ต่อจากหัวข้อกระทู้นะคะ  ไม่ได้เป็นความดันแต่กินยาลดความดันมาตลอด  ให้เขายอมรับความจริงได้ ที่ว่า  เบาหวานมันเป็นได้จากการกิน ไม่จำเป็นต้องเป็นจากกรรมพันธุ์เสมอไป
คือคนนั้นเขาได้แต่เตือนตนอื่น ว่าคนอื่นเรื่องการกิน แต่พอคนอื่นย้อนกลับมาเตือนตัวเขาเอง เขากลับไม่ยอมรับและแถข้างๆคูๆ ว่า โอ้ย ไม่เป็นหรอก จะเป็นได้ไงพ่อแม่ไม่ได้เป็นเบาหวาน จะเป็นเบาหวานได้ไง  ความดันก็ไม่ได้เป็น (แต่ตัวเองก็กินยาลดความดันตลอดอะเอ้อ) ตลก! ยังพูดต่ออีกว่า ไม่ได้ชอบกินหวานกินเค็ม (แต่กับข้าวที่ทำ เค็ม หวานหมดเลยจร้า)
แบบว่า ไม่ยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นอะไรและเสี่ยงเป็นอะไร ก็ยังคงจะกินตามใจปากแบบนั้น แต่ไปเตือนคนอื่น ว่าคนอื่น ทั้งที่คนอื่นอายุอ่อนกว่า ใช้พลังงานมากกว่าอยู่แล้ว พอคนอื่นเตือนกลับก็ไม่ยอมรับ เถียงสุดตัว
สรุปคือ ต้องพูดยังไงกับคนที่กล่าวถึงคะ