ยอมรับตรงๆว่า ผมไม่ใช่ลูกที่ดีนัก ที่จะเอาแม่มาไขในที่เเจ้ง เเต่ผมรู้สึกเครียด เวลาอยู่กับแม่แม่ตลอด บางครั้งผมหนักใจ ก็เหมือนจะช่วย เเต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร เเม่ไม่เคยช่วยเเถมยังโมโหเเต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรนัก ไม่เข้าใจผม หาว่าไม่ฟังบ้าง คิดไปเองบ้าง ผมเครียดบ่อยจนอาจจะมีบ้างที่เเสดงออกทางสีหน้า หรือถอนหายใจบ้าง หรืออาจจะมีเหตุผลที่พยายามอธิบาย เเต่ผมก็โดนเขาเหวี่ยง หรือโดนเเบบนี้มาหลายครั่ง ทั้งเรื่องส่วนตัวของเขา หรือคนในครอบครัวทำผิด หรือผมเองทำผิด ผมก็บอกเลย ว่ารักเเม่ เเต่เข้ากันไม่ได้จริงๆ ไม่ได้โกหก พยายามหักลบกลบหนี้เเล้ว เเต่ไม่ได้จริงๆ ผมอยากเป็นอิสระ อยู่คนเดียวอยากจะแม่บอกว่า ช่วยส่องกระจกบ้างนะ ว่าทำไมถึงไม่กล้าพูดอพไรออกมา ปิดเป็นความลับ