หากมีสักคนรู้จักฉัน
คงรู้เพียงสัมพันธ์ฉันยื่นให้
คงรู้เพียงรอยยิ้มแสดงไป
คงรู้เพียงความสดใสที่ฉันมี

แต่สิ่งที่เก็บไว้
ภายในใจแสวงหาหนทางหนี
เพียงบางสิ่งบอกให้ยังคงแสนดี
เพียงคำที่อาจตอกย้ำในหัวใจ

แล้วฉันก็ผ่านวัน
ที่วิ่งอยู่เพียงนั้นยังเคลื่อนไหว
ฉันเติบโตเรียนรับรู้ต่อนี้ไป
ฉันเติบใหญ่ตามกระแสของเวลา

และแล้วความเหงา
หรือความเศร้าฉันหรือที่โหยหา
ไม่เช่นนั้นใยจิตใจฉันด้านชา
มองค้นหาในสิ่งใดไม่รู้เลย

ความอดทนคือใจฉัน
ผ่านคืนวันในคำถามขาดเฉลย
ผ่านพ้นสิ่งที่เคยและไม่เคย
เพียงเอื้อนเอ่ยเป็นคำกลอนถึงตอนนี้

ความจริงฉันร้องไห้
ร้องในใจอยากอ่อนแออยากถอยหนี
เสียงแสนดังก้องในหัวจนบัดนี้
สิ่งที่มีเพียงน้ำตาในบทกลอน

ฟังฉันบ้างไหม
ฟังจิตใจของนัยน์ตาที่สะท้อน
ฟังถ้อยคำสัญลักษณ์ร้าวรอน
ฟังคำเอ่ยวิงวอนของหัวใจ

อยากมีใครสักคน
ที่อาจค้นอาจแสดงความสดใส
ที่อาจย้ำเข้าใจฉันจากข้างใน
ที่ไม่ให้ฉันหลอกลวงอย่างที่เป็น

คือสิ่งที่เก็บไว้
ลึกสุดใจกว่าที่ใครจะรู้เห็น
คือคำบอกความคนจะควรเป็น
เพียงฉันเห็นในตัวตนที่แท้จริง