ข้าพเจ้าเป็นโรคซึมเศร้า โรคซึมเศร้าแบบดิสทีเมีย (Dysthymia Depression)
โรคซึมเศร้าชนิดนี้ ผู้ป่วยจะมีอาการรุนแรงน้อยกว่าชนิด เมเจอร์ ดีเพรสชั่น แต่จะมีอาการอย่างต่อเนื่องอย่างน้อย 2 ปี อาการไม่รุนแรงถึงขนาดทำอะไรไม่ได้ เพียงแต่จะรู้สึกไม่อยากอาหารหรือกินมากไป นอนไม่หลับหรือนอนมากไป เหนื่อยล้า อ่อนเพลีย หมดแรง ขาดความมั่นใจในตัวเอง ไม่ค่อยมีสมาธิ การตัดสินใจแย่ลง และรู้สึกหมดหวัง
ข้าพเจ้าหักดิบเลิกยาเอง (กินยาอยู่ราวสองรอบ เลิกเองรอบเเรก เเล้วกลับไปหาอีก เพราะความเครียดทางสุขภาพกาย หมอเลยจ่ายยามา)
ติดยานอนหลับอยู่ครึ่งปี เพราะเเพนิค+สุขภาพกายรุมเร้า โรคเกี่ยวกับเส้นประสาทต้นคอ = นอนไม่หลับเกือบเดือน
ที่เลิกยาเอง เพราะว่ายามันกินเข้าไป มันทำให้เนือย เเละง่วงนอนเกือบตลอด บางครั้งยังไม่ทันกลางคืน ตกเย็น ง่วงหงาวหาวนอน กินกาเเฟก็เอาไม่อยู่ ฝืนก็ไม่ได้
นอนหลับตั้งเเต่เย็น จนตีสองตีสาม ตื่นมากินข้าว มื้อที่สอง วงจรชีวิตวนลูปอยู่เเบบนัน ดีที่กินยา เเต่ไม่ได้โหยหาของหวาน ของฟ๊าดฟู๊ด เเต่ก็ขาดการออกกำลังกาย น้ำหนักขึ้นเรื่อยๆทีละนิดทีละหน่อย ในระยะเวลาหนึ่งปี
ตอนนี้เลิกกินยา เเต่ในหัวน่ะคิดว่า เราก็น่าจะโอเคเเล้วล่ะ โดยที่จริงๆเเล้ว ความคิดเเปลกๆ อยากตาย ต้องการจากไป คิดวิธีตาย พยายามทำสมาธิให้ใจปล่อยวาง ไม่กลัวอะไรบนโลก ความคิดพวกนี้ = เเค่คิดก็ผิดปกติเเล้ว มันยังอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยไปไหน บางครั้งถึงขั้นจินตนาการว่า ถ้าเราตาย คนรอบตัวจะมางานศพ จะเสียใจไหม จะรักข้าพเจ้าจริงไหม เพื่อนฝูง คนในครอบครัว
ยิ่งสภาพสถานการณ์ความเป็นอยู่ เงินทอง ข้าวกินยังชีพ โรคระบาด รัฐบาล สภาพสังคมตอนนี้ มันฆ่าข้าพเจ้าให้ตายอย่างช้าๆ บางวันอยากนอนหลับไปทั้งวัน หรือไม่ก็หลับไม่ตื่นขึ้นมาอีกก็มี ยิ่งคิดยิ่งเครียดเลยไม่อยากคิด มันทำให้เจ็บปวด ร้องไห้ก็ไม่ได้มาก เพราะจมูกเป็นภูมิเเพ้เรื้อรังไม่ค่อยดี ถ้าหากร้องมากไป น้ำมูกไหลลงคอ มันอึดอัดเอาการ
คิดอยากไปทำงานก็เเพนิคโรค ทุกคนคงไม่ปฏิเสธว่าถ้าไม่ต้องทำงานวันต่อวัน หาเช้ากินค้ำ ก็คงไม่อยากออกจากบ้านโดยไม่จำเป็น ยิ่งคราวนี้เชื้อดุมาก รอฉีดวัคซีน จริงๆใจน่ะ พยายามอดทนกับสุขภาพ ภูมิเเพ้เรื้อรัง เส้นประสาทต้นคอพังๆ เเขนไม่ดี (เเขนซ้ายปวดเป็นประจำ เป็นพักๆ ตรงข้อ)
ถ้าไม่มีโควิด จะหอบร่างตะลอนไปที่ไหนก็ได้ ยอมตายเเต่ไม่ยอมติดลบ อดอยากเเบบนี้ เเต่ว่าตอนนี้เชื้อดุร้ายเหลือเกิน เลยไม่กล้าที่จะขยับตัวไปไหน ใจจริงถึงฉีดวัคซีน คงจะรอให้สถานการณ์ผ่านพ้นไป ให้พวกรัฐบาลชุดนี้ คุมโรคได้ระดับครึ่งๆกลางๆ ก็จะกัดฟันไปสู้ต่อ เเต่ตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ
ถ้าเกิดไม่มีบ้านพอให้ซุกหัวนอน ข้าวพอให้ดิ้นรนกิน ไม่มีเเม่ ไม่มีน้อง คงลงเอยด้วยการทำร้ายตัวเอง หรือไม่ก็กินยาให้มันโอเวอร์โดสใหัมันจบๆไปดีกว่า ไม่อยากอยู่บนโลกห่วยๆนี่ เพราะบางวัน ข้าพเจ้าผ่านมันไปไม่ไหวเเล้วจริงๆ
