สวัสดีค่ะ วันนี้ขอมาระบายในสิ่งที่เราไม่กล้าจะพูดกับใคร เพราะกลัวเค้าคิดว่าเราปัญญาอ่อน แต่ใครมันอยากจะเป็นแบบนี้ล่ะคะ คือเราอ่ะ เป็นคนคิดมากมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะปมอะไรรึป่าว จนตอนนี้19แล้ว ก็ยังคิดมากมาตลอด มันแบบว่าในหัวมันมีเรื่องให้เครียดให้คิดตลอดเลยค่ะ เรากล้าพูดเลยค่ะว่ามันเครียดตลอดเวลาจริงๆ แต่ไม่รู้นะคะว่าเครียดเรื่องอะไร มันปล่อยวางไม่ได้เลยค่ะ เป็นมาแบบนี้จนมันสะสมมาเรื่อยๆ จนเราเป็นคนที่คิดไรช้า มันตื้อมันตัน ในหัวเหมือนมันหนัก มันเต็มไปหมด บางทีมันอยากร้องไห้ออกมา มันแบบถ้ามีอะไรมาสะกิดนิดหน่อย น้ำตาร่วงเลยค่ะ โดนตำหนิ โดนด่านิดเดียวน้ำตาแตกละค่ะ แล้วก็เก็บมาคิด เราเคยหาฟังพวกธรรมะ พวกสื่อที่บรรเทาอาการเครียดอ่ะค่ะ ก็ไม่ได้ผลนะคะ ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร ช่วงดึกๆนี่ยิ่งคิดเลยค่ะ ปวดหัวตื้อไปหมด มันจะระเบิดออกมาให้ได้ ช่วงหลังๆมานี้ คิดถึงเรื่องตายบ่อยมาก คิดว่าตายไปน่าจะสบายกว่านี้เนาะ นี่พิมพ์อยู่ในหัวก็เครียดไปด้วย แล้วก็จะร้องไห้ไปด้วย แล้วมันทำให้เราเป็นคนชอบเก็บตัวมาก ไม่ชอบไปไหน แล้วมันลำบากมากเวลาไปอยู่กับคนอื่น ซึ่งมันเป็นปัญหามาก เพราะตอนนี้เราเข้าทำงานใหม่ด้วยเป็นงานเลขเจ็ด ซึ่งมันเป็นงานที่ต้องพูดเยอะๆใช่มั้ยคะ เรานี่ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา  แล้วเวลายืนเครื่องเราเอ๋อมาก คิดเงินพลาด ทำอย่างอื่นอ๊องๆไปหมด ทำผิดพลาดเกือบทุกวัน โดนด่าเกือบทุกวัน รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ ทำไมตัวเองเป็นแบบนี้ ไปทำงานจะครบเดือนแล้วยังร้องให้ไปทุกวัน  แต่ไม่มีใครรู้หรอกค่ะ กับแม่เรายังไม่กล้าระบายให้ฟังเลยค่ะ เราอยากออกจากงาน บอกแม่ แม่ก็ด่า ทุกวันนี้ก็ฝืนไปทำงานให้หมดวันไปเรื่อยๆ เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ เหนื่อยใจนี่แย่นะคะ  เราควรพบหมอมั้ยคะ หรือว่านี่เรื่องปกติคะ แต่เราไม่ไหวแล้วค่ะ  เราคิดว่าแค่สักคนที่ให้กำลังใจเรา กอดเรา คงดีขึ้น แต่นี่ไม่มีค่ะ ไม่มีจริงๆ เราเหนื่อยจังเลยค่ะ  เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว เราเข้าใจนะคะว่าทุคนย่อมมีเรื่องให้เครียดกันทั้งนั้น แต่นี่มันเกินตัวเราไปแล้วค่ะ จนเรารู้สึกไม่ไหว😭   เรากลัวเราคิดทำร้ายตัวเองมากๆค่ะถ้ามันสะสมไปเรื่อยๆ เห้อ~

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ แนะนำสิ่งช่วยเราได้ก็จะขอบคุณมากๆอีกค่ะ 🙏