สวัดดีครับ เมื่อคืนผมมีความฝันนึงที่ดูแล้วเหมือนจริงมาก ซึ่งวันนี้ผมมจะมาเล่าให้ฟัง(เล่าคราวๆพอจะได้อาจมีแต่งบ้างเพื่อให้เนื้อเรื่องมีความเชื่อมโยงกันได้) ตัวละครในความฝันต่อจากนี้ที่ผมกำลังจะเล่าจะเป็นคนรู้จักของผมและไม่รู้จักกันที่เจอกันในความฝันเท่านั้น ใครรู้เรื่องทำนายฝันขอความเห้นด้วยนะคับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมาจากสาเหตุอะไร
เรื่องมีอยู่ว่า ผมกับเพื่อนอีก 3 คน(นับรวมผมด้วย)พร้อมด้วยคณะสำรวจ ได้เดินทางไปสำรวจสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งแถวนั้นมีโบราณสถานอยู่ (ถ้าจำไม่ผิดบริเวณนั้นจะอยู่แถวๆภาคตะวันออกเฉียงเหนือของไทย และมองเห้นแม่น้ำโขงไหลผ่าน(อันนี้ในความฝันนะไม่ใช่เรื่องจริง) เมื่อเดินทางไปถึงที่แล้วก็ตั้งค่ายออกสำรวจกัน มีการไหว้เจ้าที่เจ้าทางก่อนที่จะลงสำรวจ เมื่อสำรวจไปได้ระยะนึงผมได้เจอกับอาคารที่ดูแล้วใหม่กว่าที่อื่นก็เรียกดพื่อที่อยู่ใกล้ๆให้มาดูและตัดสินใจเดินเข้าไปสำรวจด้วยกัน เมื่เดินเข้าไปล้วพบว่าภายในนั้นยังดูไม่เหมือนกับโบราณสถาน มันเหมือนกับที่อยู่อาศัยของคนมากกว่า ผมเรียกเพื่อนทั้งหมามาคุย ซึ่งมีผม เต้ และอีกคนนึงไม่รู้จักชื่อมาตกลงกันว่าจะสำรวจต่อหรือว่าจะกลับ ทั้งหมดตัดสินใจว่าจะกลับ และพอเปิดประตูออกไปพบว่าข้างนอกเปลี่ยนไปเหมือนกับว่าอยู่คนละที่กัน เมื่อเดินออกไปหาคณะสำรวจที่มาด้วยกันและตอนนั้นพวกผมก็หลงทางแล้วด้สน เลยเดินไปเจอหมูบ้านแห่งหนึ่ง จึงคิดจะเดินเข้าไปถามทาง พอถึงหน้าหมุ่บ้านเท่านั้นก็โดนทหารยามจับเข้าไป และมีหญิงแก่ท่าทางคล้ายกับคนมีวิชาอาคมบอกกับทหารยามว่า "ปล่อยพวกเค้า พวกเค้ามาดีไม่ได้มาเบียดเบียนหรือทำร้ายเรา จงพาพวกเค้ามาที่บ้านข้า ข้ามีเรื่องจะคุยกับพวกเค้า" ยายแก่คนนั้นพูดเหมือนว่ารู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น พอถึงบ้านของหญิงแก่คนนั้น ก็เรียกผทกับเต้ขึ้นไปข้างบนให้เพื่อนอีกนนึงรอยู่ข้างล่าง ซึ่งผมเข้าไปแล้วเจอกับหญิงสาวคนนึงแต่งตัวแปลกๆ เธอใส่เกาะอกสีฟ้าทับด้วยผ้าบางสีขาว ใส่กางเกงสีขาวแกมฟ้า อายุน่าจะพอๆกับพวกผมยายแก่พูดคุยเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟังว่า "เค้าได้พยากรณ์ว่าจะมีชายหนุ่มสามคนเดินทางมาจากที่ห่างไกลจะมาสอนวิชาความรู้ให้กับพวกเรา เพื่อการอยู่รอดต่อไปของพวกเราและนอกจากนั้ 2 ใน3 คนก็จะมาช่วยให้หมู่บ้านรอดจากอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น"
