สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาเล่าสาเหตุที่ทำให้เรามาตั้งกระทู้นี้นะคะ เราอยู่ ม.4ค่ะ เพิ่งเปิดเทอมมาได้ไม่กี่วันวัน(เป็นเวลาที่สั้นมาก) เราเข้า ม.4 โรงเรียนเดิมเหมือนตอนอยู่ ม.ต้น ตอนม.ต้น เรามีเพื่อนค่ะสนิทกันมาก แต่เพื่อนทั้งกลุ่มของเราเรียนที่อื่น เเล้วเราก็ไม่ค่อยได้รู้จักใครเท่าไหร่เลย นอกจากเพื่อนกลุ่มนี้ บอกก่อนว่าปกติแล้วนิสัยเราเป็นคน ค่อนข้างเงียบ นิ่งๆ พูดไม่เก่ง เวลาอยู่กับคนอื่นที่ไม่ค่อยสนิทจะทำตัวไม่ค่อยถูก เกร็งมากค่ะ ทำให้ภายนอกเราคงดูเข้าถึงยาก อันนี้เรารู้ตัวเองดี ซึ่งเราพยายามจะคุยกับคนอื่นบ้าง แต่พอเพื่อนพูดๆๆมาเราไม่รู้จะคอบอย่างไง..ให้คุยกันต่อไปเรื่อยๆได้ มันเลยทำให้เวลาเราคุยกับใครค่อนข้างจะจบบทสนทนาได้ง่าย...
     ช่วงนี้เพิ่งเปิดเทอมใหม่ห้องที่เราอยู่เป็นห้องโครงการใหม่ของโรงเรียน เราเลยอยากลองเข้าห้องนี้ดูเลยทำให้ เราไม่ค่อยมีเพื่อนห้องเดียวกันในตอน ม.ต้นเท่าไหร่ มีแค่คน2คน ซึ่งคนนึงก็เงียบๆเหมือนกัน เราก็เล่นแต่กับคนนี้ซึ่งเราก็ไม่ค่อยได้พูดอะไรกันมาก ส่วนเพื่อนๆในห้องปัจจุบันส่วนมากจับกลุ่มกันตอนม.ต้นมาสอบ ทำให้เพื่อนๆคนอื่นมีกลุ่มเพื่อนกันอยู่แล้ว เรากับเพื่อนอีกคนนึงเลยเป็นผู้หญิง2คนในห้องที่ไม่มีเพื่อนเลย แบบว่าไม่ค่อยมีใครชวนคุย หลายคนจะเงียบใส่เรา ซึ่งก่อนเปิดเทอมเราค่อนข้างคาดหวังว่าเราจะได้ไปเจอเพื่อนใหม่ๆแต่กับไม่ใช่อย่างที่คิดเลย เราเหงาามากกก มันโดดเดี่ยว หดหู่มากเพราะเพื่อนที่เคยสนิทกันก็ไม่อยู่ ไม่ค่อยว่างมาหา 
  ตอนพักกลางวันเราก็ห่อข้าวมากินบนห้องประจำเพราะเราไม่รู้จะไปกินกับใคร ถ้ากินกับเพื่อนคนนั้นก็คงจะเงียบบ เราพยายามชวนเพื่อนคุยอยู่นะแบบถามทุกข์สุขดิบมั้ง555ดูแปลกเนอะ แต่เพื่อนก็ตอบคำ2คำ เลยจบบทสนทนาไวมาก 

ทุกคนคะ 
มันอาจดูเป็นเรื่องธรรมดาเรื่องเล็กมากๆหลายคนอาจจะบอกว่าต้องใช้เวลานะแต่ถึงมันจะเป็นเวลาไม่กี่วันแต่มันทำให้เรารู้สึกเครียดมากเลยค่ะคือจะบอกว่าเราคิดเรื่องนี้จนร้องไห้ จริงๆๆ หวังว่าจะมีใครเข้าใจนะคะ