เรื่องของเรื่องเลยนะคะ คือเราคบกับแฟนมาเพิ่งจะครบรอบ 3 ปีไปเมื่อกลางเดือนนี้เอง แต่มาพักหลังนี้เราเริ่มรู้สึกว่าความรู้สึกที่เราคบกันอยู่ตอนนี้มันคืออะไรกันแน่?  เราเริ่มที่จะมีความสุขกับการใช้ชีวิตคนเดียวมากกว่าแล้ว  ตลอดเวลา 3 ปีที่ผ่านมา เราสองคนทะเลาะกันบ่อยมาก โดยทุกครั้งที่ทะเลาะต่างฝ่ายต่างก็มีส่วนผิดด้วยกันทั้งคู่ แต่รู้หรือเปล่าคะ เขาไม่เคยง้อเราเลย เขาปล่อยให้เราร้องไห้ ปล่อยให้เราอยู่กับความรู้สึกแบบนั้นจนหายเอง บางครั้งเราก็ลองหายไปเหมือนที่เพื่อนบอก แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ทักมาอยู่ดี แล้วเราก็ต้องเป็นฝ่ายทักไป เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุยกันปกติไม่มีแม้กระทั่งคำปลอบโยนหรือคำขอโทษ  แต่ก่อนนะคะเราเคยคาสายด้วยกันทุกๆคืน เคยคุยด้วยกันวันนึงไม่ต่ำกว่า 3 ชั่วโมง เขาจะทักมาหาคุยนู่นนี่นั่นอยู่ตลอดเวลา แต่พอมาเดี๋ยวนี้เวลาแทบจะ 1 ชั่วโมง บางวันก็ไม่เคยได้คุยกันเลย เขาจะกำหนดเวลาว่า จะคอลกันนะ แค่ 1 ชั่วโมงในช่วงประมาณ 17.00-18.00 หรือ 20.00-21.00 พอครบ 1 ชั่วโมงปุ๊บเขาก็จะไปทันที แล้ววันทั้งวันเขาก็ไม่เคยทักเรามาเลยมีแต่เราที่ทักไปหาเขาก่อน มันเป็นแบบนี้มาเรื่อยเรื่อย จนถึงวันหนึ่งที่เราทะเลาะกันหนักมากๆ เขาไม่รั้งอะไรเลย  เขาบอกว่าถ้าอยากเลิกก็แล้วแต่  ถ้าเลือกได้ตั้งแต่แรกก็คงจะไม่เลือกใครเลย อยากอยู่คนเดียวอยากใช้ชีวิตอิสระไม่ต้องมีใครมาบังคับให้ทำนู่นทำนี่  แล้วตั้งแต่วันนั้นแหละค่ะฉันก็ปล่อยให้เขาเป็นอิสระ เขาเล่นเกมเท่าไหร่ก็ได้  ไม่ต้องคุยกันเลยก็ได้ ขอปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวมาโดยตลอด จนมาถึงวันนี้วันที่ฉันรู้สึกว่า คําบอกรักที่ต้องบอกทุกๆหลังจากวางสาย เป็นคำบอกรักที่มาจากใจจริงๆหรือเป็นเพราะต้องทำทุกวัน  ฉันเริ่มที่จะชินกับการใช้ชีวิตคนเดียว เริ่มที่จะชินกับการที่ว่าไม่ได้คุยกันเลยใน 1 วันฉันก็ไม่รู้สึกขาดหาย  รู้สึกที่จะอยากเลิกหลายๆรอบ แต่ทุกครั้งมันก็เลิกไม่ขาดสักที  เรายังรักเขาอยู่หรือเปล่าคะ...