เป็นโรคซึมเศร้า สถานการณ์สังคมตอนนี้ ฆ่าข้าพเจ้าให้ตายอย่างช้าๆ
โรคซึมเศร้าชนิดนี้ ผู้ป่วยจะมีอาการรุนแรงน้อยกว่าชนิด เมเจอร์ ดีเพรสชั่น แต่จะมีอาการอย่างต่อเนื่องอย่างน้อย 2 ปี อาการไม่รุนแรงถึงขนาดทำอะไรไม่ได้ เพียงแต่จะรู้สึกไม่อยากอาหารหรือกินมากไป นอนไม่หลับหรือนอนมากไป เหนื่อยล้า อ่อนเพลีย หมดแรง ขาดความมั่นใจในตัวเอง ไม่ค่อยมีสมาธิ การตัดสินใจแย่ลง และรู้สึกหมดหวัง
ข้าพเจ้าหักดิบเลิกยาเอง (กินยาอยู่ราวสองรอบ เลิกเองรอบเเรก เเล้วกลับไปหาอีก เพราะความเครียดทางสุขภาพกาย หมอเลยจ่ายยามา)
ติดยานอนหลับอยู่ครึ่งปี เพราะเเพนิค+สุขภาพกายรุมเร้า โรคเกี่ยวกับเส้นประสาทต้นคอ = นอนไม่หลับเกือบเดือน
ที่เลิกยาเอง เพราะว่ายามันกินเข้าไป มันทำให้เนือย เเละง่วงนอนเกือบตลอด บางครั้งยังไม่ทันกลางคืน ตกเย็น ง่วงหงาวหาวนอน กินกาเเฟก็เอาไม่อยู่ ฝืนก็ไม่ได้
นอนหลับตั้งเเต่เย็น จนตีสองตีสาม ตื่นมากินข้าว มื้อที่สอง วงจรชีวิตวนลูปอยู่เเบบนัน ดีที่กินยา เเต่ไม่ได้โหยหาของหวาน ของฟ๊าดฟู๊ด เเต่ก็ขาดการออกกำลังกาย น้ำหนักขึ้นเรื่อยๆทีละนิดทีละหน่อย ในระยะเวลาหนึ่งปี
ตอนนี้เลิกกินยา เเต่ในหัวน่ะคิดว่า เราก็น่าจะโอเคเเล้วล่ะ โดยที่จริงๆเเล้ว ความคิดเเปลกๆ อยากตาย ต้องการจากไป คิดวิธีตาย พยายามทำสมาธิให้ใจปล่อยวาง ไม่กลัวอะไรบนโลก ความคิดพวกนี้ = เเค่คิดก็ผิดปกติเเล้ว มันยังอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยไปไหน บางครั้งถึงขั้นจินตนาการว่า ถ้าเราตาย คนรอบตัวจะมางานศพ จะเสียใจไหม จะรักข้าพเจ้าจริงไหม เพื่อนฝูง คนในครอบครัว
ยิ่งสภาพสถานการณ์ความเป็นอยู่ เงินทอง ข้าวกินยังชีพ โรคระบาด รัฐบาล สภาพสังคมตอนนี้ มันฆ่าข้าพเจ้าให้ตายอย่างช้าๆ บางวันอยากนอนหลับไปทั้งวัน หรือไม่ก็หลับไม่ตื่นขึ้นมาอีกก็มี ยิ่งคิดยิ่งเครียดเลยไม่อยากคิด มันทำให้เจ็บปวด ร้องไห้ก็ไม่ได้มาก เพราะจมูกเป็นภูมิเเพ้เรื้อรังไม่ค่อยดี ถ้าหากร้องมากไป น้ำมูกไหลลงคอ มันอึดอัดเอาการ
คิดอยากไปทำงานก็เเพนิคโรค ทุกคนคงไม่ปฏิเสธว่าถ้าไม่ต้องทำงานวันต่อวัน หาเช้ากินค้ำ ก็คงไม่อยากออกจากบ้านโดยไม่จำเป็น ยิ่งคราวนี้เชื้อดุมาก รอฉีดวัคซีน จริงๆใจน่ะ พยายามอดทนกับสุขภาพ ภูมิเเพ้เรื้อรัง เส้นประสาทต้นคอพังๆ เเขนไม่ดี (เเขนซ้ายปวดเป็นประจำ เป็นพักๆ ตรงข้อ)
ถ้าไม่มีโควิด จะหอบร่างตะลอนไปที่ไหนก็ได้ ยอมตายเเต่ไม่ยอมติดลบ อดอยากเเบบนี้ เเต่ว่าตอนนี้เชื้อดุร้ายเหลือเกิน เลยไม่กล้าที่จะขยับตัวไปไหน ใจจริงถึงฉีดวัคซีน คงจะรอให้สถานการณ์ผ่านพ้นไป ให้พวกรัฐบาลชุดนี้ คุมโรคได้ระดับครึ่งๆกลางๆ ก็จะกัดฟันไปสู้ต่อ เเต่ตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ
ถ้าเกิดไม่มีบ้านพอให้ซุกหัวนอน ข้าวพอให้ดิ้นรนกิน ไม่มีเเม่ ไม่มีน้อง คงลงเอยด้วยการทำร้ายตัวเอง หรือไม่ก็กินยาให้มันโอเวอร์โดสใหัมันจบๆไปดีกว่า ไม่อยากอยู่บนโลกห่วยๆนี่ เพราะบางวัน ข้าพเจ้าผ่านมันไปไม่ไหวเเล้วจริงๆ