เต้ เพื่อนอีกคนที่มาด้วยกันก็สวนขึ้นมาว่า "2 ใน 3 ก็คือ เราสองคนใช่มั้ย ทำไมถึงเป็นเรา" หญิงแก่พูดขึ้นว่า "เพราะว่าท่านทั้งสองนั้นคือบุคคลในคำทำนาย ส่วนเพื่อนขอท่านที่รอข้างล่างเค้าแค่ได้รับผลกระทบมาเท่านั้น" ผมได้ถามต่อ "แล้วพวกเราจะกลับได้ตอนไหน เพราะสถานที่ที่เราจากมาก็ต้องกลับไปทำหน้าที่การงานของตัวเองต่อ " พอพูดจบ(ขอใช้คำว่า แมาเฒ่า แทน) แม่เฒ่าตอบกลับว่า "ท่านจะอยู่ที่นี่กับเราจนกว่าจะได้พบกับท่านผู้นั้นเสียก่อน คืนนี้พวกเจ้าก็พักเราแรงกันที่นี่ก่อน ข้าจะให้หลานสาวฝาแฝดของข้าจัดที่นอนให้" แล้วแม่เฒ่าก็เรียกหลานสาวมาช่วยกันจัดที่นอนให้พวกเรา "มาย มิ้น มาจัดที่นอนให้พวกเค้าหน่อย" พอตกกลางคืนเพื่อนที่ไม่ได้เข้าไปก็ถามว่าเข้าไปคุยอะไรกันทั้งหมดก็เราเรื่องที่ได้คุยมาให้ฟัง พอถึงตอนเช้า แม่เฒ่าเรียกทุกคนมาประชุมกันและแนะนำพวกเรา 3 คนให้กับชาวบ้านฟัง และพวกเราก็สอนอะไรหลายๆอย่างให้กับชาวบ้านและชาวบ้านก็สอนวิธีชาวบ้านให้กับพวกเรา ซึ่งเป้นการแลกเปลี่ยนความรู้กันเมื่อเวลาผ่านไป ผม เต้ มาย และมิ้น ต่างมีความสนิทกันมาก ส่วนเพื่อนอีกคนก้สอนชาวบ้านเป้นประจำจนได้รับการยกย่องว่าเป้นผู้มีความรู้ ส่วนผมและเต้ก็ได้เป็นหัวหน้าและรองตามลำดับ ซึ่งแน่นอนว่าได้รับความเชื่อใจจากคนในหมู่บ้านแล้ว วันเวลาผ่านไปแม่เฒ่าได้สอนวิชาทางไสยศาสตร์ให้กับพวกผมเพื่อไว้ใช้ป้องกันตัว เมื่อเรียนรู้จนแตกฉานแม่เฒ่าก็ได้ยกหลานสาวให้เป้นภรรยา และแม่เฒ่าก็ได้พูดขึ้นว่า ฝากหลานส่าทั้งสองด้วยนะ" (ซึ่งผมคู่กับมาย เต้คู่กับมิ้น) เวลาผ่านไปได้มีคำพยากรณ์ว่า หมูบ้านและอารยธรมแห่งนี้จะล่มสลาย ทำให้ท่านผู้นั้นได้ลงมายังหมู่บ้านและให้ แม่เฒ่าเรียกทุกคนมารวมกันภายใน3วัน ซึ่งตอนนั้นเองทุกคนต่างกำลังส่งตัวแทนเพื่อหาหัวหน้าทหารคนต่อไป 4 คน โดยมีเหลิม แบงค์ พงษ์ และอีกคน เข้าร่วมโดยให้กินน้ำจากแม่น้ำทั้ง 4 ที่หามาได้ หากใครกินแล้วไม่อวกออกมาถือว่าผ่านการทดสอบ ซึ่งทั้ง4ก้ผ่านมาได้ และเมื่อตกกลางคืนของวันนั้น ผมรู้สึกไม่ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมลุกจากเตียงและบอกให้มายปลุกเต้กับมิ้นตื่นเพื่อมาช่วยกัน ไม่นานผมได้กลิ่นควันมาจากข้างบ้าน และไม่นานควันสีขาวได้ลอยปกคลุมทั่วหมู่บ้าน ผมกับเพื่อนก้เรียกทุกคนให้มาอยู่ที่วิหาร จากนั้นก้ใช้วิชาที่เรียนมากางม่านพลังไว้เพื่อไม่ให้สิ่งนี้เข้ามาทำร้ายชาวบ้าน เวลาผ่านไปซักพักม่านพลังที่ถูกตรึงไว้ก็พังลง ผมและเต้บอกให้ทุกคนอยู้ด้านหลังไว้ และบอกกับมายและมิ้นว่า อยู่ข้างหลังคอยดูชาวบ้านอย่าออกห่างจากพวกเราเด็ดขาด และมีอสูรตนหนึ่งปรากฎตัวขึ้น พวกเรา3คนพร้อมใจกันสู้แต่ก้สู้ไม่ไหวจนหมู่บ้านพังลงจนเหลือแต่ซาก มีเพียงแค่วิหารเท่านั้นที่ยังคงสภาพเดิมไว้ได้ จากนั้นท่านผู้นั้นก็ปรากฎตัวขึ้น ท่านเป้นผู้หญิงตัวเล็ก ใส่ชุดไทยสีขาวขลิบทอง มือข้างซ้ายถือพลองคล้ายๆกับของพระถังฯ มีออร่าสีขาว เดินมาพร้อมกับองครักษ์รางกายกำยำอีก2คนมาไล่ปีศาจนั้นและผนึกหัวหน้าปีศาจนั้นเอาไว้ ทุกคนในหมุ่บ้านก้มลงคำนับ แล้วท่านผุ้นั้นพุดว่า "เราคือเทพผู้ดูแลหมุ่บ้านนี้ เราขอโทษพวกท่านด้วยที่เรามาช้า หากเรามาเร้วกว่านี้ก้คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น" พอท่านผู้นี้พูดจบผมกำลังจะเดินเข้าไปถามว่ามันเกิดะไรขึ้นมันใดนั้น องครักษ์ก้ได้เดินมาขวางละให้คุกเข่าลง ท่านผุ้นั้นก้ทำให้ผมเห้นภาพเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น แล้วพุดว่า "ภาระหน้าที่ของท่านได้จบลงแล้ว เราขอบใจท่านมากที่ช่วยเหลือให้ความรู้ต่างๆกับชาวบ้านที่นี่ พวกเค้าได้เพียงแค่รอวันที่อารายะะรรมของพวกเค้าล่มสลายเท่านั้นโดยที่ไม่คิดจะหาวิธีอยู่รอดต่อไป ต่อจากนี้เราจะส่งพวกท่านกลับไปสุ่ที่ๆท่านจากมา และไม่ต้องห่วงชาวบ้านพวกนี้ เพราะท่านได้ชีทางที่ถูกต้องไว้แล้ว เราจะจารึก ณ ที่แห่งนี้ว่า ท่านทุกคนคือผู้ที่มาจากคำทำนายไว้ที่แห่งนี้ เราจะให้พรกับเจ้าอยากได้อะไรขอมาได้เลยและเราจะส่งท่านกลับไป " เพื่อนอิกคนขอให้กลับไปแล้วได้พบเจอกับบุคคลเหล่านี้ในช่วงเวลาของตนเองแแม้พวกเขาจะจำไม่ได้แต่ก้ขอให้ตนนั้นจำพวกเค้าได้ เต้ขอให้ชาวบ้านทุกคนอยู่ดีมีสุขกันทุกบ้านและสร้างอารายะธรรมใหม่ๆขึ้นเพื่อที่จะนึกถึงพวกเรา และสุดท้าย ผมขอให้มายและมิ้นกลับมากับพวกเราและแม่เฒ่าจำเราทั้งหมดได้ตลอดไป และทั้งหมดก้ได้กลับสู่โลกเดิมพร้อมกับมายและมิ้น พอทุกคนตื่นพบว่าอยู่ในวิหารที่คณะสำรวจมาตั้งค่ายอยู่ พอลงไปทุกคนต่างไม่สงสัยว่ามายและมิ้นคือใคร ราวกับว่าเธอทั้งสองนั้นอยู่กับเรามาตลอด และนักสำรวจคนนึงได้ขุดพบกับแผ่นจารึกโบราณเอามาให้กับพวกเราดู ทุกคนตะลึงไปตามกันเพราะในจารึกพวกเราสามารถอ่านมันออกและเรื่องราวเขียนถึงพวกเราทั้งนั้น เมื่อสำรสจกันเสร็จแล้วให้ทุกคนเก้บของเข้าไปสรุปราายงานให้กระทรวงฯฟัง แน่นอนว่าไม่ได้เล่าเรื่องที่ข้ามเวลาไป จากนัน้ก็กลับบ้านมาพร้อมกับมายและสอนมายเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในโลกนี้เพิ่มเติม และใช้ชีวิตกันต่อไปจนกระทั่งได้ยินใครเสียงเรียกชื่อผม เอ็มๆๆ แล้วก้สะดุ้งตื่นขึ้นมา
*ความฝันส่วนใหญ่บางคนก็จำได้หมด บางคนก้จำไม่ได้ทั้งๆที่ฝันไว้ แต่ถ้าทุกคนอ่านมาถึงตรงนี้แล้วผมบอกได้อย่างนึงว่า มันเหมือนจริงมาก เรื่องทั้งหมดที่เล่ามาผมจำได้เกือบหมดจะมีการแต่งบ้างให้เรื่องเชื่อมโยงกันได้แต่การแต่งขึ้นนั้นจะไม่หลุดออกจากความฝันเท่าไรนัก ควรใช้วิจารณยานในการอ่าน
ความฝันที่เหมือนจริง!!
เรื่องมีอยู่ว่า ผมกับเพื่อนอีก 3 คน(นับรวมผมด้วย)พร้อมด้วยคณะสำรวจ ได้เดินทางไปสำรวจสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งแถวนั้นมีโบราณสถานอยู่ (ถ้าจำไม่ผิดบริเวณนั้นจะอยู่แถวๆภาคตะวันออกเฉียงเหนือของไทย และมองเห้นแม่น้ำโขงไหลผ่าน(อันนี้ในความฝันนะไม่ใช่เรื่องจริง) เมื่อเดินทางไปถึงที่แล้วก็ตั้งค่ายออกสำรวจกัน มีการไหว้เจ้าที่เจ้าทางก่อนที่จะลงสำรวจ เมื่อสำรวจไปได้ระยะนึงผมได้เจอกับอาคารที่ดูแล้วใหม่กว่าที่อื่นก็เรียกดพื่อที่อยู่ใกล้ๆให้มาดูและตัดสินใจเดินเข้าไปสำรวจด้วยกัน เมื่เดินเข้าไปล้วพบว่าภายในนั้นยังดูไม่เหมือนกับโบราณสถาน มันเหมือนกับที่อยู่อาศัยของคนมากกว่า ผมเรียกเพื่อนทั้งหมามาคุย ซึ่งมีผม เต้ และอีกคนนึงไม่รู้จักชื่อมาตกลงกันว่าจะสำรวจต่อหรือว่าจะกลับ ทั้งหมดตัดสินใจว่าจะกลับ และพอเปิดประตูออกไปพบว่าข้างนอกเปลี่ยนไปเหมือนกับว่าอยู่คนละที่กัน เมื่อเดินออกไปหาคณะสำรวจที่มาด้วยกันและตอนนั้นพวกผมก็หลงทางแล้วด้สน เลยเดินไปเจอหมูบ้านแห่งหนึ่ง จึงคิดจะเดินเข้าไปถามทาง พอถึงหน้าหมุ่บ้านเท่านั้นก็โดนทหารยามจับเข้าไป และมีหญิงแก่ท่าทางคล้ายกับคนมีวิชาอาคมบอกกับทหารยามว่า "ปล่อยพวกเค้า พวกเค้ามาดีไม่ได้มาเบียดเบียนหรือทำร้ายเรา จงพาพวกเค้ามาที่บ้านข้า ข้ามีเรื่องจะคุยกับพวกเค้า" ยายแก่คนนั้นพูดเหมือนว่ารู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น พอถึงบ้านของหญิงแก่คนนั้น ก็เรียกผทกับเต้ขึ้นไปข้างบนให้เพื่อนอีกนนึงรอยู่ข้างล่าง ซึ่งผมเข้าไปแล้วเจอกับหญิงสาวคนนึงแต่งตัวแปลกๆ เธอใส่เกาะอกสีฟ้าทับด้วยผ้าบางสีขาว ใส่กางเกงสีขาวแกมฟ้า อายุน่าจะพอๆกับพวกผมยายแก่พูดคุยเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟังว่า "เค้าได้พยากรณ์ว่าจะมีชายหนุ่มสามคนเดินทางมาจากที่ห่างไกลจะมาสอนวิชาความรู้ให้กับพวกเรา เพื่อการอยู่รอดต่อไปของพวกเราและนอกจากนั้ 2 ใน3 คนก็จะมาช่วยให้หมู่บ้านรอดจากอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น"
เต้ เพื่อนอีกคนที่มาด้วยกันก็สวนขึ้นมาว่า "2 ใน 3 ก็คือ เราสองคนใช่มั้ย ทำไมถึงเป็นเรา" หญิงแก่พูดขึ้นว่า "เพราะว่าท่านทั้งสองนั้นคือบุคคลในคำทำนาย ส่วนเพื่อนขอท่านที่รอข้างล่างเค้าแค่ได้รับผลกระทบมาเท่านั้น" ผมได้ถามต่อ "แล้วพวกเราจะกลับได้ตอนไหน เพราะสถานที่ที่เราจากมาก็ต้องกลับไปทำหน้าที่การงานของตัวเองต่อ " พอพูดจบ(ขอใช้คำว่า แมาเฒ่า แทน) แม่เฒ่าตอบกลับว่า "ท่านจะอยู่ที่นี่กับเราจนกว่าจะได้พบกับท่านผู้นั้นเสียก่อน คืนนี้พวกเจ้าก็พักเราแรงกันที่นี่ก่อน ข้าจะให้หลานสาวฝาแฝดของข้าจัดที่นอนให้" แล้วแม่เฒ่าก็เรียกหลานสาวมาช่วยกันจัดที่นอนให้พวกเรา "มาย มิ้น มาจัดที่นอนให้พวกเค้าหน่อย" พอตกกลางคืนเพื่อนที่ไม่ได้เข้าไปก็ถามว่าเข้าไปคุยอะไรกันทั้งหมดก็เราเรื่องที่ได้คุยมาให้ฟัง พอถึงตอนเช้า แม่เฒ่าเรียกทุกคนมาประชุมกันและแนะนำพวกเรา 3 คนให้กับชาวบ้านฟัง และพวกเราก็สอนอะไรหลายๆอย่างให้กับชาวบ้านและชาวบ้านก็สอนวิธีชาวบ้านให้กับพวกเรา