เราอยู่ม.6 ซึ่งต้องสอบเข้ามหาลัยในปีนี้ แล้วเราต้องอ่านหนังสือหนักมากเลย น้องเราเป็นผู้ชายอยู่ป.5 น้องเรา ไม่เคยช่วยเราทำงานบ้านเลย ทั้งๆที่ตอนเด็กๆเราเองก็ช่วยพวกพี่ๆเราทำงานบ้านตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่ทำจะโดนแม่ด่า (แต่ตอนนี้พี่เราสองคนแยกย้ายกันไปมีชีวิตใหม่แล้ว เขาเป็นลูกคนละพ่อเรา) เราเองก็น้อยใจนะ ส่วนหนึ่งเราเองเป็นกะเทยด้วย แล้วพ่อเราเป็นญี่ปุ่น เขามักจะมองข้ามเราเสมอ เขาไม่ให้น้องมาช่วยเราทำงานบ้านเลย ขอไปเรียนพิเศษเขาก็ไม่ให้เราเรียน เราเคยลองไม่ทำงานบ้าน แม่กลับมาจากไปหายาย เขาด่าเราเละคนเดียวเลย เราเองก็งง ทำไมเป็นเราคนเดียวที่ผิด เหนื่อยก็เหนื่อย ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ เคยถามน้องว่าทำไมถึงไม่ช่วยเราทำงานบ้าน น้องบอกว่า เขาเรียนเยอะ การบ้านเยอะ เพราะน้องเราเรียนโรงเรียนญี่ปุ่น แต่เรางง ว่างานบ้านมันควรจะช่วยกัน เราเองก็มีการบ้านเหมือนกัน พ่อไม่ให้น้องทำงานบ้านเลย ชีวิตน้องกับเรา แตกต่างกันมาก น้องได้เรียนโรงเรียนดีๆ สังคมดีๆ ได้เรียนพิเศษ ได้ค้นหาตัวเอง มีพ่อคอยสอนตั้งแต่เด็ก และรักมาก อยากได้อะไรพ่อก็ซื้อให้ แต่เรา อยู่โรงเรียนอิสลาม เรียนไม่เก่ง โดนเด็กรังแก โดนตบ โดนทุบ เป็นเด็กขี้ขโมย(ตอนเด็ก) เขาไม่เคยสนใจเราเลย ทั้งที่เราก็เป็นลูกเขาเหมือนกัน แต่ตอนนี้เราสอบเข้าโรงเรียนรัฐดีๆได้ เลยช่วยตัวเองไปได้ระดับนึง  เราเหนื่อย เราอยากออกไปจากตรงนี้ เรารู้สึกแย่ทุกครั้ง เราอยากหนีออกมาจากตรงนี้ แต่เราทำไม่ได้ เพราะเรายังไม่ได้ทำงานหาตังให้ตัวเอง  

เราควรจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงดี เราเครียด