พาตัวเองกลับมา คืนคนอื่นกลับไป การอยู่คนเดียวมันไม่ได้แย่ แต่แค่เวลาที่เราถ่ายรูปท้องฟ้าหรือภูเขาสวย ๆ เราไม่รู้จะส่งให้ใคร ก็เท่านั้นเอง

เวลาผ่านไป เราได้กลับมาอยู่กับตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ฟังเสียงของตัวเอง สัมผัสความรู้สึกของตัวเราเอง ความฝันของเราเอง ซึ่งก่อนหน้านี้เราวางมันไว้อยู่อย่างนั้น ไม่ใช่เพราะเราลืมหรอกนะ เรารู้เสมอว่าเราชอบผจญภัย เราจำได้เสมอว่าเราเป็นตัวของตัวเองที่สุดตอนได้ออกเดินทาง และเราก็รักมันมาก

ในชีวิตของเราและเชื่อว่าหลาย ๆ คนคงจะมีโมเม้นท์ประมาณนี้อยู่เหมือนกัน คือ เราต้องตอบคำถามตัวเองให้ได้ว่า "อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต ณ ช่วงเวลานั้น ๆ?" และใช่แล้วล่ะ ความฝันของเรากลายเป็นเรื่องเล็กจิ๋ว เมื่อเทียบกับขนาดของความรัก อาจฟังดูโง่เขลาแต่เรายอมรับเสมอ ว่าช่วงเวลานั้น มันวิเศษจริง ๆ

ที่นี่เป็นภูเขาลูกแรกที่เราเคยเดิน คงพอเดาออกกันใช่ไหมว่าครั้งนั้น หัวใจเราไม่ได้ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวเช่นวันนี้

กาลครั้งหนึ่ง ทุกสถานที่เคยมีความรัก ... ภูกระดึงก็เช่นกัน

ปัจจุบันก็หนักพออยู่แล้ว จะเอาอดีตมาแบกไว้อีกทำไม? นี่คือสิ่งหนึ่งที่ภูเขาคอยเตือนสติเรา ไอคิดถึงน่ะมันก็คิดถึงนะ แต่ชีวิตมันคือการเดินทางไกล เราเคยเจอ กำลังเจอ และยังคงต้องเจออะไรอีกมาก ตอนนี้ความทรงจำมันไม่ได้วิ่งมารุมกระทืบเราอีกแล้ว เราได้แต่ยิ้มเบา ๆ ให้กับเรื่องราวที่ผ่านมา และเราไม่ได้จะลืมความสวยงามเหล่านั้นหรอก เพียงแต่ว่า เราจะไม่เอามันมาแบกไว้อีกแล้วเท่านั้นเอง

ราวกับว่าโลกใบนี้เงียบกริบเมื่อได้เห็นพระอาทิตย์ตกที่นี่ตอนนี้ ที่ผาหมากดูก นอกจากนี้แล้วมีอีกสองห้วงเวลาที่รู้สึกว่าโลกนี้เงียบไป คือ เวลาที่ได้ยินคำบอกรัก และเวลาที่ได้ยินคำบอกเลิก ทั้งสองอย่างมีห้วงเวลาแห่งความเงียบอยู่ในนั้นจริง ๆ แต่น่าอัศจรรย์ที่ความเงียบอย่างหลัง อยู่นานกว่ามาก ถึงอย่างไรก็ ขอให้เธอได้เจอท้องฟ้าในแบบที่เธอชอบ

ระหว่างที่เรากำลังเติบโต เราอาจจะพบและเรียนรู้อะไรต่าง ๆ มากมาย เขาก็เป็นหนึ่งในนั้น

ระหว่างเรากดชัตเตอร์ เราตั้งใจแล้วจริง ๆ แม้ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด แต่มันก็งดงามในแบบของมัน เราไม่รู้และเดาไม่ได้เลยว่าต้นสนต้นนั้นมันจะออกมาให้เราเห็นเพียงแค่นี้ กับความสัมพันธ์ บางทีก็อาจจะคล้ายกัน ถึงไม่สมบูรณ์แบบแต่มันก็มีความหมายเสมอ

ตลอดไปมีจริงไหม? ตลอดไปในชีวิตจริงไม่มีหรอก แต่ตลอดไปในความทรงจำมีแน่นอน  ครั้งนี้ท้องฟ้าแจ่มใส มีเมฆปุกปุยเป็นหย่อม ๆ ครั้งนั้นฝนตก เราต้องใส่เสื้อกันฝนเดินย่ำน้ำในระยะไกลราว 10 กิโลเมตร จากแคมป์วังกวางไปจนถึงผาหล่มสัก สี่ปีมาแล้ว จากปี 2017 จนตอนนี้ 2021แนวโน้มสูงมาก ว่าเราจะยังคงจำมันต่อไป

กลางวันร้อนมาก กลางคืนก็หนาวโคตร ๆ ไม่ได้คาดหวังอะไร อากาศประมาณนี้ก็ดีมากแล้ว


หวังว่าสักวันเราจะเจอคน ๆ นั้นนะ คนที่เมื่อเจอกันแล้วรู้สึกได้ว่า แดดแบบนี้ไม่ได้มีทุกวัน และหนาวแบบนั้นจะไม่ผ่านเข้ามาอีกแล้ว

ใบไม้เก่าร่วงจนหมดต้นสร้างพื้นที่ว่างสำหรับใบใหม่ ถ้าต้นไม้ไม่ตายเสียก่อน ต้นเมเปิ้ลหยัดยืนมั่นคงได้ทุกสภาพอากาศ เป็นตัวแทนของความแข็งแกร่งอดทน ใบของมันเปลี่ยนสีไปตามฤดูกาล เป็นตัวแทนของความยืดหยุ่น วันนี้เราอาจเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม มันอาจไม่ใช่เวอร์ชั่นที่ดีที่สุด แต่เป็นเวอร์ชั่นที่เราพอใจ เพราะเรารอดจากเมื่อวานมาได้แล้ว คงไม่น่าแปลกใจอะไรถ้าการได้ตามหาใบเมเปิ้ลสีแดงกลายเป็นเป้าหมายสนุก ๆ อย่างหนึ่งของการเดินทางบนภูกระดึงของเรา

เชื่อว่าหลาย ๆ คน เคยทำคนที่ดีที่สุดหล่นหาย และอยากบอกคนนั้นว่า ขอโทษ และ "ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง"

ขอโทษนะ เราเก็บบรรยากาศทั้งหมดมาฝากไม่ได้
และถ้าจะให้บอกว่า ไว้ไปด้วยกัน ก็ไม่รู้ว่ามันจะมีอยู่จริงไหม? แต่ก็ไม่รู้จะใช้คำไหนแล้วจริง ๆ ถ้าอย่างงั้นก็ ... ไว้เราไปด้วยกันนะ