เรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องของน้องเรากับน้าตัวเอง คือเรากับน้องไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่ตั้งเเต่เกิด อาศัยอยู่กับตายายเเละน้า ตอนนี้เราโตเเล้ว อยู่ม.6 เเต่น้องเราพึ่งขึ้นป.1น้องเราเป็นคนฉลาดนะ(บางเรื่อง) เรื่องเรียนจริงๆมันก็ยังไม่ชัดเจนว่าน้องเราเรียนเก่งไหม เเต่ค่อนข้างต้องอธิบายหลายรอบหน่อยกว่าน้องจะเข้าใจ เเล้วเวลาน้าเราสอนการบ้านน้อง ก็ชอบดุ เเละด่า บางทีก็ตี ทำเเบบนี้เเล้วเด็กมันจะไม่ร้องไห้หรอ พอน้องเราร้องไห้ ก็พูดดังๆบอกให้หยุด! เงียบเลยนะ!จะร้องทำ อะไร! คำบางคำมันเเรงไปหรือป่าวกับเด็กอายุเจ็ดปี เเล้วบอกว่า มันโตเเล้ว เเต่ไม่มีประโยชน์ห่าอะไรสักอย่าง โตเเล้วยังไง น้องเราก็เเค่เด็กเจ็ดขวบเเค่คนที่เกิดมาได้เจ็ดปีเท่านั้นเอง ไม่เคยเห็นให้กำลังใจ ไม่ชมว่าเก่ง ไม่เคยคุยกันด้วยเหตุผล ตอนร้องไห้ก็บังคับให้หยุดอย่างเดียวไม่เห็นถามดีๆว่าร้องไห้ทำไม เพราะไม่เข้าใจหรือว่ากลัวหรืออะไร (หรืออาจจะถามบางครั้งเราไม่ได้อยู่กับเขาตลอดเวลาอันนี้คือสิ่งที่เราได้ยินจากห้องข้างๆ) บางครั้งก็บอกว่า ถ้าเป็นเเบบนี้ก็ไปอยู่กับพ่อเเม่ไป ปวดประสาท เราไม่เข้าใจอ่ะ ถ้าเด็กมันเลือกได้ มันก็อยากอยู่กับพ่อเเม่ตัวเองไหม ทำไมต้องพูดเเบบนี้ เด็กเจ็ดขวบกลับไปคิดเรื่องนี้ไม่ได้หรอ เวลพูดคัดกรองก่อนไหมว่ามันมีผลกระทบต่อจิตใจเด็กมากน้อยเเค่ไหน เเละส่งผลต่ออนาคตเด็กไหมถ้าวันนึงน้องเราเป็นเด็กเก็บกดอ่ะ ถ้าน้องเราเป็นเด็กมีปัญหาอ่ะ เราทำอะไรไม่ได้จริงๆ ถ้าเราบอกพ่อกับเเม่ พ่อกับเเม่ก็ต้องมาด่าน้าเรา เเบบนี้น้าเราก็มาด่าเราอีกว่าเอาไปฟ้อง เพราะมีเราคนเดียวนี่เเหละที่สามารถโทรไปบอกพ่อกับเเม่ได้ เเต่สุดท้ายเราก็รู้ว่าเราไม่อยากเห็นเเก่ตัวเองยอมที่จะโดนด่าให้น้องเราปลอดภัยดีกว่า เราสงสารน้องบางก็ร้องไห้ ทุกคนอาจจะคิดว่า เเล้วทำไมไม่สอนน้องเองล่ะ 1 เราไปเรียนอยู่ต่างจังหวัดกับย่า 2 เราอยู่ม.6 เรามีงานมีอะไรให้เยอะมาก 3 น้องเราเรียนเราก็เรียนออนไลน์เช่นกัน
เราไม่รู้ว่าเรื่องเเบบนี้มันปกติหรือป่าว เเต่เรารู้สึกมันรุงเเรงไป เเล้วเราคิดมากไปหรือป่าวทุกคนเราเเค่อยากระบายเเละถามความคิดเห็นทุกคน 

เราไม่รู้ว่าคิดมากไปหรือป่าว เราไม่กล้าบ