คือตัวเราชอบคิดไรมากๆๆจนเครียดมากๆๆ ตกกลางคืนก็ร้องไห้เเบบหาสาเหตุไม่เจอ ไม่ค่อยนอนกลางคืน เก็บความรู้สึกคนภายนอกจะมองไม่ออกว่าเรากำลังคิดอะไรหรือกลุ้มใจ เพราะพออยู่กับคนอื่นจะปกติทุกอย่าง ยิ้ม หัวเราะ เเต่พออยู่คนเดียวโครตเครียด ร้องไห้ เเบบหาสาเหตุไม่เจอ
เราเป็นตั้งเเต่ม.2
ตอนเราอยู่ม.2ถึงม.3 เราโดนเพื่อนเเกล้งบ่อย หาเรื่อง บูลลี่โดนด่าโดนว่าทั้งที่ยังไม่ทำอะไร
จนทุกๆๆวันกลับบ้านมาร้องไห้จนไม่อยากไปเรียน มันเจ็บไม่มีความสุขมากๆๆ เรามีเเค่เพื่อนสนิทเพียงเเค่คนเดียว
เเต่พอเราโดนว่าโดนด่าเพื่อนก็จะโดนว่าไปด้วยจนเรารุ้สึกผิดมากๆๆที่ทำให้เพื่อนโดนไปด้วย
เราทำได้เเค่พูดทุกวันว่าเมื่อไรจะจบเมื่อไรจะหลุดพ้น ที่เราไม่สู้เพราะเราไม่อยากมีปัญหา  
เรายังไม่ทำไรก็โดนรุมว่านอกรร.  จนเหนื่อยจนอยากหนีปัญหามากตอนนั้น ปมตอนนั้นทำให้เราฝั่งใจมากเเต่ก้ผ่านมาได้จนถึงตอนนี้
เราก็กลายเป็นคนโรคส่วนตัวสูงมากๆๆ เเต่มีเพื่อนเยอะนะ เเต่ค่อนข้างไม่ค่อยคุยกันเจอกันถึงคุย
เราค่อนข้างสนสัยพฤติกรรมตัวเอง มากๆ เพราะไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเท่าไร อยากบอกอยากเล่าเเต่ก็ไม่รู้ว่ตัวเองเป็นอะไร