ผมคือเว้ยชอบเพื่อนคนหนึ่งชอบมาตั้งเเต่ม.1 ตั้งเเต่เจอหน้ากันก็รู้เเล้วเราชอบเขาเเต่ปากไม่บอกชอบ เเต่ดั้นมารู้ที่หลังว่าจริงๆเราอะชอบ เเล้วก้ชอบมากด้วย ได้คุยก็มีความสุข เจอหน้ากันก้มีความสุข กว่าจะรู้ว่าเราชอบม.3 เเต่เขาออกตั้งเเต่ม.2เเล้ว พอรู้ว่าเขาออกตอนม.2รู้สึกเฉยๆ ตอนนี้นะที่รู้ตัวว่าตอนที่เขาออกมันเสียใจมาก อยากร้องไห้ในวันที่คิดถึงเขา ผมหลง ผมรัก ผมไม่มองคนอื่น ตอนนี้บอกชอบไปเเล้วเเต่การที่คุณบอกชอบเพื่อนเนี่ย โอกาศตัดเพื่อนเยอะมาก คืนตอนที่บอกไปเเล้วอะเขาตกใจเล็กเพราะรู้ว่าเราชอบเขา ละเขาก้บอกว่า          (คือว่าเค้ามีเเฟนเเล้วหง่ะ ㅠㅠ) รู้ไหมตอนที่ได้ยินอะร้องไห้ซึมมากเเต่ทำตัวเข็มเเข้งเเล้วตอบเขาว่า อืมเเค่ได้บอกก้ดีเเล้ว เเต่หัวใจ มันสลายตั้งเเกบอกมีเเฟนเเล้ว เเต่เเปลกที่เขารู้ว่าเราชอบเขาตั้งเเต่ม.1เเต่ไม่ทำตัวเหินห่าง ไม่เมิน ไม่นก เเต่ก็เสียใจที่ตอนเราบอกชอบเเล้วเขามีเเฟนเเล้ว เสียใจ ร้องไห้ ตอนที่บอกชอบเเต่โดนหักอก ผมอยากบอกเขาจริงๆว่า ผมชอบ ชอบเเกมากเลยนะ เเกเป็นคนเเรกที่เราชอบเเล้วบอกชอบ รู้ไหม อยากได้มาเป็นเเฟน อยากบอกคิดถึง อยากทำสิ่งที่คู้รักทำกัน ตอนนี้ผมที่เป็นได้เเค่เพื่อน ได้เเค่มองการเติบโตของเขา ปล.ม.1ผมตามใจเขามาก ซัพพอดเขาทุกอย่าง ทุ่มเททุกอย่างให้ เเตทำได้เเค่เป้นเพื่อนสนิท เขาเจ็บท้องผมก็พาเขาไปห้องพยาบาล เขาเป็นอะไรผมทำให้หมด ถ้าเขาได้อ่านเม้นนี้ผมอยากจะบอกว่า "มีนเราชอบเเกจริงๆนะ ถึงเเกจะมีแฟนเรารอได้จะกี่ปีหรือกี่สิบปีเราก็จะชอบเเก จะชอบเเกไปตลอดชีวิตเลยนะ เราจะเปลี่ยนทุกอย่างจากน้ำหนัก 106กล. เป็น 80กล. เราลดเพื่อจะได้ให้เเกสนใจเเต่เเกยังไม่สนใจ ให้โอกาศเราเทอะนะ เราชอบเเกจริงๆ   

คำถาม:เขาก็รู้ว่าผมชอบเขาเเต่เขาไม่นกผม หรือเกรียดผม เเละไม่เมิน ผมเขามีใจให้ผม หรือผมคิดไปเอง