สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ขอเป็นพื้นที่ระบายของเด็กมัธยมต้นคนหนึ่งคือหนูเองที่ร้องไห้เกือบทุกวัน ช่วงนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร เเต่ใครพูดบั่นทอนจิตใจ หรือตำหนิอะไรนิดหน่อย ก็มักจะรีบวิ่งไปร้องไห้คนเดียวไม่ให้ใครรู้ เช่นในห้องนอน หรือห้องน้ำ จะร้องไห้ค่อนข้างหนักเเละนานจนตาบวมเป็นประจำ จากปกติเป็นคนที่ร่าเริงสุดๆ ถ้าโดนตำหนิก็ค่อนข้างจะมึนเลย
เเต่ก็ปรับตัวดีขึ้นนะเเต่เเค่มึนๆขำๆเฮฮาไปเรื่อย เเต่บางคำที่ผู้พูด พูดออกมาเราฟังมันเเย่มาก เราก็เถียงนะหรือพูดกลับ
ครอบครัวชอบพูดบั่นทอนจิตใจเรา ปกติก็เถียงตลอด เเต่พักนี้เราไม่พูดตอบอะไรอีก
เราเเค่หนีไปร้องไห้คนเดียวหลายชม.ดว่าจะดีขึ้น บางครั้งก็ทำร้ายต้นเอง เเต่ยังไม่เลือดตกยางออกนะ เเค่เเดงๆช้ำม่วง มีรอยกรีดตามตัวจากเล็บจากกิ๊บนิดหน่อย
เราเก็บตัว เราคิดในเเง่ลบตลอดคิดถึงเรื่องเราในอดีตบ่อยๆเวลาร้องไห้ ไม่ได้ร้องไห้เเค่มีคนพูดบั่นทอนจิตใจนะ ก็จะเริ่มคิดเรื่องอื่นจนร้องหนักขึ้นหนักขึ้น
ไม่เล่นโซเชียล จากปกติเล่นตลอด
ไม่หิวข้าว ไม่อยากทำอะไร เริ่มหนักขึ้นทุกวัน จากคำพูดเล็กๆของคนบางคน บูลลี่ก็มี
หัวเราะเยาะก็มี ส่วนวันนี้ก็นอนร้องไห้ตามเคย เเต่เเม่กลับเข้ามา พร้อมบอกว่า เป็นอะไรก็บอกมาล็อกห้องทำไม อย่าทำตัวเป็นตัวปัญหาดิ้ !!! เสียงดังมากตะคอกใส่เรา ทั้งๆที่เราก็สภาพจิตใจเเย่พออยู่เเล้ว เราได้เเต่นอนหลับตาเงียบๆ ร้องไห้หนักกว่าเดิม ว่าท่านไม่เคยสนใจเราเลย
เราต้องการทำอะไรให้เราหายจากการเป็นเเบบนี้ เราไม่กล้าปรึกษาใครเลย เเม้เเต่ครอบครัวหรือเพื่อนสนิทเเค่คนเดียว
เลยมาปรึกษาคนในพันทิป คือตอนนี้มันเเย่มากเลย เจ็บตาตาบวมหมดเเล้ว ถึงมันจะดีขึ้นมานิดหน่อย เราก็ไม่อยากเป็นคนที่อารมณ์อ่อนไหว
ทำให้เครียดเซนซิทีฟกับคำพูดมากๆเลยค่ะ เราพยายามทำให้ตัวเองดูปกติที่สุดเพราะไม่อยากให้ใครต้องเครียดกับเรา อยากได้วิธีเเก้เครียด หาอะไรทำดีคะ หรืออยากได้กำลังใจค่ะเพราะตอนนี้รู้สึกเเย่มาก