ซึ่งเป้นการแลกเปลี่ยนความรู้กันเมื่อเวลาผ่านไป ผม เต้ มาย และมิ้น ต่างมีความสนิทกันมาก ส่วนเพื่อนอีกคนก้สอนชาวบ้านเป้นประจำจนได้รับการยกย่องว่าเป้นผู้มีความรู้ ส่วนผมและเต้ก็ได้เป็นหัวหน้าและรองตามลำดับ ซึ่งแน่นอนว่าได้รับความเชื่อใจจากคนในหมู่บ้านแล้ว วันเวลาผ่านไปแม่เฒ่าได้สอนวิชาทางไสยศาสตร์ให้กับพวกผมเพื่อไว้ใช้ป้องกันตัว เมื่อเรียนรู้จนแตกฉานแม่เฒ่าก็ได้ยกหลานสาวให้เป้นภรรยา และแม่เฒ่าก็ได้พูดขึ้นว่า ฝากหลานส่าทั้งสองด้วยนะ" (ซึ่งผมคู่กับมาย เต้คู่กับมิ้น) เวลาผ่านไปได้มีคำพยากรณ์ว่า หมูบ้านและอารยธรมแห่งนี้จะล่มสลาย ทำให้ท่านผู้นั้นได้ลงมายังหมู่บ้านและให้ แม่เฒ่าเรียกทุกคนมารวมกันภายใน3วัน ซึ่งตอนนั้นเองทุกคนต่างกำลังส่งตัวแทนเพื่อหาหัวหน้าทหารคนต่อไป 4 คน โดยมีเหลิม แบงค์ พงษ์ และอีกคน เข้าร่วมโดยให้กินน้ำจากแม่น้ำทั้ง 4 ที่หามาได้ หากใครกินแล้วไม่อวกออกมาถือว่าผ่านการทดสอบ ซึ่งทั้ง4ก้ผ่านมาได้ และเมื่อตกกลางคืนของวันนั้น ผมรู้สึกไม่ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมลุกจากเตียงและบอกให้มายปลุกเต้กับมิ้นตื่นเพื่อมาช่วยกัน ไม่นานผมได้กลิ่นควันมาจากข้างบ้าน และไม่นานควันสีขาวได้ลอยปกคลุมทั่วหมู่บ้าน ผมกับเพื่อนก้เรียกทุกคนให้มาอยู่ที่วิหาร จากนั้นก้ใช้วิชาที่เรียนมากางม่านพลังไว้เพื่อไม่ให้สิ่งนี้เข้ามาทำร้ายชาวบ้าน เวลาผ่านไปซักพักม่านพลังที่ถูกตรึงไว้ก็พังลง ผมและเต้บอกให้ทุกคนอยู้ด้านหลังไว้ และบอกกับมายและมิ้นว่า อยู่ข้างหลังคอยดูชาวบ้านอย่าออกห่างจากพวกเราเด็ดขาด และมีอสูรตนหนึ่งปรากฎตัวขึ้น พวกเรา3คนพร้อมใจกันสู้แต่ก้สู้ไม่ไหวจนหมู่บ้านพังลงจนเหลือแต่ซาก มีเพียงแค่วิหารเท่านั้นที่ยังคงสภาพเดิมไว้ได้ จากนั้นท่านผู้นั้นก็ปรากฎตัวขึ้น ท่านเป้นผู้หญิงตัวเล็ก ใส่ชุดไทยสีขาวขลิบทอง มือข้างซ้ายถือพลองคล้ายๆกับของพระถังฯ มีออร่าสีขาว เดินมาพร้อมกับองครักษ์รางกายกำยำอีก2คนมาไล่ปีศาจนั้นและผนึกหัวหน้าปีศาจนั้นเอาไว้ ทุกคนในหมุ่บ้านก้มลงคำนับ แล้วท่านผุ้นั้นพุดว่า "เราคือเทพผู้ดูแลหมุ่บ้านนี้ เราขอโทษพวกท่านด้วยที่เรามาช้า