ช่วงนี้เราเป็นเทรนนี่ที่กำลังลงงานจริงแต่ข่วงเวลามันบีบมากบีบให้เราต้องลงงานจริงทันทีโดยที่เราไม่รู้แล้วมันเป็นมาเรื่อยๆเหมือนเราต้องต่อจิ๊กซอว์ที่มีในมือให้เร็วขึ้นและเร็วขึ้นในทุกๆวันจนเหมือนฟางเส้นสุดท้ายหายไปจิ๊กซอว์ที่เราค่อยๆประกอบมันมีตัวที่หายไปทีละตัวโดยที่เราไม่รู้ตัวพอเรามองกลับมาแล้วจะประกอบต่อจิ๊กซอว์มันหายไปแล้วเราฟูมฟายแต่เราได้แค่ร้องไห้ออกมาเราพยายามหาทางออกดพื่อที่จะเริ่มต้นใหม่แต่ทุกๆทางมันค่อนข้างเสี่ยงถามว่าเรามั่นใจกับทางที่เสี่ยงไหมเราก็ไม่ได้มั่นใจขนาดนั้นแต่เรารู้สึกว่าชิ้นส่วนมันหายไปเราอยากพอเราอยากไปตามหามันหลังจากที่เราหลงทาจากมัน

ตอนนี้เหมือนมีเส้นตายมาให้เราคิดเราเครียดมาตลอดเรานอนไม่ค่อยหลับมีคนแนะนำให้เราลบมันไปหลังเลิกงานแต่เราทำไม่ได้เรากลับคิดคิดมากยิ่งขึ้นเรากลายเป็นคนตื่นง่ายเพลียแต่ก็นอนไม่ค่อยหลับมันรู้สึกแย่มากๆแค่เวลาเราจะเล่าเราก็ร้องไห้ออกมาเรายังโตไม่พอเราเสียความมั่นใจในตังเองไปหลายๆคนช่วยปลอบและพยายามให้เราคิดดีๆแต่เราอยากพอแล้ววางมือจากมันท้ายสุดเราคิดว่าถ้านอนๆอยู่แล้วไหลไปเลยมันจะเป็นยังไงนะจะรู้สึกยังไง

เราอยากถามว่าถ้าเราเลือกทางเดินใหม่ที่เสี่ยงแหละแต่เราอยากไปตามหาจิ๊กซอว์ที่หายไปของเราล่ะเราอยากทำมันแต่มันยังมีความเสี่ยงแต่เราก็รู้สึกว่ายิ่งอยู่จิ๊กซอว์มันยิ่งหายไปเราจะอธิบายคนอื่นยังไงดีคะ