ก่อนอื่นขอบอกก่อนนะคะเราเป็นแค่นักศึกษาปี1ตอนนี้มาอยู่เรียนอยู่ไกลบ้านค่ะ ที่บ้านเราแม่ไม่ชอบเก็บเงินไม่มีรายได้ ไม่เคยให้เงินเราส่งเสียเราแค่ตอนเด็กๆเราสำนึกบุญคุณนะคะ แต่ตอนนี้แม่ไม่มีรายได้เลยสร้างแต่หนี้สร้างแต่ปัญหาเราบอกอะไรไม่เคยฟังเวลามีปัญหาก็จะโทรหาเราแต่พอไม่มีปัญหาก็ไม่โทรมา เราเวลาไม่มีเงินใช้สักบาทเราก็ไม่อยากรบกวนแม่ปกติเราทำงานพาททามไปด้วย แต่ตอนนี้โควิดเลยทำให้ตกงาน ช่วงนี้เลยต้องหาขายของออนไลน์เสื้อผ้ามือสองของเราบ้าง รายได้ก็พอประทังให้ตัวเองรอดไป ต้องจ่ายค่าเทอม ค่ากิน ค่าอยู่ ทุกอย่างไม่เคยรบกวนที่บ้านเลย แม่ก็หวังให้เรารีบเรียนจบจะได้มีการมีงานดีๆมีเงินเดือนสูงๆ เราไม่อยากกลับไปบ้านเกิดเพราะไม่มีเงินให้แม่ใช้(เวลาเราไม่มีเงินก็ไม่มีใครมาสนใจ) เราเลยไม่กล้ากลับไปค่ะคิดถึงแม่นะแต่ไม่อยากกลับไป

เราควรจัดการยังไงดีคะ บางทีที่บ้านก็มาบอกว่าพอจะมีเงินเท่านี้ๆมั้ย ขอยืมก่อนได้มั้ย(ทุกครั้งที่ยืมเราไม่เคยได้คืนสักบาท)เราก็ไม่มี เราเลยบอกไปว่าไม่มี เรารู้สึกผิดมากตอนนี้ที่เราช่วยอะไรไม่ได้ พอเราไม่ช่วยเค้าก็จะบอกว่าเอาตัวรอดแต่ตัวเอง สบายไปแล้ว
เราผิดมั้ยคะที่เรารู้สึกแบบนี้กับครอบครัว ถ้าเป็นเพื่อนๆจะแก้ปัญหายังไงดีคะ ส่วนตัวไม่อยากดรอปเรียนเลยค่ะ