ขอบ่นค่ะ // ตั้งแต่ช่วงโควิดเป็นต้นมา กิจกรรมของหลายบ้านคงไม่พ้นการทำอาหาร
บ้านเราก็เช่นกัน น้องชายกับป๊าก็ชอบมาก ไปไล่ดูสูตร จากยูทูปรายการต่างๆมาลองทำ
พวกเซฟกระทะเหล็ก พวกรายการไรพวกนี้ เราเองก็ไม่ค่อยได้ดูหรอก

แรกๆกลับบ้านมาเห็นทำอาหารให้เรากินก็โอเคนะ ถูกปากเราบ้างไม่ถูกเราบ้าง เราเองก็ช่วยล้างจาน เพราะไหนๆก็ไม่ได้ช่วยทำอาหาร

แต่พอหลังๆ กลายเป็นเริ่มกันแทบจะวันเว้นวัน ไอ้การล้างหม้อชามกระทะไซส์ใหญ่ๆทุกวันมันไม่แฮปปี้หรอกนะคะ 
เราเองก็ถามว่า ทำทุกวันไม่เหนื่อยแย่หรอ ลองทำอะไรง่าย ไม่ต้องเยอะมั้ย เหมือนน้องกับป๊าก็ดูมีความสุขดีนะ ตอบว่าก็ไม่นะ

จุดเซ็ง คือ แม้วันที่เราไม่ได้กิน กลับบ้านมาดึก ก็ต้องมาเก็บล้าง บางทีค้างไว้ยันเช้า เพราะเรากลับมาเข้านอนเลย คืออุปกรณ์พวกนี้ คือ ถ้ามันบูดมันเสีย อธิบายไงดี คือต่อไปมันจะบูดเสียง่ายมาก เหมือนจงใจทิ้งไว้ให้เรา

จุดเซ็งที่สุด คือ วันที่เราไปกินข้าวกับแฟนมา หรือวันที่เราน้ำหนักเราขึ้น การบังคับเรากินแบบนี้ มันทำให้เราหงุดหงิดมาก
มีการบอกว่า ไม่กินตอนนี้ยังไงก็ต้องกิน คือไรวะเนี่ย
กับป๊าไม่อยากบ่นมาก เดี๋ยวแกน้อยใจ แต่กับน้อง นี่มันอยากจะเอากระทะเขกกะโหลกซักที 

แต่ถามว่าพูดออกไปมั้ย คือคิดในใจค่ะ ทนๆล้างมันไปนั่นแหละ ถ้ากล้าพูดขนาดนั้นน่าจะตายแต่เด็กแล้ว

สุดท้ายบ่นตั้งนาน การอยากเป็นพ่อครัว นี่คือการทำอาหารอย่างเดียวหรอคะ

ปล.มือใหม่ตั้งกระทู้ครั้งแรก tag ผิดขออภัยด้วยค่ะ จะด่าว่าเป็นผู้หญิงขี้เกียจก็ได้นะ ไม่ได้ว่าอะไร เรารับได้