ผมรักษาโรคซึมเศร้า มาได้ 2ปีกว่าเเล้วครับ 

ตอนนี้ผมตกงาน เเละอยู่ที่บ้านมากว่า 2 ปีเช่นกัน ผมรู้สึกว่าตลอดการทำงานที่ผ่านมาของผมมันเหนื่อยเหลือเกิน พอผมตกงานเเล้วมาอยู่บ้านผมรู้สึกสบายใจมากขึ้น มันทำให้ผมไม่อยากออกจากบ้านไปไหนเลย อยู่ในบ้านเล่นกับหมาแมวมันทำให้ผมสงบขึ้นเยอะ หลังจากนั้นไม่นานมันทำให้ผมกลัวการออกไปเจอผู้คน ทุกครั้งที่ออกไปผมไม่สบายใจ กังวนตลอดเวลารู้สึกเหนื่อยมากๆ 

ผมนำเรื่องนี้ไปปรึกษาจิตเเพทย์เเล้ว เค้าให้ผมพยายามออกไปเจอผู้คน ไปพูดไปคุย เเต่ผมทำไม่ได้ ผมไม่อยากเจอใครเลย ไม่อยากให้ใครเห็นผม ผมอยากอยู่ในมุมเล็กๆมุมส่วนตัวของตัวเอง หลายครั้งที่ผมพยายามออกจากบ้าน ไปซื้อของ ไปตลาด ผมต้องเลือกเวลาที่คิดว่าคนจะน้อยที่สุด ผมกลัวที่คนจะพูดถึงผม มองเห็น เเละทักทายผม ผมเคยพยยามออกไปวัดหรือสวนสาธารณะ มันทำให้เเรงที่มีของผมหมดลง ผมพยายามทำตามเเละคิดเเบบที่หมดให้ผมฝึกเเล้วผมทำไม่ได้ ผมเครียดมากเวลาต้องออกไปของนอก
ณ ตอนนี้ตลอดเวลาผมให้ชีวิตเเบบหลบหน้าผู้คน อยู่เเต่ในบ้าน เล่นกับหมา ไปตลาดเเค่วันอังคารเพราะคนน้อยที่สุด เล่นเกมส์เเละวาดรูปหาเงิน ขายของออนไลน์ คุยกับลูกค้าผ่านแชททั้งหมด ผมอยากถามทุกคนว่าผมควรทำเเบบนี้ต่อไปดีไหม หรือควรฝืนออกไปข้างนอกอย่างที่หมอบอกดี

*ผมกังวนกับเรื่องรูปร่างหน้าตาตัวเอง
**ที่ผ่านมาผมทำอะไรก็ไม่ประสบความสำเร็จ ไม่มีความสามารถเด่นๆ ไม่เก่งซักเรื่อง ไร้ค่า
***พ่อกับแม่ได้คุยกับจิตเเพทย์ในวันที่ผมเลือกจะจบชีวิตตัวเอง(แต่ส่งรพ.ทันเวลา)  พ่อเเม่เข้าใจเเละไม่ได้บังคับ ดูเเลผมอย่างดีเเต่ท่านเเยกย้ายกันไปทำงานกันคนละที่
****ก่อนหน้านี้ผมอยู่กับหมาเเละเเมว เเต่น้องแมวเพิ่งเสียไป เหลือหมาไว้ตัวเดียว น้องก็ช่วยให้ชีวิตผมสดใสเเละยิ้มมากขึ้น
*****กับเพื่อน ตอนนี้มีทั้งคนที่เข้าใจเเละไม่เข้าใจส่วนใหญ่คุยผ่านแชท เเละก็หายไปที่ละคนๆ
******ไปหาหมอทุกเดือน กินยาประจำ