ตามหัวข้อเลยค่ะ
เราทำงานราชการค่ะ ทำงานมาได้เกือบ2 ปีแล้ว แต่เราไม่มีความสุขกับที่ทำงานและเพื่อนร่วมงานเลยเรารู้สึกเราไม่เป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ รู้สึกตัวคนเดียวในต่างถิ่น และรู้สึกโดนเหยียดจากคำพูดเพื่อนร่วมงานหลายครั้งมาก ที่เราเป็นคนต่างจังหวัด เป็นคนอิสาน แล้วเจาพูดถึงคนอิสานไม่ดีเลย เรารู้สึกเราถูกกลั่นแกล้ง ในคำสั่งทำงานบางครั้งไม่มีชื่อเรา แต่เราเป็นคนทำงานให้เขาทุกอย่าง เราโดนแขวะ โดนเสียดสีในที่ทำงานตลอด (แล้วคนที่แขวะเราก็เป็นผู้ชายกับผู้หญิงคู่นึงซึ่งผู้หญิงพึ่งมาทำงานวันเดียวกันกับเรา มาพร้อมกันกับเรานี่ละค่ะส่วนผู้ชายทำงานที่นี่มานานแล้ว) แล้วยิ่งไปกว่านั้นเขาจะชอบพูดในตอนที่คนในห้องเราไม่อยู่เหมือนมีแค่เรากับเขาสามคน ถ้ามีคนอื่นในห้องเขาจะพูดกับเราดีเวอร์ เราเคยไปเล่าเรื่องนี้ให้คนที่เราไว้ใจฟังค่ะเพราะเราคิดว่าเราไว้ใจเขาได้ จุดประสงค์เราคือแค่ต้องการคนรับฟังเพื่อให้เราสบายใจว่าเราเจอแบบนี้ทำไมเราถึงเจอแบบนี้แค่นั้น แต่สุดท้ายเรื่องที่เราเล่าก็รู้กันทั่วทั้งที่ทำงานเลยแล้วมันส่งผลกระทบกับเรามาก พี่ๆในห้องทำงานไม่เข้าใจเรา เขาคิดว่าเราเป็นคนมีปัญหา เราทำตัวมีปัญหา เราคิดไปเอง ไม่มีใครทำแบบนั่นกับเราหรอก ถึงขั้นเราโดนว่าเราอิจฉาเขาเอาเขาไปพูดเสียหาย ทั้งๆที่เราทำงานแทบไม่ได้เสวนากับใครเลย แล้วเราก็โดนพูดเหน็บอยู่ตลอด เวลาพักกลางวัน ไม่มีใครชวนไปกินข้าวด้วยซ้ำส่วนคนที่เอาเรื่องนี้ไปพูดอยู่ดีๆเขาก็ไม่คุยกับเราเลยตอนนั้นเราจิตตกมากๆ ไม่เข้าใจว่าที่เราเจอคืออะไร แต่ก็พยายามอดทนมาตลอด แล้วเราจะชอบถูกกลั่นแกล้งด้วยเรื่องงานมาตลอดที่แบบงานมีหนังสือสั่งการมาให้ทำตั่งนานแล้ว แต่เราพึ่งได้รับหนังสือวันสุดท้ายที่หมดเขตส่ง เป็นค้น เรารู้นะคะว่าเราโดนแกล้ง เพราะเราเป็นคนโดน แต่บอกใครไม่ได้ไม่ไว้ใจใคร ไม่ใช่เราเข้ากับใครไม่ได้นะคะ แต่สถานการณ์ในที่ทำงานของเราคือ เราไว้ใจใครไม่ได้เลยจริงๆ เราเลือกทำแต่งานกลับห้อง ทำงาน วนๆซ้ำๆอย่างนี้มาตลอด2ปี ชีวิตเหมือนไร้ค่ามากทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด เราคิดถึงบ้านมากๆคิดถึงพ่อแม่ ที่ทำงานเราห่างจากบ้านเกือบเจ็ดร้อยกิโลเมตร เราอยากลาออกทุกวัน แต่เราอดทนเพราะเราคือความหวังของพ่อแม่ครอบครัว หนี้สินก็เยอะ งานที่เราทำก็มั่นคงแต่จิตใจและความรู้สึกเราตอนนี้คือย่ำแย่มาก ไม่มีขวัญและกำลังใจในการทำงาน เหมือนตัวคนเดียวในที่ห่างไกล ไม่มีเพื่อนที่จริงใจเลยสักคน มันเป็นเรื่องที่เล่าให้ใครฟังไม่ได้ จริงๆเราเจอผลกระทบจากคนรอบข้างหลายอย่างมากเลยแต่ละคนหลายรูปแบบ จนเราคิดว่าเราคงไม่เหมาะกับที่นี่ 😭 เราเหมือนเครียดสะสม ช่วยแนะนำเราทีนะคะ ว่าเราจะอยู่กับคนแบบนี้ได้ยังงัย เพราะตอนนี้เรายังย้ายที่ทำงานไม่ได้ กำหนดที่ย้ายได้ยังอีกหลายปี 😭 เข้าใจดีว่าต้องอดทน แต่เหนื่อยและท้อเหลือเกิน
