เรื่องมันเกอดจากที่ว่า เรามีพี่ชายอยู่คอนโดไม่ไกลมากขับรถ30นาทีถึง ตอนเเรกเขาไม่รู้ทางมาบ้านเรา เเต่ไปๆมาๆเเม่เราไปบอก หลังจากนั้นเขาก็มาเดือบทุกวันตอนแรกเราก็ไม่ได้อะไร พักหลังเราเรียนออนไลน์ก็มากวน ตะโกนไรนักหนาก็ไม่รู้ ไม่มีมารยาท เวลาเราตั้งใจทำงานก็ชอบเขามาในห้องทำให้เสียสมาธิ เรารำคาญมากไม่เป็นส่วนตัว พอล็อกห้องก็เอาไปบ่นยังโน้นอย่างนี้ คือนี่ก็ห้องกูป่ะ กูไม่อยากให้ใครเข้าก็เป็นสิทธิ์ของกูที่จะปิด โคตรไม่โอเค แม่กูก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย พ่อก็ด้วย เเบบเราก็เคยบอกไปนะว่าเออเราไม๋ดอเค แต่ไม่ฟังเฉยๆ สุดท้ายก็โทรบอกกันให้มาหาตลอด ไม่ลองมาเป็นกูบ้างอ่ะ เวลากูนั่งก็ขยับมาใกล้ๆชอบเอามือมาวางไว้ตรงต้นขา เป็นโรคจิตหรอ สัสเสียมารยาท ทุเรศ แล้วเราก็ไปปรึกษาใครไม่ได้เลยต้องมาละบายในนี้ เพราะมันไม่มีใครฟังไง ไม่มีใครสนใจการที่เราโดนเเบบนี้ เพื่อนก็ปรึกษาไม่ได้ โคตรจะหงุดหงิดเลย เป็นพ่อเเม่กูจริงรึป่าว ทำไรให้กูไม่ได้เลย พอลูกปรึกษาก็ไม่ฟัง ไม่ฟังนั่ง-เบียร์อยู่นั่น เลิกเป็นพ่อเเม่คนเหอะ โดนเเบบบ่อยมันแย่นะเว้ย ไม่อยากเสียสุขภาพจิตอะเข้าใจม้ะ ทำไมเป็นเเบบนี้วะ