฉันจะเรียกสิ่งนั้นว่า เธอ




ผีเสื้อและดอกไม้ที่เติบโตงอกงามได้ด้วย ดิน-ฟ้า-อากาศ แม้คนสวนจะทอดทิ้งไม่รดน้ำพรวนดินบำรุงปุ๋ยก็ตาม



เมล็ดพันธุ์ที่เจ้าภมรหว่านโปรย กำลังเติบโตเป็นดอกไม้แสนสวยที่ให้น้ำหวานตอบแทนเจ้าภมรแล้ว


.
.
.
.

ต่อในคอมเมนต์ค่ะ