ไม่โอเคกับเพื่อนร่วมงานอยากลาออกแต่ภาระเยอะทำอย่างไรดีกับความรู้สึกนี้
เราทำงานราชการค่ะ ทำงานมาได้เกือบ2 ปีแล้ว แต่เราไม่มีความสุขกับที่ทำงานและเพื่อนร่วมงานเลยเรารู้สึกเราไม่เป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ รู้สึกตัวคนเดียวในต่างถิ่น และรู้สึกโดนเหยียดจากคำพูดเพื่อนร่วมงานหลายครั้งมาก ที่เราเป็นคนต่างจังหวัด เป็นคนอิสาน แล้วเจาพูดถึงคนอิสานไม่ดีเลย เรารู้สึกเราถูกกลั่นแกล้ง ในคำสั่งทำงานบางครั้งไม่มีชื่อเรา แต่เราเป็นคนทำงานให้เขาทุกอย่าง เราโดนแขวะ โดนเสียดสีในที่ทำงานตลอด (แล้วคนที่แขวะเราก็เป็นผู้ชายกับผู้หญิงคู่นึงซึ่งผู้หญิงพึ่งมาทำงานวันเดียวกันกับเรา มาพร้อมกันกับเรานี่ละค่ะส่วนผู้ชายทำงานที่นี่มานานแล้ว) แล้วยิ่งไปกว่านั้นเขาจะชอบพูดในตอนที่คนในห้องเราไม่อยู่เหมือนมีแค่เรากับเขาสามคน ถ้ามีคนอื่นในห้องเขาจะพูดกับเราดีเวอร์ เราเคยไปเล่าเรื่องนี้ให้คนที่เราไว้ใจฟังค่ะเพราะเราคิดว่าเราไว้ใจเขาได้ จุดประสงค์เราคือแค่ต้องการคนรับฟังเพื่อให้เราสบายใจว่าเราเจอแบบนี้ทำไมเราถึงเจอแบบนี้แค่นั้น แต่สุดท้ายเรื่องที่เราเล่าก็รู้กันทั่วทั้งที่ทำงานเลยแล้วมันส่งผลกระทบกับเรามาก พี่ๆในห้องทำงานไม่เข้าใจเรา เขาคิดว่าเราเป็นคนมีปัญหา เราทำตัวมีปัญหา เราคิดไปเอง ไม่มีใครทำแบบนั่นกับเราหรอก ถึงขั้นเราโดนว่าเราอิจฉาเขาเอาเขาไปพูดเสียหาย ทั้งๆที่เราทำงานแทบไม่ได้เสวนากับใครเลย แล้วเราก็โดนพูดเหน็บอยู่ตลอด เวลาพักกลางวัน ไม่มีใครชวนไปกินข้าวด้วยซ้ำส่วนคนที่เอาเรื่องนี้ไปพูดอยู่ดีๆเขาก็ไม่คุยกับเราเลยตอนนั้นเราจิตตกมากๆ ไม่เข้าใจว่าที่เราเจอคืออะไร แต่ก็พยายามอดทนมาตลอด แล้วเราจะชอบถูกกลั่นแกล้งด้วยเรื่องงานมาตลอดที่แบบงานมีหนังสือสั่งการมาให้ทำตั่งนานแล้ว แต่เราพึ่งได้รับหนังสือวันสุดท้ายที่หมดเขตส่ง เป็นค้น เรารู้นะคะว่าเราโดนแกล้ง เพราะเราเป็นคนโดน แต่บอกใครไม่ได้ไม่ไว้ใจใคร ไม่ใช่เราเข้ากับใครไม่ได้นะคะ แต่สถานการณ์ในที่ทำงานของเราคือ เราไว้ใจใครไม่ได้เลยจริงๆ เราเลือกทำแต่งานกลับห้อง ทำงาน วนๆซ้ำๆอย่างนี้มาตลอด2ปี ชีวิตเหมือนไร้ค่ามากทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด เราคิดถึงบ้านมากๆคิดถึงพ่อแม่ ที่ทำงานเราห่างจากบ้านเกือบเจ็ดร้อยกิโลเมตร เราอยากลาออกทุกวัน แต่เราอดทนเพราะเราคือความหวังของพ่อแม่ครอบครัว หนี้สินก็เยอะ งานที่เราทำก็มั่นคงแต่จิตใจและความรู้สึกเราตอนนี้คือย่ำแย่มาก ไม่มีขวัญและกำลังใจในการทำงาน เหมือนตัวคนเดียวในที่ห่างไกล ไม่มีเพื่อนที่จริงใจเลยสักคน มันเป็นเรื่องที่เล่าให้ใครฟังไม่ได้ จริงๆเราเจอผลกระทบจากคนรอบข้างหลายอย่างมากเลยแต่ละคนหลายรูปแบบ จนเราคิดว่าเราคงไม่เหมาะกับที่นี่ 😭 เราเหมือนเครียดสะสม ช่วยแนะนำเราทีนะคะ ว่าเราจะอยู่กับคนแบบนี้ได้ยังงัย เพราะตอนนี้เรายังย้ายที่ทำงานไม่ได้ กำหนดที่ย้ายได้ยังอีกหลายปี 😭 เข้าใจดีว่าต้องอดทน แต่เหนื่อยและท้อเหลือเกิน