หากเรามาเร้วกว่านี้ก้คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น" พอท่านผู้นี้พูดจบผมกำลังจะเดินเข้าไปถามว่ามันเกิดะไรขึ้นมันใดนั้น องครักษ์ก้ได้เดินมาขวางละให้คุกเข่าลง ท่านผุ้นั้นก้ทำให้ผมเห้นภาพเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น แล้วพุดว่า "ภาระหน้าที่ของท่านได้จบลงแล้ว เราขอบใจท่านมากที่ช่วยเหลือให้ความรู้ต่างๆกับชาวบ้านที่นี่ พวกเค้าได้เพียงแค่รอวันที่อารายะะรรมของพวกเค้าล่มสลายเท่านั้นโดยที่ไม่คิดจะหาวิธีอยู่รอดต่อไป ต่อจากนี้เราจะส่งพวกท่านกลับไปสุ่ที่ๆท่านจากมา และไม่ต้องห่วงชาวบ้านพวกนี้ เพราะท่านได้ชีทางที่ถูกต้องไว้แล้ว เราจะจารึก ณ ที่แห่งนี้ว่า ท่านทุกคนคือผู้ที่มาจากคำทำนายไว้ที่แห่งนี้ เราจะให้พรกับเจ้าอยากได้อะไรขอมาได้เลยและเราจะส่งท่านกลับไป " เพื่อนอิกคนขอให้กลับไปแล้วได้พบเจอกับบุคคลเหล่านี้ในช่วงเวลาของตนเองแแม้พวกเขาจะจำไม่ได้แต่ก้ขอให้ตนนั้นจำพวกเค้าได้ เต้ขอให้ชาวบ้านทุกคนอยู่ดีมีสุขกันทุกบ้านและสร้างอารายะธรรมใหม่ๆขึ้นเพื่อที่จะนึกถึงพวกเรา และสุดท้าย ผมขอให้มายและมิ้นกลับมากับพวกเราและแม่เฒ่าจำเราทั้งหมดได้ตลอดไป และทั้งหมดก้ได้กลับสู่โลกเดิมพร้อมกับมายและมิ้น พอทุกคนตื่นพบว่าอยู่ในวิหารที่คณะสำรวจมาตั้งค่ายอยู่ พอลงไปทุกคนต่างไม่สงสัยว่ามายและมิ้นคือใคร ราวกับว่าเธอทั้งสองนั้นอยู่กับเรามาตลอด และนักสำรวจคนนึงได้ขุดพบกับแผ่นจารึกโบราณเอามาให้กับพวกเราดู ทุกคนตะลึงไปตามกันเพราะในจารึกพวกเราสามารถอ่านมันออกและเรื่องราวเขียนถึงพวกเราทั้งนั้น เมื่อสำรสจกันเสร็จแล้วให้ทุกคนเก้บของเข้าไปสรุปราายงานให้กระทรวงฯฟัง แน่นอนว่าไม่ได้เล่าเรื่องที่ข้ามเวลาไป จากนัน้ก็กลับบ้านมาพร้อมกับมายและสอนมายเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในโลกนี้เพิ่มเติม และใช้ชีวิตกันต่อไปจนกระทั่งได้ยินใครเสียงเรียกชื่อผม เอ็มๆๆ แล้วก้สะดุ้งตื่นขึ้นมา
*ความฝันส่วนใหญ่บางคนก็จำได้หมด บางคนก้จำไม่ได้ทั้งๆที่ฝันไว้ แต่ถ้าทุกคนอ่านมาถึงตรงนี้แล้วผมบอกได้อย่างนึงว่า มันเหมือนจริงมาก เรื่องทั้งหมดที่เล่ามาผมจำได้เกือบหมดจะมีการแต่งบ้างให้เรื่องเชื่อมโยงกันได้แต่การแต่งขึ้นนั้นจะไม่หลุดออกจากความฝันเท่าไรนัก ควรใช้วิจารณยานในการอ่าน